hayat “bitmemiþ senfoni”...

onu alýp buraya, bunu alýp oraya koymaktan doðan býkkýnlýk...hayatýn özeti bu...mesela ben eþikleri atlatmaktan býktým...atladýðým her oda deniz...ne çok eþya, ne çok iþ...gözüm karýþýyor, büyüyor dalgalar...eþyalar balýk...

kiminin kulaðýný çekiþtiriyorum, kiminin kuyruðunu...kiminin gövdesini sývazlýyorum, kiminin solungacýný...kimisiyle dans ediyorum oda ortasý!..þarký bile söylüyorum onlarla birlikte...hatta, halýyý gemi yapýp biniyorum üstüne, baþlýyor yolculuk...

olmayan sevgilinin yanýna gidiyorum, olmayan ülke þehirlerine...ne sokaðýnýn adý var aklýmda, ne de kapý numarasý...balýkeþyalar bana bakýyorlar...her biri, her bir yerde...kalakalýyorum öylece...

iþte böyle olur, kadýnýn daðýnýðý!

biliyor musun, en güzel apýþý ninelerimiz kurardý...gördüm ki, en güzel lafý da onlar söylüyormuþ...söyledikleri bütün sözler doðru bence...rahmetli ninem derdi ki, “her baþý poðluyu kadýn sanma”

ne kadar doðru...

sanmadýðýmýz kadýnlarla doldu taþtý bu memleket, dedim gayrý!..

bendim, rengimin aynasý!..

siyah ile beyaz arasýnda geçen hayatlardan nemalanan toplum olmaktan kurtulamayacak mýyýz acaba diyorum sonra, yok mu bunun hep beyaz yaný...beyaz hayat, beyaz aþk, beyaz mutluluk, beyaz gülüþ mesela...

ne zaman, bitmemiþ senfoninin içinde beyaz görünürüz!..