Avmede elimde henüz satýn almýþ olduðum ipek etamin eþarbým ile hülyalara dalmýþken, gecelere ve rüyalara pekte ihtiyacým olmadýðýný biliyordum sevgili günlüðüm✍🏻
Varsýn çölde olmasýn bedenim, bir baþlarýna kalsýn kum taneleri, aralarýnda olmadýðýmýn farkýnda bile deðiller, peki ya olsaydým?

Ayakkabý mý giyerdim sanýrsýn kýzgýn kumlarda; belki çokça ýsýnacak yanacak, kavrulacak ayak tabanlarým, bedenim ay ayyy ayyyy ayyyyyyy deyip bir parmak ucuna, bir topuklarla havaya zýplarken metrelerce ipek kumaþ üzerimde rüzgarla dans ediyorken ruhum, duymam ki yakýcý sýcaðýn verdiði azabýn sesini.

Ya duymazsam susuzluðu çölde? Görmesem veya ayaklarýmýzýn dibine kadar gelmezse serap?
Ardýndan söyleriz: Gelmese de olur kendi bilir!
Adý üstünde serap!

Dünya düþeli gözlerimden uzun yýllar oldu, çok uzun yýllar.
Çok susuz kalmýþ olabilirim dünyada, çok sevgisiz de kalmýþýmdýr bilirim: Bak bunu bilirim iþte sevgili günlüðüm.

Ya olduðu gibi kabul edebilmeli her þeyi tek tek, veya tümünü birden reddede bilmeli?
Sokak diliyle ya herro; ya merro diyebilmeli.

Her birimizin cebinde kýrmýzý kart gibi HAYIR’larýmýz olsada ya kullanmýyoruz, ya da zamanýnda kullanamýyoruz ki hayatta bu arada akýp gidiyor avuçlarýmýzdan.
Halbuki Hayýr’da hayýrlar vardýr.

Ýnsanýn kuma ne kadar çok ihtiyacý olduðunu þimdi yazarken anladým sevgili günlüðüm, ne garip deðil mi?
Deniz kenarýnda ki kumlar deðil; çölde ki kumlara ruhen ihtiyaçtan bahsediyorum.

Araplarýn edebiyatý belki bu yüzden mi kuvvetli. Çöl kumlarý mý tetikliyor kalemi?

Yanýmdan, saðýmdan, solumdan yürüyen merdivenlerden geçen insanlarý görüyorum avmede, dýþarýda da bu böyle onlarda belki görebiliyordur beni diyeceðim fakat göz çarpmalarý oluyor kýsaca. Dikkat çekecek bir þeyim yok, kalemimden baþka onu da duyan görebilir beni.

Görünmez gibi bir insan oldum sihir katmadan, ýþýnlanma olmadan kah oradayým, kah burada.
Kalemim deðince duygulara çýkýveriyorum birden
hokus pokus gibi ortaya…

Her zamanki gibi bir oradan, bir buradan yazdýk yine bizim de usulümüz böyle ne yapalým deðil mi?
Bu yaþlarda sakinliyor insan sanki sevgili günlüðüm✍🏻.
Gerçi yerine göre sakindik hep.
Haberleri izlemiyorum uzun zamandýr, gençlikte izledikte mutsuzluktan baþka ne oldu bugüne kadar?

Dünya, mal, mülk, para, gümüþ, dolar, euro deyince baþýný kaldýrmýyorsun bile bu yaþlarda, burun kývýrýp hýh diyor ileriye bakýyorsun, yol var mý yürünecek diye!
Bize yolumuz lazým, seksek oynayarak mutluluk içinde yürüyecek yol lazým. Yolumuzu da kendimiz inþa edeceðiz edebiyat, spor, sanatla…

Dikkat çekmemek albenisi olan bir þey, arada bakýldýðýnda gözlerime huzursuz oluyorum. Bu yüzdendir ki kimsenin gözlerine ruhunu görmekten öte bakmýyorum.
Gözler kalbin aynasý ya hani sevgili günlüðüm✍🏻
Yalan da söyleyemezmiþ onlar diyor sözlerin yazarý, yalan mý?
Kalýbýmý basarým ki doðru! Gözlerde saklý, kalpler.

Ruhu görmek ise bir dakika sürüyor sevgili günlüðüm✍🏻
Sonra bakma bakma sakýn, bakmasýnlar bana da…

Böyleyken böyle iþte…Etrafý gözlemlemek için büyük þansýn oluyor. O kadar görünmez olmuþum ki, baþýmda ki ipek eþarp ile kaldýrým taþlarý arasýnda kýmýldayan yapraklarý görebiliyorum kendime kadar.