‘Evlenmeyi düþünmediðimi biliyorsun Selin, üstüne alýnma ama, ne seninle ne de bir baþkasýyla olmaz o iþ. Bekarlýðýmý, yalnýzlýðýmý, özgürlüðümü seviyorum, görüyorsun. Hem ne o bakýþ, sanki supriz bir laf duymuþsun gibi?’ Kafama balyoz gibi yemiþ olduðum bu cümlelerden sonra, benden beklenen bakýþ neydi bilmiyorum, ama yüz ifademi deðiþtirmem imkansýz þu andan sonra. Karþýlýklý bakýþýyoruz. O, þaþýrmýþ, ben, karýþmýþ.
Bu konuya aslýnda nasýl oldu da geldik, halen anlamýþ deðilim. Ne güzel konuþuyorduk, havadan sudan. Birden bu noktada buluverdik kendimizi. Ben, kafamda balyoz, o, þaþkýn. Üç yýldýr devam eden iliþkimizin en keskin sözü. Hep yuvarlamýþýz meðerse sözcüklerimizi birbirimize yýllarca, köþesiz, pürüzsüz. Dedim ya þaþkýným, ne yapmalýyým? Aslýnda evlenmek benim de þu an için can attýðým bir þey deðil ama, istemeyen o olunca, benim karakterli davranmam gerek. Annem, böyle bir laftan sonra, iliþkimi derhal bitirip eve dönmem gerektiðini söylerdi, eminim. Gerçi annem, baþtan beraber yaþama olayýna karþýdýr, bu noktalara asla gelinmez onun lafý dinlenince, ama o zaman da hayat pek bir yavan olur caným.
Karar zamaný, bu bakýþma bir dakika daha sürerse, ya kahkahalarla birbirimize sarýlýp seviþeceðiz, ya da ben hayal kýrýklýðý içinde salya sümük aðlamaya baþlayacaðým. Ýki seçenek de beni kararlý yapmýyor. Birincisi ‘sen nasýl istersen þekerim, tepe tepe kullan beni’ye giriyor ki, üç yýllýk iliþkimin daha ciddi olmasýný beklediðimden bunu yapamam. Ýkincisi tam Türk filmi olacak, onun saygýsýný ciddi anlamda kaybedeceðim. Tabi kendime olaný da. Otuz saniye kaldý. Yirmidokuz, yirmisekiz, yirmiyedi,....
Ayaða kalkýyorum sakince, ‘iliþkimize bakýþ açýlarýmýz biraz farklýlaþmýþ bana göre. En iyisi bir süre ayrý kalýp, düþünelim.’ Diyorum büyük bir kararlýlýkla. Aferin bana, da ne düþüneceksek? ‘Eþyalarýmý toplayayým .’diye de ekliyorum hemen. Kaçamak bir bakýþ, acaba ne yapacak? Salak Selin, ne bekliyordun ki, adamýn fikri, zikri belli. Bu lafýmdan sonra ayaklarýma kapanýp ‘gitme ne olur, al, özgürlüðüm senin varlýðýna feda olsun’mu diyecek? Demedi tabi. Bana bakmadýðý için gözlerini de göremedim zaten. Ayaða da kalmýþ olduðumdan geri dönüp oturamýyorum. Böyle de durulmaz, laf aðýzdan çýktý artýk, eþyalarýmý toplamalýyým. Allahým ne yaptým ben?
Mutfaða gidiyorum. Büyükçe bir poþet bulup, tüm çelik tencerelerimi dolduruyorum içine. Sonra da giyinip çýkýyorum evden, kuru bir hoþçakal demeyi ihmal etmeden tabi. Arabama bindiðimde yan koltuða koyduðum, içi tencere dolu torbaya bakýyorum. O kadar çamaþýrým, eþyam, jölem, fýrçam, geceliðim dururken, neden sadece tencereleri alýp çýktým þimdi? Annemin bana hediyesi onlar. Çeyizlik. Baþka kadýna yar etmem, annem de ettirmezdi. Arabamý çalýþtýrýyorum. Kriz anýnda bile en doðru seçimleri yaptýmý görüp kendimle gurur duyuyorum. Baþka bir kadýn, geldiði evde bulduðu bayan eþyalarýný asla kullanmaz ve hep bir þüphe taþýr o kadýnýn varlýðý ile ilgili. Ama tencereler, öyle mi ya, nereden bilecek ki, kullanýr içi rahat. Üç yýllýk iliþkimi yýkmýþ, o rahatý vermem ben kimseye. Ne diyorum ben, daha sokaktan çýkmadan baþka kadýnlarýn varlýklarýyla ilgili senaryo çalýþmalarýmý baþlattým. Çok zor bir ayrýlýk olacak, biliyorum. Yaþým, artýk üç yýllýk iliþkileri, ‘amaaan yaaa, daha iyisini bulurum, sallasam telimi’ diyebileceðimden on yýl daha büyük. Yirmili yaþlarda, vakit çokluðu-akýl yokluðu ikilisinin mükemmel beraberliðinin bir sonucudur o laflar çünkü. Ama þimdi, otuzlu yaþlarýnýn ortasýnda bir kadýn, zamanýn pek de lehte çalýþmadýðýný iyi bilir.
