İzEdebiyat - Beste Sultan

ÇOCUKLUK (Giriş)

I
Her zaman özenilecek bir hayatım oldu, biliyorum. Acının uğramadığı bir limanda özenle korundum ailem tarafından. Son moda umutlarla kuşatılırken tüm bu acıları ben yarattım. Uydurma sevilerim de oldu, uğruna kitaplar yazdığım adamlar da... Çocukluk desen, bitmeyen maceram! Şimdi sorsan,
"Kapının önünde" derim belki. "Hala buralarda..."

II
Her zaman hırslı olduğumu söylerdi babam.
"Kimseyi kendine rakip görmesen kendi kendine rakipler yaratır, onlara savaş açardın. Oyunlarda tek rakibin yine kendi rekorlarındı mesela. Bu yüzden zaman zaman bizi korkutmadın değil. Ama sana güvenmeyi de öğrendik bu şekilde..."
O zamanlar daha kolaydı her şey. Dar bir pencerede her şeyi yapabiliyordu insan, biraz isteyince. Maymun iştahım sağ olsun, aşktan da, işten de, isteklerden de almıştım nasibimi. Zaman kapayamayacağı yarayı açmıyordu mesela. Bunu da bana, o yıllarım öğretmişti...

ERGENLİK (Gelişme)

III
İlahi bir aşkla sevdim, bir kez.
Gözleri kör eden bir kaçamak... Cennet ırmağında cehennem ziyneti bulmak gibi, ateşi yudumladım. Aynı haykırışla yastığa mimlendim çok defa. Bu yüzden gitmek, "tüm köprüleri yıkmak" olmadı hiç! Kalmak hiç bir derde deva değildi...
Acıyı katlıyordu her veda.
Bir başkasının yazgısını süslemek için kendimi her zincirleyişimde aynı şarkıyı söylüyordu melekler ya da şeytan uyanıyordu koynumda!
Bir yol, görebilmek için bir umut, tek bir an…
Her şeyi her şeye dönüştürebilen tek bir bakış...
Gelmiş geçmiş tüm sevgi sözcüklerini inkar etmek ve yerlerine yenilerini eklemek için vaktim dardı elbet,
Oysa hepsini yaptım!
Hepsinin sonunda "Sana dair…" diyerek!

IV
Her şeyin farkında oldum hep...
Kimsenin cesaret edemediği tuhaf oyunlarda assolist, çözümsüz damalarda baş aktris! Gücümü veren güçsüzlüğümü kemiren yalnızlığımdı…
Ve değişmeyen modam;
Tutmadığı, uymadığı, eskisi gibi olmadığı yerde gitmek!
…
El sallamadım hiç. Özleyen olmadım! Gidenlere bakamadım mesela, kalamadım da... Yollar çağırdı hep. "Git!" dedi şeytan, "Bas git!"… Dinledim…
Arsız bir tutku, tuhaf bir öfke! Bir kere yüzükoyun kaldım o sokakta.. Bir daha asla!
Bir tek adam gömdüm hücrelerime. Bir daha?

V
Sonra sonra kapandı yara... Miadı doldu hatıraların.
Raflarım olmadı hiç! Gömmedim! Yırttım attım, unuttum, sildim… Eksilerek, inleyerek, kanayarak gizlendim çok vakit! Kalemi soktum damarıma, kan tuttu ellerim. Direndim! Vücutsuz bir hastalıktım dünyada... Yasadıkça, yasadığım her güne pişman ettirdim; Öldürmeyip yaralı unutanlara!

ERGİNLİK (Gelişme 2)

VI
Zamana sığınıp çok şeyi yasakladım aslında. Cağında, yerinde ve zamanında yapılanların insanıydım! Aşkı raflara kaldırıp savaşları izledim bir süre… Suikastları, eylemleri… Öğrendim! Öğrendikçe tiksindim belki. Gitgide kalınlaşan bir zırh çektim hayatla arama.

İzlediğim kadar yaşasaydım farklı olur muydu her şey? Düşseydim herkes gibi, saklamayıp yüzümü, bağıra bağıra ağlasaydım bende! Ne değişirdi bugünlerden? Daha az hasarla atlatmak mümkün olabilir miydi bir şeyleri? Ödenmiş tüm bu bedeller yanıma kar kalsaydı olmaz mıydı yani? Yıllar önce binmeseydi o otobüse? Kırılsaydı zincir, dolansaydı boynuma? Durdursam, inlesem, yalvarsam hatta... Yağmuru sever miydim az daha, bir Kasım ikindisi saçlarımı onca ıslatmasa?

VII
Zamanla alıştım birçok şeye. Kabullenmeye mesela. Başkalarını başkalarının hayatlarında görmeye. Başka hayatlarda demirlemeye bir süre, bana ait olmayan duygularla beslenmeye… Nefrete ve nefretle sevgiyi bir arada götürmeye...
Her şey geçiyordu işte nihayetinde.
E dağına göre kar veren Yaradan’ın, dağları karıştırmış olma ihtimali olmayacağına göre...