Küçüklüğümden beri kaçarım kavgalardan. Gürültü, patırtı alt üst eder dengemi. Kafamın içinde döğüşen aslanların bangırtısını duyarım her bağırışmada. Herhalde diyorum, hayatın dinginliğini yakalamak şehvetim olmuş benim!

Bazı zamanlar bereket bulutunun üzerimizden çekildiğini düşünmeye başlarım. Sanki rahmet kaldırılır çevremden. Her gittiğim yere uğursuz ve manâsız bir ateş düşüverir. Benliklerimizin boynu tasmalı köleleri oluveririz bir anda. Nasıl olduğunu anlamadığımız, belki de hiçbir zaman anlayamayacağımız, kızılca kıyametler kopuverir. Nefislere sağdan, soldan, önden, arkadan velhasıl her cihetten saldıran bir çakalın varlığını hissedersiniz etmesine ama, fakat, lâkin...

"Meselelerle yüzleşemediğimi" de düşünmedim değil !
"Zayıf karakterli biri oluşuna mazeret arama." dedim kaç defa kendime. Ama ortada güpegündüz bir hakikat durmakta: Biz insanlar, ateşîn varlıklarız. Savuruyoruz öfkemizi alabildiğine. Kusuyoruz bütün konuşmalarını insanların yüzüne yüzüne. İşimize gelen, menfaatimizi körükleyen hiçbir şeyi unutmuyoruz da yapılan iyiliklere karşı hafızamız kıtlaşıyor birdenbire. Sinirlenince yedi ceddini bilmem n'apıyoruz herkesin.


Ki melekler sormuşlardı: " Ya Rabbi! Hikmetinizden suâl olunmaz ama yeryüzünde fesad çıkaracak, ateşli savaşlarda boy gösterecek, öfkesinden kan kusacak ve birbirinin kanını içecek bir ümmet/topluluk mu yaratmak istiyorsun?! "

Ve Rabb, açık açık beyan buyurmuştu ki: "Yeryüzünde ne yaratacağımı BEN bilirim, siz bilmezsiniz.O'na HİKMET vereceğim ve de BİLGİ makamımdan."



Şimdi, ki tam vaktidir: KUŞANALIM HİKMETİ ve de BİLGİYİ..

09.06.2004
Ankara


*** Bu yazı ve daha fazlası http://yenieskiz.sitemynet.com 'da