Son surat kendi evime gidiyorum. Tam tamýna beþ dakika sürüyor yol, parkla beraber hemde. ‘Hem birlikte, hem ayrý yaþamanýn tek yolu çok yakýn evlerdir’ demiþti Bay Özgür Ruh. Ve dibime taþýnarak, bunu ispatlamýþtý. Güya ayrý evlerimiz vardý ama her akþam da görüþebiliyorduk. Sýkýldýðýmýzda ise sadece beþ dakika uzaklýktaydý yalnýzlýk. Peki ya ayrýlýnca ne olacak Bay Özgür Ruh? Evi mi taþýyacaðýz size giren çýkan hatunlarla selamlaþmak zorunda kalmamak için?

Birinci Safha – Öfke
Evimi, en çok da kedilerimi özlemiþim. Salona atýyorum kendimi, kedilerim de kucaðýma koþuyorlar hemen. Zaten kedilerimi de sevmezdi, aklýma geliyor, sinirleniyorum. Bu cumartesi sabahý evde yalnýz olmama da sinirleniyorum, neden Pazar gecesi konuþmadýk ki? Pazartesiye daha bir yakýþýyor ayrýlýk. Hem tüm rejimler Pazartesi baþlamaz mý?
Tencerelerimi özenle yerleþtiriyorum mutfaðýma, birinin sapý mý çýkmýþ ne? Benim tencerelerim diye hor kullandý, çýkmýþ güzelim sap. Yine kýzýyorum. Yatak odama geçip ona ait tüm eþyalarý topluyorum, bir torbaya koyup sokak kapýsýnýn yanýndaki vestiyere týkýþtýrýyorum. Böylece kapýma yalvarmaya geldiðinde hiç vakit kaybetmeden verebileceðim lanet eþyalarýný. Cep telefonumu kapýyorum sonra. Araya araya çýldýrsýn bakalým. Öyle aramasýný bekliyormuþum gibi olmasýn. Ýçimde açýklayamadýðým bir enerji, önleyemediðim çýlgýn bir kalp atýþým var. Bir þeyler yapmazsam sanýrým patlayacaðým.
Salonum birden þekilsiz gelmeye baþladý gözüme. Ýyi bir düzenlemeye ihtiyacý var. Önce güzel bir müzik koymalý, sonra bir kadeh þarap. Gerçi daha sabah sayýlýr ama kime ne? Annem yok ki baþýmda. Ev benim, kurallarý ben koyarým. Elimde bir kadeh kýrmýzý þarapla koyuyorum ayrýlýk þarkýmý müzik setine. Sesini sonuna kadar açýyorum, salonun ortasýnda duruyorum, dansa hazýrým. Ve en sevdiðim nakarat baþlýyor;
you think I'd crumble
you think I'd lay down and die
Oh no, not I
I will survive
as long as i know how to love
I know I will stay alive
I've got all my life to live
I've got all my love to give
and I'll survive
I will survive ***
Ter içinde kalana kadar dans ediyorum. Ýþte, benim için ayrýlýðýn en kaçýnýlmaz formalitesi bu an. Bu þarký. Tam tamýna yirmi yýldýr, her ayrýlýðýmda, yaptým bunu. Vazgeçilmez ayinim.
Telefonum çalýyor. Saatime bakýyorum, daha ayrýlalý bir saat olmamýþ, ayinim bitmemiþ, bu ne hýz. Vakur bir edayla açýyorum telefonu. Seval’miþ, can dostum. Ama neden sesini duyunca sevinemedim? Hal hatýr soruyor, ne diyeyim, iç güveysinden hallice. ‘ Gloria dinliyorum’ diyorum yavaþça. ‘Hadi ya’diyor, ‘ o kadar ciddi mi?’ O an dank ediyor kafama olayýn ciddiyeti, baþlýyorum salya sümük olanlarý anlatmaya. ‘Sakin ol’ diyor, ‘yavaþ biraz. Patronumu arayýp iki gün izin alabilir miyim diye bir sorayým. Uçaklarda da yer varsa sabaha yanýndayým’.Ýþte can dostum, son yirmi yýlýmda arkamý dayayabildiðim tek saðlam duvarým. Þimdi de böyle bir dostum olduðu için doluyor gözlerim. Sevoþum, sen bir tanesin.
