Çiçek saksýda mý olur sadece? Neden ben hep ayný yerdeyim? Bunca bahçe kime tarh? Ben niye hep ayný yerdeyim? Gece gündüzlerden ayrýlýr, su pýnarýndan, yaprak dalýndan ayrýlýr. Ben ise ayrýlamam durduðum yerden. Böyle yazýlmýþ kaderim ezelden. Ben ne montumu deðiþtirmek, ne evimi deðiþtirmek, ne eþyalarý deðiþtirmekten yanayým, ah ah kaderim deðiþmedikten sonra. Bir ayrýlýk þarkýsý özler dudaklarým. Þöyle bir daha geri dönmemek üzere kuþlar uçurmak ister ellerim; ama hangi balýðý salsam denize dört tarafýnda köpek balýklarý olur. Bu yüzden ufka bakmak gözlerimi korkutur ve bir gün ölmek pahasýna da olsa ayrýlýrým bu kýyýlardan. Ayrýlýk: nereye gidersem gideyim-ister mezara, ister baþka diyarlara- cennetim olur ve uzaklar ayrýlýklarý getirsin diye ben ona giderim. Bu gidiþ hayata gidiþim olur. Aþk, hayatýn ta kendisidir. Aþýðým sana hayat. Koþmak isterim sana. Çaðýr beni okulun dýþýndan, evin çýkýþýndan, ufuktan, daðlarýn ötesinden, caminin eþiðinden, sinema giriþinden. Tüm randevularýmý ve tüm iþlerimi býrakýp bir iþsiz gibi peþine düþerim. Çaðýr beni hayat. Kulaklarým sende. Ben anca yorgunluðumu sana koþarsam yenerim.
Saksýlarýmýz deðiþmekte, topraðýmýz deðiþmekte. Ayný balkonda yaþamaya devam. Bulutlara, aðaçlara selam. Bu mudur hayat vesselam.
Bunca ovalar buðdaylar için mi? Benim koþmam gerekmez mi? Bunca platolar atlar için mi? Benim de koþturmam gerekmez mi? Çaðýr beni hayat; ovalardan, platolardan çaðýr. Ovalarda sana koþmaktýr amacým. Zira sana aþýðým.
Adalet peþinde koþmayanlarýn iþi, iftiradýr, ön yargýdýr, hastalýktýr, bulaþmaktýr. Ýnsanlarýn bana adaleti sadece kalem yerine kalbimi kýrmaktýr. Çaðýr beni hayat. Koþayým adaletine, güzelliðine ve neþene. Sen bana adil davran. Bak nasýl da ayný bahçede ne renkli güzellikler var. Kokunu ver bana, suyunu ver bana, ekmeðini ver bana. Ben de sana yüreðimi vereyim. Ne olur artýk seni seveyim ey hayat!