Yapayalnýzdý gözünü dünyaya açtýðýnda;ne kucaðýna alan bir annesi ne de gülen gözleriyle uzaktan bakan bir babasý vardý.Ýnsan doðduðuna piþman olabilir miydi hiç?Doðduðu anda olamazdý çünkü zamanla birikirdi piþmanlýklar.Annesiyle babasý kaçarak evlendiðinden babasýný tek tanýyan vardý o da kendisini doðururken son nefesini vermiþti.Böyle baþlamýþtý hikayesi;insan kalabalýðýnýn içinde annesiz,babasýz kokusundan tanýyacaðý kimsesi olmadan.Hastaneden çýkardýklarýnda kendisi gibi hayata kayýplarla baþlayanlarýn arasýna,bir yuvaya teslim edilmiþti.Bir bardak su içiren,bir kaþýk yemek yediren herkes annesiydi onun için ama baba diyebileceði kimse yoktu etrafýnda.Adým adým büyürken hikayesi,hikaye okuyacak bir çift dudaktan yoksunluðun acýsý vardý küçük kalbinde.Tam altý sene olmuþtu;üç katlý bir binaya ve o binanýn bahçesine sýkýþan koca altý sene.Bir pazar sabahý dirsekleri pencerenin kenarýnda yumruklaþmýþ elleri baþýný destekleyip dýþarýyý izlerken tanýþmýþtý gerçek bir aile kavramýyla.Bir elinden annesi,bir elinden babasý tutmuþ kendi yaþlarýnda bir çocuk gülücükler daðýtýp,güvenle yürüyordu yollarda.Her ne kadar yaþayamasa da bunu görmek bile altý sene daha hayal kurmasýna yardýmcý olabilirdi.Ýþte o hayalin mutluluðu yansýdý çökmüþ yanaklarýna.Doðum günleri kayýp,bayramlarý çocukça yaþayamayan,bir hediye alamamýþlýk havasýný soluyan,on sekizine deðdiði anda kýrýlan kristal vazo gibi her bir parçasý farklý köþelere daðýlmýþ evin müdavimlerinin varlýkla yokluk arasýndaki savaþýydý bu.On sekiz yýl gecikmiþ hayatlarýn panayýrlarda yükseðe kurulan bir ipin üzerinde ilk defa yürümesi gibiydi dýþarýsý...Amaçsýz,gayesiz,umudu tanýmadan geçirdiði onca yýlýn ardýndan o da kendini kapýnýn önünde bulmuþtu oysa uzun yolculuða çýkýldýðýnda bir valiz olurdu insanýn elinde,arkasýndan bir tas su dökeni.Arkasýndan sallanan ellerin dýþýnda hiçbir þeyi yoktu.Yýllarca hasretle baktýðý ''keþke þimdi bende orada olsaydým'' dediði yollar ayaklarýnýn altýna serilmiþti þimdi.Ýlk gecesini o yollarda yürüyerek geçirmiþti.Emanette olsa özlemiþti yastýðýný,yorganýný,tek bildiði güzel dilek olan iyi geceler diyen sesleri ama görmüþtü üç katlý binanýn kapýsýndan bir kez girilip bir kez çýkýldýðýný ve çýkanýn bir daha geri dönemediðini.Acýkmýþtý;cebindeki yýllarca anne dediði insdanlarýn verdiði üç-beþ kuruþla kaç gün doyabilirdi?Kendine iþ ve yatacak yer bulmalýydý.Köþede gördüðü pastaneye girip iki poðaça istedi yaþlý amcadan.Bu onun en sevdiði þeydi,her ne kadar anne dediði insanlarýn evlerinde yapýp yurtta çocuklara daðýttýðý o poðaçalarýn tadý olmasa da hatýralarýný tazelemesi bile yetmiþti.Camýn kenarýndaki masaya oturdu ve çayýnýn yanýnda poðaçalarýný yemeye baþladý.Her gün cam kenarýndan hasretle baktýðý dýþarýya bakmak içinden gelmiyordu,aslanlarýn ortasýnda kalmýþ bir ceylanýn ürkekliði vardý gözlerinde.Yere düþüp yönünü þaþýrmýþ bir pusuladan farksýzdý.Bu kadar belirsizliðin toplamýnýn hayat kavgasýna eþit olduðunu anlýyordu.Yemeðini yemiþti ve oturduðu sandalyeden doðrulup ücreti ödemek için yaþlý amcaya doðru ilerledi.Parayý verdi ve tam kapýdan çýkmak üzereyken yaþlý amcaya dönüp bu civarlarda iþ bulup bulamayacaðý bir yer olup olmadýðýný sordu.Bu onun tanýmadýðý bir insanla yaptýðý en uzun konuþma,kaybolmuþluðunda verdiði ilk molaydý.Yaþlý amca bu konuda hiçbir bilgisinin olmadýðýný söylediðinde teþekkür edip dýþarý çýkýyordu ki ''evlat'' diyen sesle donup kalmýþtý bacaklarý.Nasýl bir duyguydu bu;yýllarca cam kenarýndan izlediði,bir babanýn çocuðuna seslenirken kullandýðý kelime kulaklarýna deðmeden yüreðine kadar inmiþti sanki.Bazen insanýn beklemediði anlarda hayat yüzünü gösterirdi bu da öyle anlardan biriydi.Yaþlý amcanýn ona kaný ýsýnmýþtý,yüzünde akan,el deðmemiþ nehirleri farketmiþ ve ona pastanesinde çalýþabileceðini söylemiþti.Tek sorun kalacak bir yerdi onu da pastanenin arka tarafýndaki odanýn kanepesiyle halletmiþlerdi.Artýk hem iþi hem de yatacak yeri vardý.Verdiði savaþta silahsýz sayýlmazdý ve gün geçtikçe daha da güçleniyordu bu savaþta.