Telefonu kapayýp kalkýyorum yerimden. Bu salon çok þekilsiz. Tüm eþyalarý çekiþtirmeye baþlýyorum. Beþ saat sonra bitkin ve sarhoþ bir halde yere atýyorum kendimi. Salonum bu haliyle müthiþ oldu. Yalnýz duvarlar biraz kirli duruyor, yarýn da badana mý yapsam acaba?

Ýkinci Safha - Ýdrak
Akþam oluyor. Bahar akþamlarý hep çok güzeldir zaten. Penceremden sadece komþu binalarýn damlarý gözüküyor, olsun ben insanlarý hayal edebilirim. Gözlerimi kapýyorum, el ele giden keyifli çiftler görüyorum. Derhal baþka bir görüntü aramak üzere kafamý sallýyorum. Bu sefer de sahilde yan yana oturup kahkahalarla gülen bir çift var önümde. Hayal etme iþini býrakýyorum. En iyisi televizyon seyretmek. Kanallarda hep aþk var, macera filmlerinde bile esas oðlan kurtardýðý kýzý öpüyor. Sýkýldým. Yalnýz kalmak bana iyi gelmiyor. Telefona bakýyorum. Neden çalmýyor ki? En iyisi Nilgün’ü aramak. Her zaman katýlacak bir eðlencesi vardýr onun.
‘Sevgilinden ayrýldýn heralde, yoksa niye arayasýn Cumartesi akþamý, bildim di mi?’ Hiç kaçýrmaz, cindir kendisi. ‘ Boþver kýzým’diyor, ‘bak bu akþam bize takýl, seni biriyle tanýþtýrayým. Çok yakýþýklýdýr kendisi, üstelik yalnýz.’ Kabul ediyorum çaresizce. Yalnýzlýktan korkuyorum bu akþam. ‘ Ýyi ettin kýzým, ben zaten o keli pek beðenmemiþtim’ diyor son olarak.

Üçüncü Safha – Arayýþ
Lokantadan içeri girer girmez duyuyorum Nilgün’ü. O koca sesi farketmemek mümkün mü? Bir türlü ayarlayamadýðý gür ve heyecanlý sesiyle sesleniyor bana. Masaya oturduðumda inanamýyarak bakýyorum karþýmdaki çocuða. Nilgün’ün bahsettiði yalnýz arkadaþ olsa gerek. Ama imkansýz, bu adam nasýl yalnýz olabilir ki? Tom Cruýse bekar kalabilir mi? Sadece ben deðil, tüm çevre masalar da hayranlýkla seyretmekte arkadaþý. Bay Tom ilginin de , yakýþýklýlýðýnýn da farkýnda. Nilgün’e bakýyorum çaresizce, eðilip kulaðýna ‘kýzým bu çocuk bana bakar mý hiç, ne yaptýn sen’ diyorum, ‘a, saçmalama ayol, neden beðenmesin seni’ diye cevap veriyor o koca sesiyle. Ben ve Tom ayný anda duyuyoruz bu yanýtý. Baþka zaman olsa kýzarýrdým da, bu kadar büyük bir yenilgi aldýðým gün pek de umrumda deðil açýkçasý. Dönüp Tom’a ‘Son on yýldýr bu kadar yakýnýna oturduðum en yakýþýklý adamsýn.’ Deyiveriyorum. Nasýl olsa o da ben de biliyoruz bu gerçeði. En iyi savunma saldýrýysa ve Tom’un en güvendiði kalesi güzellikse, biz de oraya çalýþýrýz.O rahatlýkla konuþmaya baþlýyorum. O kadar sýk hatýrlatýyorum ki Tom’a güzelliðini, utanmaya baþlýyor. O ukala, gidiyor, yerini bambaþka biri alýyor. Galiba gerçek kendisi. Ben rol yapmayýnca, o da býrakýyor kendini. Masa keyifleniyor, eðleniyor. Ben bile unutuyorum bir süre sýkýntýmý. Derken aklýma düþüyor özgür ruh. Artýk evime gitmek istiyorum. Yalnýzlýk yanlýþ yerde olmaktan iyidir. Ýzin isteyip arkamda býrakýyorum bu geceyi. Her ne aradýysam bu masada, bulamadým çünkü.

Dördüncü Safha – Kriz yönetimi
Seval’in geliþiyle doluyor günlerim. Ýzin alýyorum iþten, çünkü Özgür ruh þirketimin bir müþterisi. Karþýlaþmayý göze alamam. Patronum arýyor Cuma akþamý, ertesi sabah için acil çaðýrýyor beni. Zaten Seval’ de geri dönmeli, kedisi daha fazla yalnýz kalamaz. Uðurluyorum onu, iyi ki geldiðinin farkýnda, taksiden el sallýyor.
