Ölüm döþeðinde gözlerime bakarken, gitmek zorunda olduðunu söyleyen amcama ne kadar da benziyorsun. Derdi ki; sevdalar güzel þeydir þu ayrýlýk olmasa...
Ben bu ayrýlýða aðlarým!
Bu ayrýlýk beni aðlatýr!
Aðlamak da bu ayrýlýða yakýþýr!
Yakýþan da bu ayrýlýða aðlamaktýr.
Aðlamak bu aþkýn öznesidir aþkým!

Güneþin alevden saçlarý aþýnca bu kenti, gölgem üzgündür. Gölgem sessiz ve durgundur. Bütün ayrýlýklar pusuya yattý þimdi. Teselli de etmiyor çalan þarkýlar.
Ne yýldýz ne ay bu gece; hiç biri ama hiç biri...
Aldým seni yanýma gidiyorum.
Bu kaçýncý gidiþ diye sorma be yar!
Kolay deðil iþte!
“Her gidiyorum” derken, sanki ellerini biraz daha fazla sýkýyorum. Her adýmýmda biraz daha özlüyor seni bu gölge!
Yorgun düþüyorum, düþünürken bu “ayrýlýk sonrasýný”
Ve “seni bir daha görememek” ihtimalini anlamaya çalýþýyorum. Senden kopuþumun on ikinci ayý... Kim bilir belki kaç on iki ay daha geçireceðim soluksuz bu hayatý...
Sensiz geçen her gün seninle yaþamak garip bir þey!
Çok acý bir þey bu aþkým!
Belki seversen bir gün anlarsýn!
Belki yüreðini emanet edersen bir baþka yüreðe, iki gönülle yaþamak ne demek kavrarsýn!
Öyle ya, ben sensiz olacakmýþým. Sen benden ayrýlmýþsýn! Hiç gelmeyecek, beni görmeyecek, gözlerime bakýp da sevdiðini haykýrmayacakmýþsýn! Bunlar koca bir yalan iþte!
Sen geleceksin!
Bir öðleden sonra çalan telefonumun ucunda sesin olacak. Bir kapý aralýðýndan krem rengi hýrkaný göreceðim. Hafta içi bir günün, en yaðmurlu meteorolojik saçmalýðýnda, güneþ gibi dikileceksin karþýmda, sýcaðýn derimi kavurduðu cehennemde, serin bir gölge gibi yetiþeceksin imdadýma!
Ýnanmasam geleceðine, bekler miyim, inanmazsam yazar mýyým, inanmazsam yaþar mýyým sevdam!
Biriciðim söyle; inanmazsam dayanýr mý bu yürek!
Sen hep geleceksin,
sen hep “ha geldi ha geleceksin”
Bu ayrýlýðý ulaþýlmaz bir aþk yapan, senin hep gelecek olman deðil mi?
Sen hep geleceksin, ben hiç göremeyeceðim.
Senle birlikte olduðum son dakikanýn, son karesini koydum aklýma! Sanki her þey oradan devam edecek gibi bir tanem. Yarým kalmýþ o filme büyük bir reklam arasý vermiþ gibi, en sevdiði filmin baþlamasýný bekleyen seyirci gibi, elimde kocaman bir hasretle kalakaldým!

Ölüm döþeðinde gözlerime bakarken, gitmek zorunda olduðunu söyleyen amcama ne kadar da benziyorsun. Derdi ki; sevdalar güzel þeydir þu ayrýlýk olmasa...
Ben bu ayrýlýða aðlarým!
Bu ayrýlýk beni aðlatýr!
Aðlamak da bu ayrýlýða yakýþýr!
Yakýþan da bu ayrýlýða, aðlamaktýr.
Aðlamak, bu aþkýn öznesidir aþkým!

Bir gün gelirsen de eðer, evvelinden hissettir. Þaþýrýrým, inanmam. Bir rüya gördüðümü düþünür, kahkahalarýmla göz yaþlarým karýþýr tenime, saçmalar inanmam geldiðine!
Bir gün geleceksen eðer, evvelinden hissettir. Hissettir ki, hayalini senden çok sevmiþ olmayayým ben!

Yokluðunla konuþurken, çok geceler tükettim sevdam! O “son kare”yi hep yaþattým içimde. Gözlerime son defa bakýþýn, bir ömürlük seyri oldu gözlerimin!
Ne tuhaf oysa çoktandýr senin gidiþin ve bitiþim her günün gece yarýsýnda baþlar.

Biliyorum!
Bu sevdaya aðlamak yakýþýr!
Uzun oldu sen gideli ve anladým ki hala ilk gün gibisin!
Sen giderken sessiz kaldým aþkým, hep içime attým!
Kimseyi sevemem artýk ve istemem ne bahar ne yaz, kalmadý sebebim artýk!