Bir sabah kapýdan kendi yaþlarýnda bir kýz girdi içeri;iki poðaça bir çay isteyerek orta sýradaki bir masaya oturdu ve her sabah gelmeye baþlamýþtý artýk.Baharýn o hafif serin yelinin yüreðinde tomurcuklanmaya yüz tutmuþ çiçekleri okþadýðýný hissetti.Çok garip bir duyguydu bu daha önce bilmediði.Sürekli görmenin verdiði güvenle masasýna oturup sohbet etti bir gün.Ýlerideki binada yeni iþe baþlamýþ ve uzaklardan geldiði için mesai baþlangýcýna kadar hem kahvaltý ediyor hem de zamana geçiriyormuþ pastanede.
Bir akþam yaþlý amcadan izin isteyerek çýktý kapýdan.Kafasýna koymuþtu bu akþam o binanýn önünde çýkýþýný bekleyecek ve göðsünde çarpýntý yapan,adýný koyamadýðý o duygularýný açýklayacaktý.Gitmesine gitmiþti ama gittiðine piþman olmuþtu çünkü binadan elele çýkan o çifti görür görmez arkasýna bakmadan devam etmiþti yola.Bu da hayatýn,saklayýp en umutlu anlarda gösterdiði gerçek yüzüydü.Dönmüþtü pastaneye,o günden sonra isimsiz duygu zehir olup akmaya baþlamýþtý damarlarýndan.Unutmak istedi kendi kendini sorguya çekip,her seferinde saklanacak bir kuytu buldu içinde kendine.Yüzünü her sabah gördüðünden kaçabileceði her kuytu köþe teþhis edilmiþti ve hiç bir yeri kalmamýþtý.Daha fazla dayanamadý ve son kez çýktý o kapýdan.Yine yurttayken özlemle,iç geçirerek baktýðý yollardaydý.Dudaklarýnda bir Lale þarkýsýyla kaç gecedir sahilde sabahladýðýný da bilmiyordu üstelik ceplerinde parasý da kalmamýþtý.Baþýný önüne eðdi ve yürümeye baþladý.Pastanenin önüne gelmiþti.Her dönüþün hazin bir hikayesi vardý,bazen hikaye üstüne hikaye yazýlýrdý insan hayatýnda.Günün en kalabalýk saatinde kepenkleri kapalýydý pastanenin.Hemen yan taraftaki bakkal dükkanýna girdi.Bir kez daha geç kalmýþtý zamana;baba özlemini gizli gizli bastýrdýðý yaþlý amca üç gün önce kalp krizi geçirip son nefesini vermiþti dükkanda.Hiç bir þey diyemedi kilitlendi dudaklarý.Arkasýna dönüp gitmeye korkuyordu çünkü her gidiþin hazin bir hikayesi vardý yüreðinde.Dünyaya gözünü açtýðý andaki gibi yapayalnýzdý yine.Daha fazla direnemedi;acýnýn kapaðýný oluþturduðu kitabýn sayfalarýnda kaybolup gitmiþti.Belki bu kitabýn bittiði sayfanýn en altýnda ''son'' kelimesi yoktu ama sonla baþlayan hiç bir kitabýn tek sayfalýk bir mektuptan farký yoktu...