Bırak yakımı deli sevda. Küstü gönlüm sana. Ne yıldızların kandırabilir beni artık ne da rayihaların. Körebe de oynamak istemiyorum artık. Karanlıktan korkar oldum, kapama gözlerimi sevda...

Limana demirlemek istiyorum artık yorgun bedenimi. Biliyorum oysa ki gemilerin limanlar için yapılmadığını. Ama fırtınaların çok yordu beni sevgili. Kaç kere alabora oldu yüreğim bir bilsen deli sularında. Defalarca karaya vuran bedenimin çıtırtılarını duymamak için sağır olmayı bile diledim tanrıdan gecelerce. Ne bir fener vardı kuytu gecelerde ne de kutup yıldızı. Yönüm yoktu... Işığım yoktu... Bilinmezliklerinde bir o yana bir bu yana kırdım durdum dümenimi. Suların soğuktu senin... Üşüdüğümü sadece deniz kızları gördü benim. Yağmurlar yağdırdığında çırılçıplak çıktım güvertelere... Damlalara beredim göz yaşlarımı. Hiç hıçkırmadım yemin ederim. Balıklara bile belli etmedim hüznümü.

Ama bil ki; karayı gördüğüm anda farelerden önce terk edeceğim gemilerini. Belki binlerce kez yemin edeceğim geri dönmemeye. Sırtımdan düşen şalım salınacak, sularında yapayalnız dolanan geminin direklerinden. Ne dümeni kıran olacak, ne de güvertesinde yunusları bekleyen o buğulu gözler. Fenerlerini yakmasan da olur artık... Hatta beni sevmesen de...

Artık ne martılar mesut eder beni
Ne de deniz yıldızları.
Ey deli sevda!
Bırak yakamı...
Bırak ki toprağa döneyim.
Bunca acıyı dost edinmektense
Bırak torağın kucağına beni...