Bu beklenen yaðmurun son damlasýnda damýttým yalnýzlýðýmý, her elek küçük yanlarýmý, her uçurum hayallerimi süpürdü... Ve yalnýzlýðým; bir fahiþenin insanlýða özlem duyduðu kadar büyüktü...
Gülüyorum; ince bir kýpýrdanýþ var yüreðimde, hafif meþrep sevinç çýðlýðý, biraz da hüzün kalýntýsý...
Yine geldin! Gülüyorum...

“Gelin olmuþ gidiyorsun/ bana veda ediyorsun”

Böyle mi baþlýyordu bu meyhane þarkýsý...
Yoksa bavulu alýp da gitmek mi düþer kuradan!
Ders kitaplarýndan aldýðým ve sübvanse edilmiþ “devlet þirinliði” bir ülkeden yazýyorum!
Kuruyor nehirlerimiz, sularýmýz ve insanlarýmýz! Vadilerin derin yýrtýklarýndan fýrlýyor en derin korkularýmýz. Solgun bir bayram sabahýnýn sahipsiz mezarlarýnda, çalýnan altýn diþler kadar garip ve çürüyen insanlýk kadar umarsýz...
Alný çatýma gelen yazý; adý kader... Karanlýk sorgu odasýnda Azrail; her dem beni soruyor. Ýnadýna körlük, inadýna saðýrlýk ve inadýna lâl bir durum bendeki...
Þakaklarýmdan bir tutam beyazlýk daha belirirken, düþüyorsun cebime... Oysa daha dün kopartmýþtým o beyazlarý...
Dere tepe koþarken ceylanlar gibi, soluðum kesildiðinde giriyorsun içime ve her kabusumda seninle yüzleþmek güdüsüdür beni düþündüren...
Gülüyorum; ince bir kýpýrdanýþ var yüreðimde, hafif meþrep sevinç çýðlýðý, biraz da hüzün kalýntýsý...
Yine geldin! Gülüyorum ve bir fahiþenin kalabalýklarýnda yitiriyorum yalnýzlýðýmý...
Aðlýyorum!
Envanterime düþürdüm iflasý... Müflis bir ruhla, her þeyini yitirmiþ bir tüccar þaþkýnlýðýnda dönüyorum geriye...
Gülüyorum!
Kocaman bir çocukluktu sanki, hayat dediðimiz ve biz hiç doðum günü bilmez gibiydik. Serseri günlere, küçük ayrýntýlar katar, “gözyaþý aþklarýmýzý” tatlý anýlarla süslerdik.
Geldin.
Hoþ geldin!
Beni titreten bir çýðlýkla girdin içeri...
Otur ve söyle bana o melodiyi! Yüreðimin bamteline daya namlunu ve ardý ardýna ateþle, en sevdiðim o “ölüm þarkýlarýný”
Kýþa girmeden önce, dikine batarken güneþ yüzümüze, mevsim sarhoþluðunu yaþarken her þeyin ve aklýmda tek sen varken yaþadým hayatý.
Hadi gönlüm söyle!
Bu güz yangýnýný nasýl dindireceksin?
Bu eðreti duruþlar varken üzerinde, ve kinayeli bir zamana tanýklýk yapýyorken her þey...
Sabaha dayanan uykusuzluklar hiç mi öðütmedi ömrünü, hiç mi ders almadýn evvabinden...
Geldin.
Hoþ geldin!
Beni titreten bir çýðlýkla girdin içeri...
Sarardý ruhum, soldu benizim, aklýmdan geçti ellerini tuttuklarým, olmadýk sorular sorduklarým ve uðrunda harcandýklarým...
Aðlýyorum!
Hesap hanemden bir ömür daha düþüyorum, kalýn bir çizgi çekiyorum mevsimlik aþklarýmýn üstüne... Kýzgýn ellerini çekerken güneþ tenimden, sarý yaprakta kavruluyorum.
Gülüyorum!
Bu kadar hýzlý mý geçer yýllar?
Ve ne kadar usulca?
Ve nasýl yavaþtan?
Ve ruhumu okþayarak kaynar kazan içinde
Ve aðlarken, unutturarak beni bana...
Geldin!
Sen þimdi en yakýn dostum ol, ben anlatayým. Meze sofralarýna ram ettiðim þu hayatý, ellerinin harcý olup eriteyim.
Aðlamak, aðlýyorsun ya sen, ben, sel olup akýp gideyim...
Geldin.
Hoþ geldin!
Beni titreten bir çýðlýkla girdin içeri...
Bu gün seni yaþadýðým ilk gündü. Çok bekledim. Her ayý, her günü, her saati, sana varacak diye çok sevdim.
Ýçimdeki cehenneme köpük sýkacak o þefkat yumaðý ellerini, yüzüme sür istedim. Göz yaþýmý avuçlarýna döküp içmek istedim kana kana...
Ve geldin...
Rüzgarýndan geçtim bugün ve soludum her atom zerreciðini, insanlýðýmý, imanlýðýmý, sebat ve sabrýmý bildim.
Geldin.
Hoþ geldin Eylül, hoþ geldin...