Sonbahar serinliğinin İlkbahar güneşini susturup Yaza çaldığı bir mevsimdeydik.
Turuncu çiçeklerle desenlenmiş ipek eşarbı Gözlerimin üstünden sürükleyip Sıkı sıkı bağladığında bilmiştim… Ellerinden yüzüme yürüyen ve burnumun ucundan çoğalıp
Dudaklarımda ölüme benzer titremelerle Hiçbir arayışın son bulmayacağını.

Ben ipeksi bir karanlıkta tenine ulaşabilmek ve yakalayabilmek aşkıyla birçok duvara çarpacaktım yüzümü… Duvarlar, yüzümden sevince kesmiş sıvalarını sana dökmek istedikçe, sen iş yerini terk etmiş bir arsızlığı alıkoyup buzdan bir mala ile yok edecektin. Ben otoyol kayganlığında akıp gidecektim gölgenden. ‘Dur’ levhaları umursamayacaktı hiç birimizi.

Oysa…
Oysa tüm ışıklar bende durmanı işaret edecekti de Sen onları ihlal edip Birçok kazaya sebebiyet verecektin kendi şeritlerinde. Bu yüzden de her defasında bir dolanbaça düşecektin. Dip yerlerin karanlıklarında ışık sanarak ve yanılarak Ayağına dolananlarla yolunu ararken, Ben her köşe başında ve her sokak ortasında Gözlerime bağladığın ipek eşarbın Turuncu çiçek kokularından Bir gülüşü yükleyerek ellerime, Gölgene uzanacaktım.
Yakalamaya az kalmışken…
Her defasında acımasızlığa ağ yapmış Rüzgârına bırakacaktım İpek eşarbımı!

Sen orada olmayacaktın!
Yüzünü yalayıp geçen hiçbir esintin olmayacak… Dudaklarına dokunabilme ihtimali olan Hiçbir yalnızlık seni bulmayacaktı. Savrulmalardan sökülen dikişlerimi ağlayışlarım onaracaksa da Solmuş turuncularımı her sabah yeniden boyayacaktım,
Bıkıp usanmadan yüzünü yenilediğim fırçalarımla. Tüm renklerim ışık-gölge
arayışındayken En güzel ışığı gözlerinde yakalayacaktım İpeğe örülmüş bir karanlığın dokuma aralıklarından.
Ve kaşını kaldırmış bir ifadeyle gülüverecektin gözlerimde.


Ben o sıra yırtılmış acılara yama yapıyor olacaktım Turuncu çiçeklerin acıyan dallarına yeşil yapraklar boyayarak. maviden bir sonsuzluğa uzanan dallara, Sabırla örülmüş yuvalar ve kuşlar çizecektim. Kanatlarında beklemeler ve yüreklerindeki çırpınmalarla Bir kediye av olmadan Büyüyüp uçabilmenin umuduna dair yumurtalara gebe…Kanamalı ikiz doğumlarım Gecenin öbür yüzüne akıtırken sancılarını,
Kilo almış yalnızlıklarımın hesabını, Boynumda lülelenmiş saçlarıma dokunarak,
Sırtımda kendini alıkoyan alacakaranlığa verecektim.

Abartılmış bir yanı yoktu olmayışının. Kuşların yuvalarını dağıtıp Yeni iklimlere göç etmelerine benziyordun sadece. Giderken bıraktıkları yüzlerce uçuşa yataklık etmiş
Çer-çöp ve çalı-çırpıdan kalan solmuş bir yaşını almışlıktın.

Turuncu çiçekli ipek eşarbımın Dokulu aralıklarından buna seyirci kalmanın ağrısı çoktu Ve dindiricisi yoktu.
Zaman rolünü geçiştirmek üzere planlamıştı kendini Ve zilini ağrıların en şiddetli ritmine kurmuştu. Üstelik altın kaplamalı bir kordonla bileğine oturmuştu. Kadran, yüzünde ışıldarken zamanı senden çalıyordu.Rakamların beşer dakikalık aralarında nefes alıyordun.Akrep ısrarla sende yürürken yelkovan bana koşuyordu.
Ancak zaman, Yolculukların sana, durakların bana çıkmasına ilerliyordu.

Sonbahar serinliğinin İlkbahar güneşini susturup yaza çaldığı, Turuncu çiçeklerle desenlenmiş ipek eşarbı Gözlerimin üstünden sürükleyip sıkı sıkı bağladığında…
Bilmiştim hiçbir arayışın son bulmayacağını. Bilmiştim sana yaklaşıp seni hiç bulamayacağımı da! ‘kör’ olanın sen ‘ebe’ olanın ben olduğu bu oyunda…

Biz… Körebe oynarken…