İzEdebiyat - Ali Erasoğlu

                                                         D İ Y A L O G

     Kış günü, bir gri öğleden sonranın tenhalığında Ortaköy’ün tipik kafelerinden birine giren Şerare,
garsonların irkilmelerine yol açmıştı. Ünlü ve tanınmış kişilere alışık olsalar da, televizyonların ünlendirdiği rüyaların kadınını görmek heyecanlandırmıştı kendilerini. Pencere tarafı masalarından birine yönelen Şerare, geniş ve kıvrımlı beresi ile yarım kürkünü çıkarıp, boş sandalyeye koydu. Ölçülü vücudu, en iddialı butiklerden sağlandığı apaçık olan bluz, etek ve çizmeleriyle tam bir uyum sergiliyordu. Olağanüstü yüz güzelliğinde ise, çevresindekiler pek anlam aramak gereğini duymamaktaydılar. Soğuk ve mesafeli karakteri nedeniyle,
insanlarla arasında bir serin kuşak oluşur; okul yıllarından beri etrafında dolaşan erkekler kendisi için manevi
bir sömürü değeri taşırlardı.

     İçkisini yudumlayıp, kadehini masaya koyduğunda, karşıki köşenin loş ortamında, vaktiyle konservatuvarda aynı sınıfta okuduğu Tunç’u fark etti Şerare. Gene etkileyici, gene tipikti Tunç, ancak bu kez şakakları biraz kırlaşmıştı. Önce aldırmazlıktan geldi. Zaten okul yıllarında da pek yakınlıkları olmamıştı. Ancak, gözlerinin
kaymasına bir türlü hükmedemiyordu. Göz göze gelip tebessümlerle selamlaştılar. Tunç, kendisinden oldum olası hoşlanmazdı. Ancak gene de yerinden kalkıp, masasına giderek Şerare’ye elini uzattı. Yok denecek hizadaki eteğiyle, bacak bacak üzerine atmış olan genç kadın, havalı bir biçimde sigarasını üfürerek sıktı elini.

     “Ben Tunç, aynı sınıftaydık sizinle, hatırladınız demek.”
     “Hatırladım tabii, o kadar da değil” derken, aslında “hatırlamayabilirdim” de demeye getiriyordu.
     “Otursana”
     Oturdu Tunç. Bir süre ilgisini dağıtarak başka tarafa bakmaya çalıştı. Şerare merakla,
     “Neler yapıyorsun, tiyatro ile uğraştığını duymuştum ?”

     Aslında bunu bir yerlerden duyması gerekmezdi. Ancak, her kelimesi, her hareketi, çirkin bir üstünlük
arayışı içinde olmak zorundaydı Şerare’nin. Televizyonlardan birinde kaptığı sunuculuk konusu, bu özelliğini büsbütün geliştirmiş bulunuyordu besbelli.

     “Doğru” dedi Tunç. Okul sonrasında çeşitli tiyatrolarda roller aldım. Şu sıralar birkaç arkadaş, kendi tiyatromuzu kurmak için boğuşuyoruz. Lafı uzatmak istemiyordu. Sanatsal endişe ve verimi bir yana
bırakılacak olursa ortada övünçle anlatacağı ekonomik bir başarı tablosu yoktu . Konunun sanat boyutu ise Şerareyi herhalde ilgilendirmezdi. Şerare’nin konumu ise herkesce malum olduğuna göre konuşulacak pek bir şey yok diye düşünüyordu.

     Şerare ise, daha okul yıllarında başladığı mankenlik ile, daha sonraki şarkıcılık ve televizyon sunuculuğunu,
kariyerinin aşamaları olarak gördüğünden, hakkında konuşulmasından özel bir zevk alıyordu.

     “Ben aslında burada bazı arkadaşlarla buluşacaktım ancak geciktiler” dedi Tunç.
     “Konservatuvardan Mümtaz Hoca’yı hatırlarsın”
     “Evet, ne oldu?”
     “Kendisi çok hasta, maddi bakımdan da zor durumda. Pahalı bir tedavi gerekiyor. Neler yapabileceğimizi
konuşacaktık.” Şerare kayıtsızlıkla,
     “Siz ne yapabilirsiniz ki, kendi problemleriniz başınızdan aşkın olmalı, sigortası falan yok mu?”
     Genelde sakin karakterli olan Tunç’un kanı beynine sıçramıştı birden.
     “Hayatı yalnız almak olarak gördüğümüz takdirde, adamdan alacağımızı aldık, bundan sonrasından bize ne diyebiliriz, ancak alma-verme dengesi olarak bakınca işler zorlaşıyor ister istemez”
     Tunç konuya girmişken kendini tutamadı.
     “Seni herhalde ilke olarak daima hayatın alma yönü ilgilendiriyor olmalı.”

    Birden buz gibi bir hava esti. Her şeyden önce Şerare, yüzüne karşı hakaret ölçüsünde eleştirilere alışık
değildi. Dahası tepkinin, basit bir yardım olayından öte, Şerare’nin yoz bir eğlence sunuculuğunu da kapsadığı
ortadaydı.
     Sarsıldı Şerare, vücudunu ateş bastı. Bütün hazırcevaplığı kısa bir süre iflas etti. Kendini toplamaya
çalışarak,
     “Ben yaşam denilen bu acımasız cangılda savaş veriyorum. Bu güne kadar da başarılıyım. Kaybedenlerin idealist felsefeleri önünde pes etmeye de niyetim yok. Kaldı ki yaptığım işi, okuduğum okulun önünden geçmediği halde yapmağa kalkan bir sürü tip var.”Öfke, Şerare’nin yalnızca sesini yükseltmekle kalmamış, açıklar vermeğe de sürüklemişti kendisini.. Fiziği ve ailesinin maddi durumunun etkisiyle tam bir pervasızlık içinde, ciddiyet ve ilkeliliği alaya alarak geçen çocukluk ve öğrenim yıllarını, eğlence dünyasının bol paralı kakara-kikirisi izlemiş iken şimdi ömründe ilk kez ciddi bir biçimde kendiyle hesaplaşmaya zorlanıyordu.

