Hasta dedem, bu odada sekiz sene kaldý. Tam sekiz sene bu odadan dinledik sesini, dile kolay, sekiz sene. Ne oldu sonra, sekiz sene dinlediðimizle kaldýk. O kadar çektirdi bize, sonraa....

Herþey anneannemin ani ölümüyle baþladý. Sapasaðlam kadýndý, laf aramýzda dedeme raðmen, sonra bir gün aniden, ölüverdi. Hep dedem önce gider derken, gidiverdi anneannem. Bu olay yaklaþýk sekiz sene öncesine denk düþer, yani dedemin hastalýðýnýn baþlangýcýna. Önceleri anneannemin ölümüne üzüntüsünden inler oldu dedik, sonra baþladýk hastalýk aramaya. Daha doðrusu annemle babam . Bense baþka þeylerin olduðunu bilirdim. Çünkü ne zaman bakkalýn çýraðý gelse, ki bu haftada en az beþ gündü, dedem gece inleye inleye hastalanýrdý. Annemler deli divane etrafta koþtururken ben dedemin yataðýnýn altýný kontrol ederdim. Manzara hep ayný olurdu, boþ þeker kutularý, yarýsý yenmiþ bir kangal sucuk, boþ bir lokum kartonu ya da fýstýk kabuklarý. Sanki bir sincap ordusu dedemin odasýnda parti vermiþ, aç girip tok çýkmýþtý. En berbat hastalandýðý akþamlar, ekmek arasý pastýrma öðünün olduðu günlerdi. Nereden mi biliyorum, çünkü dedem, pastýrma kokusunu bastýrsýn diye benim tüm nane þekerlerimi de odamdan yürütürdü. Pastýrma mý yoksa nane þekerleri miydi onu bu kadar kötü yapan, iþte onu bilmiyorum.

Annemle babam tüm gün iþte olduklarý için ne bakkalýn çýraðýný bilirlerdi, ne de ciddi bir bahþiþle ortada delil býrakmayan Hafize teyzenin attýðý boþ kutularý. Zaten Hafize teyzenin de geceki hastalýklardan haberi yoktu. Bilse kesin söylerdi anneme, dedemden aldýðý harçlýklarý umursamazdý.
Bakkalýn çýraðýyla okul dönüþü ev yolunda karþýlaþýrdýk hep. Menüyü yolda öðrenirdim, ve tabi akþamki hastalýðýnýn nasýl olacaðýný da. Her abur cuburun ayrý bir etkisi vardý dedemde. Sucukta mide gazý olurdu, sürekli geyirirdi. Þekerlemelerde önce aðrý olur, sonra kusarak geceyi kapardý. Ama en aðýrý pastýrma olurdu, yan etkisini burda hiç anlatmayayým.

Annemler bunun ciddi bir depresyon olduðunu düþünerek dedeme hiç davranmadýklarý kadar iyi davranýrlardý. Sanýrým, yatma vakti gelince anneannemsiz yataða girme sendromu falan gibi bir isim bile uydurdular bu hastalýða. Bense kýsaca oburluk diyorum. Galiba dedemin oburlugunu önleyen anneannemmiþ. O ölünce serbest kalan dedem ne yiyeceðini þaþýrmýþ bir þekilde bakkalýn çýraðýna sarýldý. Ve artýk obur-cuburun kölesi oldu.

Ýþte sevgili günlük, dedemin, yýllardýr kimseye söylemediðim küçük sýrrý bu, ve artýk seninle paylaþmanýn vakti geldi. Çünkü, annemle babam kendilerince dedemin hastalýðýna çare buldular. Onu yeniden evlendiriyorlar. Dedemin aðzý kulaklarýnda. Obur cuburu býraktý. Heyecandan olsa gerek iþtahý kesildi. Tabi akþam hastalýklarý da. Babamlar evlilik fikrinin bile dedeme iyi geldiðini söylüyorlar. Ne de olsa artýk hastalanmýyormuþ. Umalým da yeni anneanne dedemi kontrol edebilsin.

Bana gelince, bugüne kadar annemlere bir þey demedim, þimdiden sonra hiç demem. Niye söyliyim ki, bilgisayarýmý alan dedem, harçlýklarýmý ikiye katlayan dedem, onsekizime bastýðýmda motosiklet almaya söz veren yine dedem. Ben hiç üzer miyim sevgili dedemi? Ayrýca çenemi tutmam çok iþe yaramýþ, dedem öyle söyledi. Aksi halde yeni anneanne asla bulunmazmýþ kendisine. Bu minnetini de ayrýca gösterecekmiþ. Yeni cep telefonu mu geliyor ne?