Ýnsanýn beden yaþý deðil, gönül yaþý önemliymiþ!Kime sorsam böyle diyor. Doðru galiba, çünkü;

Beden yaþýmýzý yýllarla ölçebiliyoruz, aynalarda görebiliyoruz. Üstümüzden geçen saatler,günler,haftalar,aylar,yýllar yýpratýyor bedenimizi...Her geçen gün deðiþiyoruz.Belimiz biraz daha bükülüyor,yüzümüzdeki çizgiler çoðalýp derinleþiyor, saçlarýmýz aðarýyor ve azalýyor; hatta uzamasý bile duruyor.Yer çekimli dünyanýn kuvvetine karþý koyamadan, topraða doðru kayýp gidiyoruz durmadan...Sonunda iflas edip ölüyoruz. Kimimiz cennete, kimimiz cehenneme gidecek sonra (!). Ýþte burada bana ters gelen bir þey var. Cennet ve cehennem olgusunu düþününce kafam karýþýyor..Öldüðüm zaman benim gidebileceðim bir yer var da; neden otlarýn, aðaçlarýn, kuþlarýn,
çiçeklercehennemleri yok!? Oysa onu yaratanla beni yaratan varlýk ayný...Salt aklýmýzýn ve dilimizin oluþu mu neden oldu, cennet ile cehennemi icat etmemize acaba diyorum. Bir otu düþünüyorum bu baðlamda. Sýcak bir iklimde (çölde örneðin) yeþermiþ, sonunda ölmüþse yaðmursuzluktan; yaþadýðý hayat cehennem midir?Bence evet!..Ýnsan da böyledir kanýsýna varýyorum, çöldeki otla eþitleyince hayatý..Yokluk, sefalet, dert içinde ömür geçiren kiþi zaten yaþamýþtýr cehennemini...Aksini düþünmek mantýðým dýþýnda kalýyor. Onlar için bir baþka cehennemi düþünmek insafsýzlýk olacaktýr. Diðer taraftan refah ve bolluk içinde yaþayan, mutlu olan insanlarýn cennette olduðunu var saymak olanak dýþý olamaz kanýsýna varýyorum.. Sonuçta insan cennete de, cehenneme de yaþarken tanýk olmakta; iki mekandan geçerek topraða akmaktadýr. Otlarýn hayat bulmasý bir baþka baharla; insanlarýn hayata dönmesi bir bebeðin doðuþuyla yenilenmektedir.

Ve gönül yaþýmýz! Bunu ölçecek ne metremiz var, ne terazimiz, ne takvimimiz..O bizim tutulmaz yanýmýz...
Bakýþýmýza yansýyan hüzünlerle, ýþýltýlarla, buðularla, sorularla, yumuþaklýk ve kýzgýnlýklarla,bedenimize verdiði emirlerle, sevgi ve aþklarla ortaya koyar kendini...Bir de içgüdülerimizle..Ama hiç deðiþmez gönül yaþýmýz. Bebekler ve çocuklar aþký bilmez diyeceksiniz þimdi; yanýlýyorsunuz!..Bebeðin aþký annesidir. Bu aþk zamanla yön deðiþtirerek kýz çocuklarýnda babayý, erkek çocuklarýnda öðretmenini hedef seçer kendine...Masumane bir duygudur þimdilik...Ýçinde seks olgusu uyandýðýnda ise karþý cinstir artýk kiþinin gideceði yer. Bir bakýma içgüdüsel yanýmýzdýr seks eylemi. Güdümlü yada güdümsüz uygulanýþý ise aldýðýmýz eðitim, dinsel kültürel algýlarýmýz, tatmin duygumuzun ne kadar bastýrýldýðýnýn göstergesi þeklinde ortaya çýkacaktýrYani ayýplar,yasaklar, günahlar devreye girer bu baðlamda. Bunlara uygun bir aþk yaþýyorsa kiþi(evlilik adý altýnda olaný, tescillisi yani), toplumsal beðeni kazanýr; deðilse dýþlanýr.Niye?!

Gönül yaþýmýz deðiþmez demiþtim. Þöyle bir olay anlatsam hak vereceksiniz bana.

Ben ellisini arkalarda býrakmýþ bir bayaným.
Geçenlerde eþim yüzüme bakýp “seni emekliye ayýracaðým” dedi. Bir nedeni olmadan dedi üstelik. Yaþlandýðýmý, iþe yaramadýðýmý ima ediyor olmalý herhalde diye düþündüm yüzüne alýk alýk bakarak... Oysa yemeðini yapýp önüne koyan, bulaþýðýný çamaþýrýný yýkayan, ütüleyen, evi temizleyen bendim hala...Pazara, markete alýþ-veriþe giden de ben!...Her gün içtiði üç paket sigaranýn dumanýyla zehirlenen de ben! Gene de iþe yaramýyordum demek!...Zaten bu ülkede ne zaman kadýnýn adý oldu ki!...Hiçbir zaman!..Duygu Asena haklýydý, hem de çok haklý!...Oanda adýmýn Ahmet,Mehmet,Hasan,
Hüseyin,Onur ... olmasýný istedim.Onur!..En iyisi
buydu iþte!..Yaptýðým savaþa en uygun olan addý bu! Nüfus cüzdanýmý bulup adýmý karaladým, üstüne ‘Onur’ yazýp koydum önüne eþimin. ”Bana bundan sonra Onur Bey diyeceksin, tamam mý? Adým bundan sonra bu !..” dedim. Bu kez alýk alýk bakma sýrasý ondaydý.

