—Çınar ağacının altındaki tahta masada yazıyorum bu mektubu… Bilirsin çınarı…

Yalnız sanılırdı köklenip, büyüdüğü toprağında. Heybetinde ne çok öykü biriktirdi… Hep dinledi… Dinlemekten bıkmadı.
Bu yüzden hiç yalnız olmadı bu çınar. Dallarında yuvalanmış ve çeşidini sayamadığım kuşların cıvıltılarını barındırır içinde bir de kesik yeşil hışırtısını.
Baksaydın… Bakabilme olanağın olsaydı eğer. Yani geçmiş olsaydın bu ılımlı ve kuytu sokaktan, oturmuşluğunun izi olsaydı çınar ağacının altında ki dinlenceye çekilmiş tahta masanın kısa bacaklı taburesinde, masa örtüsündeki turuncu ve yeşile masumiyetini yansıtan beyaz papatyaları görebilme olanağın olsaydı eğer… Ve çakıl taşlarına gözlerden akıtılıp topuklardan düşürülmüş ıssızlıkları görebilseydin eğer… Tanrıya söz vermiş olduğunu görürdün kabuğunda, dalında ve her parçasında çınar ağacının, taşımaya dair tüm ağıtları.

—Az müsaade et…

Yıllardır adımladığım sokağa bakıyor buradan yüzüm… Çınar ağacı işte şu taş yapının önünde. Ben gölgesinde…
Kıyısı berisinde karelenmiş parke taşlarında ne çok gölgeli izi sürmüşüm. Her gelişimde kendi izlerimden yürümüş, yüzümü sokak çocuklarının topladıkları kâğıt parçalarının ekmeksiz satırlarına sürmüşüm.

Şurada bir dükkân var bak, Hani önünde günlük gazetelerin olduğu… Dikkati çeken kırmızı manşetlerin yüzüne yansıdığı mendil satan dedeyi gördün mü? Sakalının beyazına her mendilden bir nakış almış ve henüz bitirilmemiş bir kitap gibi duruyor gözleri. İçlerinde ne çok söz var ne çok dize… Keşke konuşabilse. İnan öyle yaşlı ki…o da etten ve kemikten bir çınar işte.
Her akşam saat yedi civarında şu ara sokaktan çıkıveren, elinden tuttuğu oğlu ve karnındaki bebesiyle, gelip geçenden para dilenen kadının teninden düşürdüğü akşam üstü esmerliğini görmeyeli bir hayli zaman olmuş ve o kadının kaybolup gittiği sokaklardan geçmeyeli…
Şimdilerde doğurmuştur bebesini.
Teninde masum bir süt kokusu dolanıyordur.

Az ilerde bir grup bekleşme olur günün her saatinde. Son model arabalarla gelip işlerine amele seçen konforlu adamlar arabalarından inmeden alır götürürler birkaç kişiyi. Kalanların umutları bir parça lokmanın uğruna parke taşlarının aralıklarında bekleşir.
İşte burada bu adamlar işsiz zamanlarına yatırırlar gençliklerinin sermayesini.
Pürüzsüzlük yüzlerden geçip gider başlayan her bekleyişte…

Sokak, gün bitimine hazırlanırken ıssız bir sessizliği kucaklar akşamüstü kokuları. Arabalar, eksoz dumanlarına balkonlarda demlenen ikindi çaylarını eşlik ederler kornalarını kısarak. Çay bardaklarının şekerli kokularına karışmış yorgunluklar bu saatlerde vurur gözlere. Bu saatlerde anımsanır komşu bakışların ardına saklanan unutulmuş merhabalar.
Bitmişlikler yeni başlangıçlara hazırlanırken ve hüzünlerin dibe vurduğu bu saatlerde ayrılık şarkıları söylenirken yüreklerde, sokağı çevreleyen irili ufaklı evlerin yüz yüze bakan pencerelerinden birbirini alkışlar perdeler.


Ve çınar ağacı buna tanıktır ancak dili yoktur.