Dut yemeden gidilir mi Datça’dan sevgili günlüðüm hýmm✍🏻
Yere düþmeden nereden bulacaðým o kýsmýný bilmiyorum.
Efendim?
Manavdan mý al dedin; ah benim caným günlüðüm öylesi her manavda var; gel gelelim yere düþmeden dalýndan narince alýp yiyebilmek…
Bir dut aðacým yok þu gelip geçici dünyada hale bak; beton duvarlarýn olsa, dört tekerlekli aracýn olsa ne fayda!

Doðayý, ormaný, taþlarý, topraðý verin ellerime ister içinden çýksýn minik karýnca; ister solucan dile gelsin… Topraðý dökün koynuma bütünleþsin bedenimle, ellerim kanat açýklýðýnda en yakýnýmda ki aðacýn köklerine uzanayým, bende sizdenim diyeyim göz süzeyim.

Bende senin gibi kök saldým koca aðaç diyerek söze gireyim, üç hayýrlý evlat ve torunlarýmla köklerimi attým þu yalancý dünyaya, oturup söyleþelim havadan, sudan… Bahsetsem evlat büyütmenin zorluklarýndan parmak ýsýrýr mý aðacýn dallarý… Paylaþýr mý sevincimi?

Alkýþlar mý yapraklarý, ya da kuru yapraklar cana gelir mi düþmüþler bir kere topraða… Topraktan geldik, topraða gidiyoruz mu derler kahverengi gözlerimin içine bakarak.

Güç bulurda açýlýr mý tekrar iki kolum yanlara; hay der boyun eðerim Rabbimiz sana, kavuþmak düðün, bayramdýr özgür ruhlar için…Ölüm de neymiþ?
Sana kavuþma kýsmýnýn sevinci yanýnda!

Canýna yandýðýmýn þu iki günlük dünyasýnda ellerimi kimseyle paylaþmadýn ya alýn yazým bir tek buna yanarým…Yalnýzlýðýmý basýnca baðrýma, gözlerim dolsa da boynum kýldan ince kaderin yazgýsý yanýnda.

Hevesimi kursaðýmda ahirete saklarým bende, ne yapayým.
Yaþamýn gerçekleri sevgili günlüðüm✍🏻 ne kork ne hüzne boðul!

Ölüm de neymiþ de gülümse, ben ölümü öldürdüm yüreðimde…

Niye bu kadar ölümden bahsettik ki ?
Aaaa cafenin arkalarýndan gelen þarkýnýn taþýdýðý his nasýlda cümle aralarýna yerleþti, ah seni sinsi ölüm kelimesi!

Ýnsanýn derinliklerine yatan o hissi yaþamanýn hazzý, þu dalgalarýn kayalara çýrpýnarak týrmanýþýna mý benzer aþk böyle bir þey mi?

Sahi aþk Bodrum’damý Datça’damý yaþanýr?
Bence Datça’da yaþansýn, lacivert sular ve içinde ki mini minnak balýklar þahit olsun suskunluklara…

Öyle iyi geldi ki Datça bana sevgili günlüðüm✍🏻 çok anlayamasam da biraz biraz anlýyorum Can Yücel’in Datça sevdasýný…

Bir his var bu toprakta, buram buram aþk kokuyor.
Rüzgarý yüzüne gözüne aþký taþýyor…
Yetmiyor gülleri ayrý kokuyor, rüzgarda çiçek kokularý bir bir yerini almýþ Datça’da; her bir çiçeðin kokusu sürünürken dudaklarýma, bir diðer çiçeðin kokusuna karýþtýrmýyor rüzgar… Rüzgarýnda iþi zor Datça’da…

Bir þeyler var Datça’da, balkondan baktýðým þu karþý ki daðlarda ne var, dalgalar ýsrarla o yana sürükleniyor… Kendileri gidiyor yetmiyor, benim yüreðimi de elimden alýp dalga dalga taþýyor Muðla sularýnda yüreðim dört dönüyor…

5’inci bölüm