Büyük zorluklarla biryerlere gelmeye çalýþan, kimilerinden onlarca adým geriden hayata baþlayan, bu haksýz doðuma ya da sisteme isyan eden bana kýzmayýn, izin verin, anlatayým.
Tek bir doðruyu, tek bir gerçeði aramýyorum; aslýný sorarsanýz ne aradýðýmý da bilmiyorum. Dengeyi istiyorum. Ýnsanýn bir yaný kendiyle gurur duyarken, diðer yaný onun kadar güçlü duygularla aþaðýlar mý kendini?
Karýþýk karmakarýþýk hissederken kendimi, kendime çözülemezse yaþayamayacak bir problem gözüyle bakarken; diðer yaným basitsin diyor, hem de çok... herkes gibisin, aynýsýn onlarla...
Düþüncelerim uyutmuyor beni geceleri, yazmak istiyorum, yazýyorum da, evet zevk alýyorum bundan. Diðer yaným susmuyor, yazamazsýn diyor, ne anlarsýn ki yazmaktan? Ben de kurduðum basit cümlelerle haklý çýkarýyorum onu, býrakýyorum kalemi, yazmamalýyým artýk.
Dayanamýyorum, yeniden yazýyorum, çünkü biliyorum; yazmazsam, çözülmezsem, duyuramazsam çýðlýðýmý, yokolacaðým yavaþ yavaþ.
Aklýmdan yine bir sürü soru geçiyor, durduramýyorum onlarý, söz geçiremiyorum kendime. Düþünme diyorum, düþünme, düþünme. 'Hem basitsin sen, düþünmek sana göre deðil' diyor beni bilen, beni hep küçük gören o ses. ''Zorlama kendini.'' diyor. ''Tüm bu çaban anlamsýz. Yaþadýðýn çevrede kim düþünüyor ki bu kadar?Senin kaygýn da yaþamak olmalý, sýkýntý çekmeden, kimseye gerek duymadan, týpký annen gibi, herkes gibi. Hem insan nasýl bir çevreden geldiyse öyle olmalý, öbür çeþit, zorla baþkasý olmaya çalýþýyorsundur. Kendinden uzaklaþýyorsun. Görmüyor musun? Yokoluyorsun.''
Susturuyorum onu.
Düþüncelere dalýyorum. Acaba hayatýmýzdaki neler, ne kadar kontrolümüz altýnda? Tercihlerimizi yapan bizler miyiz yoksa geçmiþimiz mi? Yoksa herþeyi yöneten bizden bile baðýmsýz, ama bize ait olan, beyin denilen sinaps ve nörotransmitter yýðýný mý? Peki öyleyse ya irade? Ýrade denen þeyi belirleyen þey ne peki? Hem irade ne kadar baðýmsýz olabilir ki limbik sistemden, hipokampüsten, yani beyinden?
Bilmiyorum.
Ýnsaný sevmiyorum; çünkü bencil, nefret etme potansiyeli yüksek, zarar vermeye yatkýn bir varlýk, insan. Uzak olmak istiyorum, çok uzak, ama yapamýyorum. Kendi yapaylýklarýna, sahte gülüþlerine beni de dahil etsinler istemiyorum. Yalnýzlýðý güçsüzlük olarak gördüklerinden birarada duran üç beþ kiþiden biri olmak istemiyorum. Ama kendini diðerlerinden soyutlamýþ olsa da, soyutlanmýþ gözükecek bir çirkin ördek yavrusu gibi de hissetmek istemiyorum.
Aslýnda biliyor musunuz, kendi attýðým adýmlardan emin olduðum sürece hiçbir þeyi önemsemiyorum. Bu yüzden mutluydum önceleri; kendimden doðrularýmdan o kadar çok emindim ki. Þimdi ise budalalýk gibi geliyor -emin olmak-. Herkes, herþey süratle deðiþirken, herhangi bir þey hakkýnda kesin konuþmak...
Doðrularýmý, deðer yargýlarýmý yitirdiðim için mutsuzum ben. Baþlarken o kadar anlamlý bulduðum yazým gittikçe anlamýný kaybediyor. O sesi iþitiyorum yeniden, gerçek dünyaya dönüp ayaklarýmýn yere basmasýný söylüyor, günlerimi anlamsýzca yazarak geçirdiðimi, bunun yerine sýnavlarýma çalýþmam gerektiðini hatýrlatýyor bana. Benden birþeyler bekleyenleri ve beklentilerini hatýrlýyorum. AKLIMA BÝRDEN KÜÇÜK KIZIN HÝKAYESÝ GELÝYOR:
Çok eskiden tanýdýðým hep mutsuz, küçük bir kýz vardý, çok çabalýyordu kendini bulmak için. Çok zorlanýyordu, kolay olmayacaðýný biliyordu ama alýþýktý zaten zorluklara, bunun da üstesinden gelecekti ve sonunda bulacaktý kendini. Hiç fýrsatý olmamýþtý ki -biri- olmak için.
Þimdi hatýrlýyordu o eski zamanlarýný, acýlarýný. Bir an kendisi de þaþýrdý, çok uzun zaman olmuþtu düþünmeyeli geçmiþi. Yazarken farketmiþti, artýk yaþadýðý acýlardan ve geçmiþinden güç almýyordu.
