Bilebilir miydim sevgili günlüğüm✍🏻
Datça’da; Dalaman’dan Datça’ya… Datça’dan Dalaman havaalanına transfer şirketinin tam karşı sokağında, solda hayatımda yiyebileceğim en güzel böreklerin olabileceği aklımın ucundan geçebilir miydi?

Transfer midibüs şöförünün önerisiydi, orada bir börekçi var demişti. Gün kara iplikle, ak ipliğin seçileceği aydınlık ve karanlık aralığında iken..

Karşı dar sokağa yürümüş, karanlıkta lambaları yanık börekçiyi görmüştüm. Sabahın çok erken vakitleri olduğundan yaklaşmış; böreklere uzaktan bakmıştım tam o anda çiğ börek kokusu sardı ortalığı, fakat saat erken olduğu için beni tuttu çiğ börek kokusu; malum
“Boğa burcuyum” koku çok önem arz ediyor hayatımızda ve hızla uzaklaştım.

O yüzden işte leylak rengi salkım ağacın orada bir pastanede oturmak durumunda kalmıştım.

Poğaçadan bir ısırık alıp bırakmıştım, aç olmama rağmen yiyemedim.

Efendim ?
Efendim sevgili günlüğüm?
Yesemiydim?

Damağıma hitap etmeyen şeyleri neden yiyip kendime eziyet edeyim? Hımm söyler misin ?
Ruhumuz ve bedenimiz yediğimiz şeylerin huzurunu barındırmıyor mu ?

Her bulduğumuzu veya her önümüze konan şeyi yersek Allah muhafaza ruhumuzun ışıltısını kaybedebiliriz diye düşünüyorum.

Açlığı; beğenmediğim bir şeyi yememeye tercih ederim.
Nasıl ki kalbimizi her önümüze gelen insanlarla doldurmuyorsak; bunu midemize aldığımız şeylerin ayrımına borçluyuz düşüncesindeyim.

Güneşin doğumunu peşpeşe peşpeşe çektim Datça’nın kibar genişlikte ki caddesinde.

Gruba geldiğimi yazacak oldum fakat saat çok erken olduğundan rahatsız etmeyeyim diye yazmaktan vazgeçtim.
Ciddi kilometre uzunluğunda bir yüzüşümüz olacaktı Kargı’dan başlayacaktık ve ben hem uykusuz, hem de açtım.
Yukarı doğru yürürken iki köpek gördüm.

Rızıklarının derdine düşmüş iki masum köpek.

Hayvanları çok severim, her birini ayırt etmeden sivrisinekler hariç…
Hele ki bu sivrisinekler çocuklarımı yemişse beni görme öfkem boğazımda oluyor…

En sevdiğim hayvanlar fil ile başlar ikinci sırada köpeklerdir…
Kedi’mi köpek’ mi desen köpek derim.
Alıp içime yüreğime yüreğime basasım geliyor lakin uzaktan işte…
Ömrümde bir kere dokundum köpeğe bir defa, yalnızca tek sefer nedenini bilmiyorum.
Canlı dostlar ile büyümediğimiz içinde olabilir bu durum. Ve rahmetli anneciğimin titizliğide nedenlerin biri olabilir.

Sakız çiğnetmezdi annem bize sevgili günlüğüm ✍🏻
Sakız çiğnemeden büyüyen kız çocuklarından olduk bak hele… Vardır anneciğimin bir bildiği nurlar içinde uyusun.
Yarım asrı devirdim, ağzıma tam minik şekersiz içinden şirin fal yazısı çıkan sakızdan evde alırken sanki annem hayır Hülya diyor gibi his duyuyorum.
Geçen gün hem çiğnedim, hem şişirip patlattım sonra dur bakayım deyip gardrobumun aynasının karşısına geçtim.
Çiğnerken ve şişirirken izledim kendimi hakikaten hoş bir görüntü olmadı.
Ama ben çocuklarımın sakız çiğnemelerine hiç karışmadım. Onlarda çiğnemeden büyüdü bakar mısın✍🏻
Gün aydınlandı ve Datça’da iki köpek yokuşun başında ve ben yokuşun ortasında idim. İşe giden bir kaç kişi dışında kimseler yoktu.
Palamutbükü’ne giden araçlar yukarıda demişti havaalanı transfer şöförü.
Saatini öğrenmek için yukarı çıkmak zorunda idim.
Gel gelelim bir ay öncesine dönersek kızım jip’i kullanırken yedi köpek havlayarak aracın dört yanını sarmıştı korkudan yüreğim çıkmıştı.
Allahtan araç yüksekti ve oradan kalan içsel sarsıntı ayaklarımı yokuşun ortasında durmaya zorlamıştı.