Ev bomboþ þimdi. Þarap ve sigara ikilisi iyi hoþ da , daha ne kadar dayanýr bünyem? Sýskam çýkalý üç gün oluyor, tartýlmýyorum. Pantalonlar bolardý. Gözlerimin altýndaki mor halkalar uykusuzlýktan mý, zafiyetten mi belli deðil. Dökülüyorum.
Sabah zar zor kalkýp toparlamaya çalýþýyorum kendimi. Saçlarým berbat, yüzüm sapsarý. Güzel olabilmem için yeniden dünyaya gelmem gerek. Bu halde çok zor. Uðraþmýyorum ben de. Atlýyorum arabama, cumartesi gününün o kör sabahýnda iþe doðru yola koyuluyorum. Birden þeytan dürtüyor, özgür ruhun evinin önünden geçmek istiyorum. Sadece bir bakacaðým. Evinin önüne geldiðimde arabasýnýn yerinde olmadýðýný farkediyorum. Bu imkansýz. Asla bu saatte uyanmaz o. Demek ki geceyi baþka yerde geçirmiþ. Ben ne kadar aptalým. Bir haftadýr sýskam çýkmýþ bu adam için, oysa o, nerde akþam orda sabah, yaþýyor. O kýzgýnlýkla bir mesaj çekiyorum ona. Bilsin istiyorum bu yaptýklarýný gördüðümü.
‘ Ben daha halen senin için üzülürken, sen kimbilir nerelerde sabahlýyorsun. Yazýklar olsun.’
Ýþe son sürat gidiyorum. Zaten meymenetsiz yüzüm, bu olaydan sonra iyice daðýlmýþ vaziyette. Umarým toplantýdakiler benden korkup kaçmazlar.
Park edip içeri giriyorum. Patronum beni görünce afallýyor, ‘ne oldu sana’diyor þaþkýnlýkla. ‘Boþ verin’diyorum,’özel bir mesele’. Toplantýya geçebilir miyiz artýk? Biraz çalýþýrsam unuturum belki. Patronum anlatmaya baþlýyor, bir müþterimizle konuþmalýymýþýz, ürünle ilgili detay istiyormuþ falan filan. Kim diye sormaya kalmadan karþýdan özgür ruhun geldiðini görüyorum. Tanrým, yer yarýlsýn lütfen. Elinde cep telefonu, yüzünde mesajýný aldým gülümsemesi, çaký gibi giyinmiþ, bana doðru geliyor. Bittim. Hiç bir b planým yok. Meðer adam sabahýn körü buraya toplantýya gelmiþ. Bense.... Ah elin kýrýlsaydý, kafan kýrýlsaydý Selin de, þu mesajý çekmeseydin.
Tüm toplantý boyunca baþým önümde, patronumla özgür ruhun þakalaþmalarýný dinledim. Her anýnda ölmeyi þiddetle arzuladýðým toplantý bittiðinde ben de bitmiþtim.
Arkama bile bakmadan nasýl orayý terkettim, evime vardým, ben de bilmiyorum. Korkunç bir krizdi, ve ben idare edemedim.

Beþinci Safha – Piþmanlýk
Hala o günü düþünüyorum, o otuz saniyeyi. Þayet o laflarý söylememiþ olsaydým.....
Eþofmanlarýmý giyip sahile iniyorum. Koþarken beynime kan gitmiyor, daha az düþünüyorum. Beþ kilometrenin sonunda, bende sadece eve gidecek kadar güç kalýyor. Onu da kapýmýn önünde tüketip düþüyorum yere. Birden havalandýðýmý hissediyorum. Biri kaldýrýyor beni yerden. Yoksa tansiyondan mý? Derken yumuþacýk bir ses duyuyorum kulaðýmýn dibinde, tanýdýk bir ses. Diyor ki, konuþma vaktimiz gelmiþ. Þayet bir oyun oynuyorsak beraber, kurallarýný da koymalýymýþýz. Birimiz tavla oynadýðýný düþünürken, diðeri dama oynarsa eðer,ne eðlence kalýrmýþ oyunda, ne de düzen. Ýþte bu benim özgür ruhumun sesi. Hep böyle saçma sapan benzetmeler yapar zaten. Baþýmý omzuna koyuyorum. Býrakýyorum kendimi. Uzun zamandýr hiç bu kadar mutlu, huzurlu ve rahat olmamýþtým. Gerçi kafamda sorular var yine ama, boþver þimdi. Keyfini çýkar bu anýn. Hem zamansýz sorulan sualden hayýr gelmediðini öðrendim ben.