Bu kadarla kalsam iyi bildiniz! Sen misin emekliye ayrýlmak istenen?!..Bir þimþek çaktý kafamda; bir sevgili bulduðu kararýna vardým. Benden genç olmalýydý garanti. ”Kaç yaþýnda!?...” diye baðýrdým.
”Kim?” dedi. “Kim olduðunu iyi bilirsin, boþuna saklama !..” diye karþýlýk verdim. Bir bakýma kýskandýðýmý ortaya koyduðum için bu davranýþýmla, aslýnda kýzdým kendime. Gene de bu duygunun esiri olarak koþtum aynanýn önüne. Çekmeceyi açtým tokalarý biriktirdiðim çantayý çýkardým. Ne kadar toka varsa taktým saçlarýma...Boncuklular,taþlýlar, sakýzlar...Bir iki de örgü attým orasýna burasýna,
uçlarýna kordelalar baðladým. Kaküllerimi maþalayýp düþürdüm kaþlarýmýn üstüne..Gözlerimi sürmeledim, kirpiklerimi rimelledim.Yanaklarýmý alladým en kýrmýzý allýkla...Dudaklarým derseniz ateþ parçasý!...Göz kapaklarým iki yeþil yaprak!...Birde ‘ ben’ kondurdum yanaðýma simsiyah...Tam bir kiraz aðacýna dönmüþtüm iþte!..Mevsim kýþtý ama ben bahardaydým..Hem de kiraz zamanýnda..Top top kirazlar sarkýyordu dallarýmdan..Beni sepetine toplayanýn,en çok para ödeyenin olacaktým iþte! Kararlýydým..Beni emekliye ayýrmak gibi bir gafa düþtüðüne piþman edecektim onu. Lakin insafým tuttu, vazgeçtim..Kirazlarýmý kargalara kaptýrmamak için insana dönmem gerekiyordu bir an önce. Bikinimi giydim, çantamý taktým koluma.Ayaklarýmda mavi sandaletler!..Denize gidercesine, biraz da kývýrtarak gelip dikildim eþimin karþýsýnaJ))))Halime bakýp gülecek sanmýþtým, nerdeee!..Yüzünü ekþitip, alt dudaðýný sarkýttý.Ben:

“Bundan sonra sýrayla yýkayacaðýz bulaþýklarý, çamaþýrlarý..Bir gün sen, bir gün ben!..Yemekleri de öyle!..Hatta çocuk doðururken bile bozulmayacak bu sýra “ diye baðýrdým. Ýyice þaþýrmýþtý. Yüzüme garip bir þekilde bakýyordu ama ben biliyordum aklýndan geçenleri...”Çok geç kaldýn kýzým; çünkü sen artýk çocuk mocuk doðuramazsýn!..Ama bunlarý sakýn sevgilime söyleme..”der gibiydi. Bana öyle gelmiþti belki de kim bilir.!!Pes etmek olmazdý ama,direttim bende..”Demek doðru bir sevgilin olduðu! “ dedim.Yok mok dedi ama ben inanýr mýyým hiç! Çünkü beraber gezip tozduðu,i çki masasýna oturduðu, onun yaþýndaki arkadaþlarýnýn birer sevgilisi vardý. Onlarýn sevgilisi olup da eþimin sevgilisi olmamasý mümkün deðildi. Mümkün olmasý iyice deli ederdi beni yoksa!
Onlardan nesi eksikti eþimin deðil mi ya?! Boyu posu yerindeydi; yakýþýklýydý; saçlarýnýn bir bölümü maktaya uðramýþtý ama kel deðildi henüz. Ütülediðim takýmlarý da giyince üstüne; ”dýþý forma içini sorma” biri olmuþtu yani. "Ayýnýn türküsü armut üzerineymiþ" ya, benim türküm de eþitlik üzerineydi bir kez. Ýllaki birilerini birilerine eþitleyecektim.. Erkekleri erkeklere; kendimi erkeklere; erkekleri kendime..Hatta kendimi erkeklerin genç sevgililerine...Gönül benimdi!..Bu yürek de benim!..Tutulmayan tek yanýmdý o!..Ýster baharda, ister hazanda kýþta yaþatýrdým onu; ister yakýna, ister uzaða atardým...Uyurken bile düþlere salardým..Bazen melek olurdum kanatlý; cennete giderdim yar yanýna; yatardým!..Bazen su olur; akardým...Bazen de esiri olurdum dört duvarýmýn; aðlardým...

Demek istediðim; insanlar cennet ve cehennemi duygularýyla ve bu dünyada var olduklarý süre içinde yaþarlar. Beden tutulan, görülen, yaþlanan yanýmýz; ruh görülmeyen , tutulmayan ama hep genç kalan diðer yarýmýzdýr.

Siz de ayný kanýda mýsýnýz?

Öyle ise takýn saçlarýnýza tokalarýnýzý, geçin karþýsýna eþinizin.. Hatta ona inat bir sevgili bile bulun kendinize; genç kalýn genç!.....