Ýlkokul birinci sýnýfta babasýnýn iflasýyla baþlamýþtý kötü günler ve bir daha yoluna girmemiþti hiçbir þey.
Sýradan bir çocuk olmadýðýný söylemiþti köydeki öðretmeni, merkezde iyi bir okula gitmeliymiþ. O güne kadar kimsenin köyün dýþýnda bir okula gitmemiþ olmasý, babasýnýn kýz çocuklarýnýn okumasýný gereksiz görmesi, ikna etmekte zorlamýþ öðretmeni ama annesinin de desteðiyle, baþlamýþ küçük kýzýn hiç bitmeyen okul serüveni.
Kýz, ders çalýþmak,baþarýlý olmak, para kazanmak ve annesini mutsuz hayatýndan kurtarmak zorundadýr. Kötü bir çocukluk geçirmiþtir, anne baba kavgalarý, eve gelen hacizler, cam kýrýklarý... Babaya duyulan öfke, diðer yanda annelerine zarar verirse, sanki yapabilecekleri birþey varmýþ gibi, kýz kardeþle tutulan, anne va babalarýnýn yatak odalarýndaki kapý nöbetleri... Böyle bir çocukluk iþte...
Buarada küçük kýz yine de ders çalýþmalýdýr, annenin yüzü kara çýkmamalý, kýz çocuðu okumaz diyenlere mahcup olunmamalý, o kadar emek boþa gitmemelidir...
Kýz yazdýkça küçük ayrýntýlarý hatýrlýyordu. Neler neler yaþamýþtý bugüne kadar, tek amacý vardý, o da avukat olmaktý. sadece ve sadece ona odaklanmýþtý, öyle olmak zorundaydý.
Babasýný anýmsadý, en son dört ay önce konuþmuþtu onunla. Nasýl da övünürdü kýzlarýnýn hepsi pekiyi olan karneleriyle. Halbuki hiç destek olmamýþtý, hala da olmuyormuþ da neyse...
Hatýrlýyordu, babasý borçlanýp kaçmýþtý ülkeden, annesiyse tüm zorluklara tek baþýna göðüs germiþti, terzilik yapmýþ, sabah dörtlere kadar, gecelerce elbiseler dikip para kazanmýþtý, güçlü durabilmiþti, hep yanýndaydý çocuklarýnýn.
Küçük kýz buarada ders çalýþýrdý hep, evet diyorum ya çalýþmak zorundaydý. OKul hayatý boyunca devlet yatýlýlýk burslarý, bayramlarda okullarda daðýtýlan ayakkabýlar ve beyaz bir zarf içinde bayram harçlýðý...
Kýz buarada hiç -biri- olamadý, sadece çalýþtý. Okul, ev ve dershane arasýnda mekik dokudu yýllarca, ne insanlarý tanýdý ne hayatý.
Þimdi tebessüm ederek hatýrladýðý, ona çok acý vermiþ anýlarla doluydu hayatý, yazmak istemiyordu, anlatmýyordu da. Biliyordu, sözcükler o anýlarý basitleþtircekti. Hem bunu okuyanlarýn anlayabileceði de meçhuldü. Anlamak da yetmeyecekti zaten, hissedebilecekler miydi? Kýz o anýlarý yazmaktan vazgeçti, anlayamazlardý, çünkü insanlar arasýnda uçurum vardý.
Kýzýn -biri- olma çabasý diyordum deðil mi? Merak ediyorsunuz siz de belki de... Aslýnda, hem oldu hem olamadý. Neden o da bilmiyor, belki de olamayacaðýný kabullenmeliydi, Çok okuyarak eksiklerini kapatmaya çalýþmamalý, yirmi yaþýna dek edinilmemiþ bir alýþkanlýðý, edinmek için daha fazla çaba harcamamalýydý. Sadece yaþamalýydý, sýkýntý çekmeden, kimseye gereksinim duymadan, týpký...
Bilmiyorum.
Çarpan kapýnýn sesiyle, kendi geçeðime döndüm birden, hiçbir yere ait hissetmemek kendini. Hapishanede gibi hissettiðim yurt odasýnýn penceresinden dýþarý uzattým baþýmý, gözlerimi kapadým. Buz gibiydi dýþarýsý, soðuðu hissettim tüm tenimle, ölümü hissettim, huzur buldum. Acý aþýrýya kaçtýðýnda, ayakta kalabilmek için biraz ölmek gerekiyordu belki de.
(Þimdi olsam, 5 yýl sonra yani, bu öyküyü þöyle sonlandýrýrdým;
Kýzýn -biri- olma çabasý diyordum deðil mi? Merak ediyorsunuz siz de. Evet biri oldu, herkes gibi biri mi, sadece biri mi, çok farklý biri mi bilinmez. Hepimiz, herkes kadar ayný, herkes kadar farklýyken, o da hepimizden biri oldu evet. Birþeyleri edinmek ya da öðrenmek için geç olmadýðýný anladý, okudukça gördü bilginin sonsuzluðunu ve ne kadar çok okusa da her daim ham kalacaðýný farketti. Kendi gerçeðiyle mutlu biri o artýk. Öyküsünü sonlandýrýken farketmiþ kendisini küçümseyen,yazmak ve düþünmek sana göre deðil diyen o içsesi senelerdir duymadýðýný ...