     Tunç sakinliğini koruyarak, “İyi ya işte, o zaman, ya konservatuvar yıllarını boşa harcamış, ya da birikimini
ziyan etmiş olmuyor musun? Bir aydın kişi olarak, şu topluma karşı bazı borçların olduğu hiç aklına geldi mi
yıllar boyu?”

     Karşısındaki deneyimli tiyatro sanatçısının sergilediği sükunetin etkisi ile mi, yoksa ilk paniği atlattığından mı nedense, Şerare kısmen sakinleşmiş görünüyordu; bir sigara daha yaktı.

     “Sen bu toplumun kültürüne katkı verdiğini mi düşünüyorsun? Her akşam karşına gelen izleyicinin, aynı aydın kesimden olduğunun farkında değil misin? Geniş halk kitlelerine ne verdiğin var? Bu ülkenin bölünmesinden endişe ediyorlar. Oysa bu ülke kültürel bakımdan çoktan bölünmüş. Küçük bir aydın kesimle
halk kitleleri arasında herhangi bir etkileşim yok artık. Aydın kesime hitap edersen aç kalıyorsun, kitlelere istediklerini verirsen kazanıyorsun hepsi bu...”

     Önündeki kadehe bakmakta olan Tunç, gözlerini Şerare’nin gözlerine dikerek, “Çizdiğin tablo aydınların
pes etmesini mi gerektirir, yoksa daha büyük savaşımlar için kamçılar mı onları? Aydınlar kültürel çöküntüye, çıkar uğruna destek verirlerse, çöküntüyü kim önleyecek?”

     Şerare, uzun süredir ilk kez, farklı bir tiple, farklı bir diyaloğa girdiğinin farkındaydı. Oysa ucuz şovların
birikimsiz tiplerini çekip çevirmek, istediği tarafa yönlendirmek ne kadar kolaydı. İçkisinden bir yudum daha
aldı.
     “Unutma ki bizler, Özalizm denen bir dönemde yetiştik. Paranın herşey olduğu, kazanmak için her yolun geçerli olduğu, yıllarca bizlere işlendi durdu. Küreselleşme ilkeleri ile kuşatılmış bulduk kendimizi. Paranın renginin, kaynağının hiçbir öneminin olmadığı, sadece varlığının önemli olduğu sürekli telkin edildi bizlere.
Sen şimdi kalkmış, -Sen çekil, başkaları kazansın - diyorsun.”

     Bu üslup Şerare’nin üslubu değildi. Ömründe ilk kez böyle bir savunma yapmak durumunda kalıyordu. Kendini savunmak zorunda kalmanın sıkıntısı ile, adeta kabullenme ve itirafın rahatlaması benliğinde birbirine
karışmaktaydı. Söyledikleri ise tümüyle bilincinin verimi değildi, bilinçaltının yardımını alıyordu sanki.

---------------------------

     “Geldiler” dedi Tunç. Kapıda beliren genç bir erkek ve kadınla işaretleştiler. Masaya yaklaşanları
Şerare’ye tanıttı.”Nesrin ve Çetin, tiyatrodan arkadaşlar, bu da Şerare Konservatuvardan arkadaşım”. “Biz kendisini zaten tanıyoruz” diyerek el sıkıştılar. Kısa bir basmakalıp diyaloğun ardından,

“Ben kalkayım” diyerek kalktı Şerare. Az önceki tatsız atışmanın yeni gelenlerle genişleyerek süreceğinden
endişe ediyordu. Vedalaşmadan önce bir an durdu, tekrar oturdu, çantasına davrandı. Çıkardığı bir çek
defterini alelacele doldurmaya başladı. Yazdığı rakam, yardım kampanyasında hayal dahi edemeyecekleri bir rakamdı.

     İmzaladıktan sonra masanın üstüne sürerek Tunç’a uzattı çeki... “Alın Hoca’ya bu da benden bir katkı
olsun.”

     Şerare’nin bu beklenmedik davranışı karşısında hazırlıksız yakalandı Tunç. Kafası karıştı bir an. Kötü bir ikilem içine düşmüş bulunuyordu. Bir yanda Hoca için azımsanmayacak bir para, diğer yanda bütün mesleki kariyerini adadığı ilkeler söz konusuydu. Üstelik Nesrin ile Çetin, hiç bir şey den haberleri olmayarak, çekteki rakamı büyümüş gözlerle izliyorlardı .
     “Sağol, ancak bunu kabul edemeyiz” dedi gene de Tunç.
     Bu defa Şerare ayağa fırlayarak, öfkeden kıpkırmızı bir yüzle... “Bana bak, deminden beri sana katlandım,
hakarete varan eleştirilerine, temelde haklı olduğun tarafları da gözeterek göz yumdum. Ancak şimdi sıktın
artık. Kendi yaşamını da, kariyerini de nasıl düzenleyeceğin kendi bileceğin iş, ancak Hoca’yı da, bu
arkadaşları da peşinden sürüklemeye, onlar adına da konuşmaya hakkın yok.”

     Şerare, manto ve beresini kaptığı gibi, sert adımlarla kapıya yönelirken, diğerleri donup kalmışlar, merakla
sıkıntı içinde başını önüne eğmiş Tunç’un yüzüne bakıyorlardı. Neden sonra kendini toplayan Nesrin, masadaki çeki usulca alarak çantasına koydu.