Bu ev varya, bu ev; sevgili günlüðüm✍🏻huzur var bu evde… Ahmet emmi iþini biliyor yani… Ne iyi etmiþte almýþ bu evi… Eþi o kadar kibirliydi ki; evi ilk gördüðümüzde içime sýcacýk sevgisi geçerken evin, önlü arkalý camlarýndan aðaçlarýn bakýþýný yakaladým inan böyle oldu.

Kadýn kibrinden bir þeyler konuþuyor, ben ise kendi içimde mutluluðu yaþýyordum. Duymuyorum çoðu insanlarý, hele hele kibrin ayak seslerini önüne alýp yürüyen insanlarý duymadýðým gibi, görmüyorum da…

Aðaçlar sevindi beni gördüðüne evi gezerken … Ya ben, ben ne kadar sevdim bu evi, bu kapýyý, þu saray gibi mutfak, ya þu salonuna bir bakar mýsýn ellerimi kocaman yanlara açýp kaç kereler döndüm kendi eksenimde…
Kendi evimde de dönerdim ama orada aðaçlar yoktu, eksikti dönüþlerim sanki…
Burasý baþka…

Yatak odamýn camýna deðen dallardan inen yapraklarýn her birinin damarlarýnýn þekillerini biliyorum.
Neredeyse hangi dal, hangi yapraðýný, mevsimi gelince hangi ayýn, kaçýncý haftasýnda, hangi günün kaçýncý saatini kaç geçe topraða býrakacaðýný sarartýsýndan anlatýveriyor gibi gibi hissediyorum.

Efendim sevgili günlüðüm?
Ahmet emmi kim mi?
B 12 in mi az sevgili günlüðüm✍🏻nasýl unutursun o kadar da bahsetmiþtik ev sahibimizden… Ýðneyi batýralým önce kendimize ardýndan çuvaldýzý karþýya, Ahmet emmi okur mu, denk gelirde günün birinde bu satýrlarý… Okusun valla!

Ben de ev sahibiyim kiracýlarým nasýl bahsediyor acaba benden diyecek olsam, hiç yormadým ki onlarý, onlar razý ben razý…
Ýnsan olmak içine sinecek bi kere… Ayaklarýn yürürken asfaltta yere basmayacak… Dünya dediðin ne ki?
Kaç para eder?
Dünya’da para yerine insanlýk geçerdi eskiden.
Eskiyi kucakladým ben, bu zamanla iþim olmaz.
Eski kafalýyým diyorum göðsümü gere gere…

Benim çulumu almaz bu ev diyordu karýsý, dönüp bakmýþtým þaþkýnlýkla görgüsüzlüðüne… O kadar kibri baþýný döndürmüþtü; evini kiralamaya gelen insanlara konuþtuðu þeye bak biricik günlüðüm✍🏻

Bu ev seni istemediði için, sen bu huzur dolu eve layýk olmadýðýn için sana böyle gösteriyor ev kendini diyecek oldum; sus Hülya dedi ev… Sus, söyleme sen gel, sen kal içimde, kadir kýymet bilene görünürüm ben dedi duvarlar.
Sustum… Sustum…
Tek kusuru tavanlarý benim evim kadar yüksek deðildi eh o kadar kusur kadý kýzýnda da olur😉
Ben evimden taþýnýrken evimle bir vedalaþmam vardý aðladým… Bu ev elini uzatmýþ sað elimden çekerken, sol elimi sýmsýký tutuyordu Fatih’te ki evim…
Günler öncesinden duvarlarýna sarýlmaya, girip çýktýðým kapýlarýna þükran dolu sevgimi elimle sunuyordum.
Mutfak dolaplarým, hatta perlerimi astýðým korniþlerime bile teþekkürler ettim. Sevgi öyle basit bir þey deðil sevgili günlüðüm✍🏻 herþey bize hizmet ederken, insan nereye doðru gittiðini biliyorken bir de teþekkürü neden esirger canlýlardan ve nesnelerden…
Sevgi titreþimi ile birlikte, dudaklarýmýzdan çýkan þükran cümlelerinin atomlarý yolumuzu aydýnlatmasýn mý?
Daha çok þükr eden olmayalým mý Rabbimize…
Teþekkür neden dilimize yabancý bir kelime gibi gelsin ki ve bu resim; Fatih’teki evime yürüme mesafesi en fazla on dakikalýk spor kompleksinde ne çok günler antrenmanlar yapmýþtým ve Boðaz elemeleri için günün birinde taaa uzaklardan Anadolu yakasýndan elimde çekçekli bavulla geleceðim hiç aklýma gelmezdi… Öyle çok severdim evimi fakat nereye gitsem seviyorum zaten böyle de bi huyum var sevgili günlüðüm✍🏻
Yazýnýn sonuna doðru elemelerden bahsettim, heyecanlýydý, o kadar heyecanlýydý ki suya girene kadarmýþ heyecanýmýz bizim… Çok þükür iyi geçti hatta maþaallah beklediðimden daha iyi geçti diyebilirim ama lütfen sevgili günlüðüm sende maþaallah de✍🏻