Göz yaþlarýmýz hesapsýz, çocukça bir masumlukla gözlerimizden usul usul süzülüp bir sicim misali yanaklarýmýzdan akmaya baþlarken; içimizdeki gri karamsar bulutlarý da bir bilinmeyene doðru alýp götürür. Yüreðimizin üzerindeki tonlarca aðýrlýðý kaldýrýp bizi bir anda hafifleten kýrýlgan ama naif hislerimizin gizemli damlacýklarýdýr onlar.
Öylesine kýymetli, öylesine gerçektirler ki, karþýsýnda aðlayan birisini görünce dayanabilecek, buz gibi hareketsiz kalacak, titremeyecek bir yürek düþünmek çok zordur sanýrým. Çünkü bu gizemli damlacýklarda en katý kalpleri bile yumuþacýk yapan ve insana alabildiðince huzur kapýlarýný açan bir mucize vardýr sanki. Cesaret ve netliðin beraberliðinden doðan bir masumiyet göstergesidir belki de. Severek dinlediðimiz ne çok þarkýda göz yaþýndan esinlemiþtir, hiç dikkatinizi çekti mi? Örneðin;”göz yaþýmda saklýsýn aðlayamam ben….”
Gerçekten de göz yaþýmýzda sakladýðýmýz ne kadar çok anýmýz vardýr, kimselerin bilmediði, içimizde, kalbimizin derinliklerinde sadece bizimle beraber yaþayan.
Pembe beyaz sevinçler, en tatlý mutluluklar, en derin acýlar, kabus gibi yalnýzlýklar, hayat boyunca yaþadýðýmýz acý-tatlý tüm duygularýmýz; akýttýðýmýz her damlada gizemini korur. Bu nedenle deðil midir hep merakla sebebini bulmaya çalýþmak ve her defasýnda “neden” demek.
Belki de yine bu nedenledir göz yaþlarýmýzý akýtmaktan korkumuz; birilerinin o halimizle bizi görüp sorgu sual etmelerinden çekiniriz hiç sebepsiz. Oysaki açýklamak zorunda deðiliz ki göz yaþlarýmýzý.
Bazen hiç sebepsiz yere de aðladýðýmýz olur. Bu bir tür birikmiþ duygularýmýzýn dýþa vurumudur. Göz yaþlarýmýz akarken soluksuz, içimizdeki duygular bir deniz misali çoþup kabarýr. Bir taþma noktasý, bir patlama, belki de bardaktaki taþmaya hazýr son damladýr artýk o. Akmasýnýn, kirpiklerimizden yanaklarýmýza doðru usul usul süzülmesinin sýrasý çoktan gelmiþtir kendi iç dünyamýzda.
Göz yaþlarýmýz öyle zamanlarda ortaya çýkýverir ki bazen bizi bile hazýrlýksýz yakalar. Örneðin, çok keyifli bir ortamda bir film izlerken sessizce belirir göz pýnarlarýmýzda. Saklamaya çalýþýr, kimselere göstermeden kurumasýný bekleriz karanlýk sinema salonunda. Oysaki duygusal bir etkileþim sonucunda ortaya çýkan göz yaþlarýmýzdan utanmak ve onlarý saklamaya çalýþmak niye?
Hayýr, aðlamak asla bir zayýflýk göstergesi deðildir. Tamamen bize ve iç dünyamýza ait olup, gerektiði zaman çekinmeden kullanýlabilmelidir. Sadece bayanlar deðil bence erkeklerde aðlar, hatta aðlamalýdýr. Son derece doðal, son derece içten gelen bu güzel tepkiye , farklý tepkiler vermek niye? Masumluðu, ele almaya korktuðumuz narin bir cam heykel misali kýrýlganlýðý ve tüm saygýnlýðý ile bence aðlamak güzeldir.
Ýnsan olmanýn en naif göstergesidir. Yaþamýn vazgeçilmez tadlarý arasýna saklanmýþ minicik duygu damlacýklarýdýr. Bu gizemli damlalarda aþký, nefreti, ayrýlýk acýsýný, özlemi, kederi, sevinçleri, hayal kýrýklýðýný, terk edilmiþliði, yalnýzlýðý,…sebepleri yada sebepsizliði bulmak öyle zordur ki.
Sýrasý geldiðinde aðlayýn özgürce, rahatlayana deðin, hesapsýz, kimseden çekinmeden ve kimseye herhangi bir açýklama yapmaya gerek duymadan. Unutmayýn hayat sizin hayatýnýz. Kimsenin þekillendirmesine ve yönlendirmesine izin vermenize ihtiyacýnýz yok. Hayatýnýzý en güzel þekli ile yaþamak nasýl sizin en doðal hakkýnýzsa, aðlamak da öyle. Önemli olan göz yaþlarýnýzýn sizi rahatlatmasýnýn yanýnda; hayatýnýza yer eden kiþilerin de “Sen aðlama dayanamam, aðlama göz bebeðim sana kýyamam…” nakaratýnda olduðu gibi size bunu hissettirebilmeleri.
Sevgiyle kalýn ve ne olur göz yaþlarýnýzdan utanmayýn.