Öyle doluyum ki patlasam Ýstanbul'da sur kalmaz yansam Roma'yý yakarým. Öyle doluyum ki tüm bulutlar köy çeþmesi kalýr yanýmda su gibi basarým her yaný. Öyle bir doluyum ki nar zeytin tanesi olur yanýmda. Þiir doluyum, roman doluyum. Gel gör ki kýsýk bir ateþim sesimin kýsýklýðýnda. Öyle bir doluyum ki dallarý basan kirazlar gibi. Öyle bir doluyum ki kokular, renkler sarmaþýk gibi sarar her tarafýmý. Ve dünya o kadar boþ ki içini neyle doldursam içime büyük bir boþluk dolar. Ve insanlar öyle kýrarlar ki beni namlu aðýzlarýyla yüreðimde kuþ kalmaz sanýrsýn. Oysa her gün güvercin uçururum semaya. Beni güvercin besleyenler sever bu yüzden. Çünkü onlar kafes sevmezler. Benim özgürlüðüme aþýk bu güvercinseverler, kanatlarýnýn altýna alýrlar beni her gün. Çünkü bilirler aslýnda güvercinler sadece þiirlerde özgürce uçarlar. Ve benim þairliðimle kendine özgür bir dünya kurabilirler.
Öyle bir doluyum ki hiçbir küp, hiçbir kadeh yetmez içimdeki aþk þarabýna. Ve öyle bir doluyum ki dudaklardan çýkan sakýz þiþirmeleri son nefese kadar beni anlatýr. Ve öyle bir akmaktayým ki bayýr aþaðý, yaðmurlar yetiþemez hýzýma.
Aþk doluyum, sevgi doluyum; ama bir yer altý nehriyim. Bu yüzden yeryüzündekiler içmez sularýmdan.
Kimsenin saçýnda ak gözlerinde kara deðilim. Bu yüzden kimse yüz vermez bana.
Öyle bir doluyum ki bir fakirin tabaðýndaki az yemek kadar. Toklar sevinmez beni görünce.
Yüreðim balta girmemiþ bir orman. Öyle doluyum ki yüreðimin her tarafý aðaç. Ve henüz kimsenin sonuna ulaþamadýðý yüreðimde, son gülen iyi güler, beni yaðmur ormanlarý gibi aðlatsa da.
Ve öyle doluyum ki çöldeki kumlar kadar. Güneþ bile yetmez içimi ýsýtmaya. Ve bir baþlasam aðlamaya kaktüslerin kesik yerlerinden sularýn damlamasý gibi damlar gözyaþlarým.
Ve bir kez dayamýþsan baþýný sevdiðinin omuzlarýna, dayanýrsýn ardýndan aþkýn tüm acýlarýna.