Ben tesadüflere hiç inanmam. Her tesadüfün bana yeni bir kapı açmak için oluştuğunu düşünür, her rastlantının benim nehrimin akışını değiştirdiğine inanırım. Her yaşam bir nehirdir ve nehirler denizlere doğru akar. Geçen hafta da benim nehrim kıvrıla kıvrıla dolaştı ve sevgiyle bir araya gelmiş nehirlerin toplandığı denizlere aktı..

Gezmeyi severim ben. Gezmeyi, yeni insanlarla tanışmayı, yeni yerler görmeyi çok severim. Öyle uzun yolculuklar, şehirlerarası, ülkeler arası seyahatler falan değil bunlar. Topu topu bir düğüne, bir tiyatroya ve kuaföre gittim ve bu üç olay bana 3 ayrı güzellik yaşattı.

Önce kuşadasında bir düğüne gittim. Düğünler hep neşeli ve coşkuludur. Tüm gelinler güzel, tüm damatlar yakışıklıdır. Konuklar; yeni kurulan yuvayı kutlamak, yeni eşlere mutluluk ve bir yastıkta kocamaları için dileklerde bulunur, hediyeler verir, yer içer eğlenirler. Oğlan bizim, kız bizimdir o gece. Kaynanalar halay çeker, gelin anası ağlarken, güvey anası kasıla kasıla dolaşır.

Henüz evli olmayan kızlar, gelinin ayakkabısının altına isimlerini yazdırırmak, gelin telinden bir parça koparmak için sıraya girerler. Darısı bekarların başına sözleri söylenir.

Zengin düğünü havai fişek gösterilidir, fakir düğünü davul zurnalıdır, köy düğünü 3 gün 3 gece sürer, kuzular çevrilir, pilavlar pişer. Kimi gelinin gelinliği ünlü bir isim imzalıdır, kimininki kiralık ama herşeye rağmen coşkusuyla, sevinciyle, neşesiyle duygular tüm düğünlerde aynıdır.

Egenin her köşesinin güzel olduğu gibi, Güvercin Adasıyla, turistik tesisleriyle, ören yerleriyle, çok sevdiğim çarşısıyla, kadınlar deniziyle, Kalamaki milli parkıyla, çocukluk anılarımla… Kuşadası da çok güzeldir.

Düğün ege düğünü olur da zeybek havası olmaz mı? Oldu tabii ki.

Damat çıkardı papyonunu, siyah ceketini, nefis bir zeybek oynayarak gözlerimize ziyafet çekti. Erkekçe bir edayla kollarını kaldırıp, parmaklarını şıklata şıklata oynadı. Zarif hareketlerle ağır ağır, döne döne oynadı. Dizlerini yere vura vura, seke seke oyandı.

Ben kadınların oryantal yapmalarını çok severim de erkeğin göbek atmasını hiç sevmem. Hiç yakıştırmam erkeğe bireysel dansı. Yavaş danslar, tangolar, valsler yakışır da, şıkıdım şıkıdım oynamak hiç yakışmaz erkeğe. Ama.. bu EGE ZEYBEĞİ öyle güzel, öyle erkeksi bir dans ki. Gel de seyretme, gel de keyiflenme.

Düğünden ayrılırken gelinle damada söylenmesi gereken sözleri söyleyip veda ettim ama içimden …’’Evliliğiniz zeybek havası kadar güzel ve uyumlu geçsin’’ diye diledim.

