Çoktandır dizilimi yok kelimelerimin
Boş boş bakıyorum gözlerine insanların
Yabancı gibiyim herşeye, herkese..

Odam dağınık, koltuğum devrilmiş
Kalem bile masada iğreti duruyor
Gözlerimi dolaştırdığım her yer tozlu
Kitaplık bile durgun bakıyor..

Seslerini duyamıyorum kuşların sabahları
Bahar açmış ağaçlar alamıyorum kokularını
Yağmur yağıyor dışarıda koşturup çıkıyorum
Kapının kilidi bile dönünce heyecanlanıyorum..

Sanki ben burada değilim
Peşine takılmış zamanın öylesine gider gibiyim,
Aldığım nefes hapis ciğerime
Nefesimi geriye vermek istemez gibiyim..

Çanları çalıyor yaşamın
Kavrulmuş kahvenin kokusu süzülüyor yanağıma
Sanki ben bunları bilmez gibiyim.

Çınlar bildiğim sözlerim kulağımda
Avutmak için elime dondurma tutuştururcasına
Ben bilmez miyim zannederler sanki
Yaşamayı öğrenemedim ben sensiz
Öğrenemem de..