Bana elveda deme. Ayrılıktan bahsetme sakın... Birlikte yol almaya yemin edişimize mesafeleri kattığımızda, durağımız ölüm olmasın n’olur. Gözlerini kaçırışında mutsuzluğun haberi var. Yoksa saklanan hüzünler mi ardında?
Her saniye sevgiyle geçer soluk alışta ya da boğuluşta, yine de gözler kapandığında kaybettiklerimiz var. Yollar farklılaşacak bir gün,renkler solacak... Sayfalarda, anılarda “biz”diye anılmayacağız... Unutacağız belki de... Yine de bana elveda deme. Biz rüzgarların uzayan fısıldayışlarında, nehirlerin çoşkun dalgalarında yeniden can bulan iki ruhuz. Bedenlerimiz yok oluşa terkedildiğinde, tanrılar savaşmaya güç bulamayana, tapınılanların geçmişlerden uzakta yeni bir geçmiş oluşturuncaya kadar huzur köşesinde kalalım. Bırak özlesin yokluğumuz sevgimizi.
Yıllar sonra farklı başlıklarda buluşalım seninle. Bu sefer sen bir şahin ol, ben bir dal... Kuruyuncaya kadar benimle kal. Sesin çınlasın kulaklarımda. Kimse farketmesin bizi, batan güneşin parçası olalım. Bir sonbahar izin ver de kırılsın bedenim, sen avcının son verdiği hikaye ol, karışalım toprağa yeniden. Yollarımız hep kesişsin yıllarca. Ruhumuzun anıları hep taze kalsın ama biz unutalım. Rüyalara karışsın dostluğumuz, paylaştıklarımız. Ve sen yaşam yoldaşım, yeniden kapımı çaldığında ilk bakışını tazeleyen yeni bir ilk oluşturalım.
Doğurmak denilen sembölü, doğduk diye sevince boğalım. Sanalım ki her ağlayış farklılığı oluşturur. İnanalım sonuna kadar. Uzak diyarlarda kalbimizde ağırlığıyla, içimiz burularak ama farketmeden, anlamadan sebebini, çağıralım isimlerimizi.
Sonsuzluktan bahset biraz da... Ölünceye dek denilenlerin sınırlarını genişlet. Asla unutulmamanın, tablolardan, müziklerden ve ya kitaplardan uzak olabileceğini söyle. Unutkanların sebep olduklarını, keşfedilmek için bekleyen formüllerin yok ettiğini fakat senin buna inanmaktan uzak, kahkahaların eşlik ettiği dostluk olduğunu mırıldan.
Hikayeler anlat yeniden... Bu sefer bir varmış bir yokmuş bugünün geçmişe kaybolacak sözcüklerinde bir prenses varolsun ama yanındaki asla vazgeçmesin umutsuzluğun korkarak kaçtığı sarayından. Duvarları yılmadan tırmansın, kovulsa da hiç susmasın şarkıları. Islığı duyulsun sabaha dek. Hiç susma, anlat sürekli...
Bana elveda deme... Bu son olmasın. Gülümseyişimiz kararmasın
toprağın nemli gözlerinde. Biz ölemeyiz , biz hiç doğmadık ki. Her yeni başlangıç hatırlanmayanların tazelendiği hataları, sevinçleri, kahramanlıkları getirdi. Sonrasında kavuşana dek, sevginin kalbi hiç buğulanmasın. Sen hep orada kal....