Konakta adliye binasının yanında küçük bir çayevinin garsonu Nurettin, güzelliği masaların üzerine koyduğu kendi icadı, su içinde yüzen çiçeklerle yaratmış. Ne işin vardı oralarda demeyin. Operaya gittim ben. Devlet Opera ve Bale Salonunu ararken yine herzamanki gibi kayboldum. Yeni İzmir’liyim ya, daha yolları öğrenemedim. Kaybolmaya niyetli olduğum için erken çıktım yola. Oyun 20.00 de başlayacak ben 17.30 vapuruna bindim. Hay huyumu seveyim. İyi ki de kaybolmuşum. Kemeraltı, Hisarönü dolaştım durdum. Baharatçıları, antikacıları , sahafları, el yapımı eşyaları seyrettim ne ararsan var bu Kemeraltında. Her dükkan ayrı bir alem. Hareketli, kalabalık, yani yaşayan bir çarşı. Dolaş dolaş yoruldum tabii. Opera binasına yakın bir yer olan ‘’Güzelim’’ isimli kafede soluklandım, çay içtim.
Garson Nurettin’le tanışıklığımız buradan. Masadaki çiçekleri sorduğumda, keyifli bir sohbete daldık. Sorulmayacak gibi de değil. Burası basit, sıradan bir çay evi. Tek lüks, masalarda; ters çevrilmiş cam bardakların içinde, suda yüzen rengarenk çiçekler. Öyle güzel duruyor ki. Çayevine bir ruh katmış. ‘’Nasıl yaptın’’ dedim. Anlattı... Nurettin içkili gazinolarda çalışmış. Alemlerin adamı.
Geniş bir kaba su doldurup içine kır çiçeklerini atıyor sonra da bunları bildiğiniz cam bardaklara doldurup, bardakların ağzına da çay tabağı kapatıp, ters çevirip masalara dizermiş. Keyfi yerinde olursa, iki bardağı ağız ağıza dizerek daha güzel görünümler de yaratırmış. ‘’Maksat güzellik yaratmak’’ dedi.

Güzeli yaratmak bazen böylesi basit, bazen biraz emek istiyor. Ama yol, verilen emek, harcanan zaman ne olursa olsun uğruna çaba harcamaya değer.
Tesadüfen gittiğim kuaför Ahmet’de, tesadüfen tanıştığım Mimar Sevinç hanım, beni Zeytinalan köyünde bulunan Zeytin Sanat Evi’ne davet etti. ‘’İşte, yine güzellikler göreceğim bir fırsat’’ dedim. Kalktım gittim.

Yaradanın sevgisiyle, topraktan yaratılan insanoğlunun yine aynı aşkla toprağı yoğurduğunu, şekil verdiğini, ruh verdiğini izledim...

Suyla harmanlanmış topraktan mamul özel çamurdan, Sevinç hanım; Birbirine zıt desenli bir çift mumluk, Nur hanım; Zambaklı vazo, Nihal hanım; Eski Mısır desenleriyle bezenmiş bir rölyef, Meral hanım; Kenarında su içen kuşların tünediği havuz görünümlü bir tabak, Emine hanım da üzeri kabartmalı bir seramik abajur yapıyordu. Sanatevinin sahibi Mücella hanım: kesit kesit gördüğünü söylediği dünyayı simgeleyen bir çalışmasıyla yarışmaya hazırlanıyor, senelerini seramiğe katmış Sadi bey de ona yardım ediyordu.

Sevgiyi toprağa işleyen hünerli eller; kürdan, pipet, tükenmez kalem kapağı, gazoz kapağı ne bulurlarsa kullanıyorlar, çamurla uğraşırken adeta dans edip müzik üretiyorlardı.

Ben ne mi yaptım?. Ben once çocuklar gibi çamurla oynadım. Ne yapacağıma karar verene kadar çamuru yoğurdum. Merdaneyle açıp düzelttim. Sonra yine karıştırdım. İlham gelene kadar bekledim anlayacağınız.

Sonra bir vazo yapmaya karar verdim. Uzun uğraşlar sonunda, elim, yüzüm çamura bulanmış bir halde, siz deyin çorba kasesi, ben diyeyim mama tası, öyle bir sanat eseri çıktı ortaya. Üzerini elime geçen herşeyle süsledim. Arkasına da adımı yazıp tarih attım.

Ben çok beğendim… Daha kurutulup, fırınlanacak sonra da boyanacakmış. Sanırım evimdeki en değerli eşya olacak. Çünkü ben yaptım. Bir işe yaramasa bile ben onu sevgiyle yaptım. ‘’Maksat güzellik olsun ‘’

Fügen Yılmaz
03.04.2001