Doktorun odasından çıtkığında o artık bir hasta değildi.Merdivenleri koşarak indi ve düşüncelerini sonbahara bıraktı.Burnundan içeri giren soğuk rüzgar,hem gözlerinden yaşlar indirip onu hırpalıyor,hem de boynundan saçlarına okşayarak bir anne şefkati gösteriyordu.Yağmurun ıslattığı caddelerde,kimsenin tanımadığı yüzünde gözlerinin altında torba oluşturan kederle yargılanmadan yürüyordu.Öyle çok acı çekmişti,öyle çok zamanı kapılarını kilitleyerek geçirmişti ki ruhunun yorgunluğu dinmiyordu.Uzun konuşmalara,sıkça sorulan sorulara dayanamayışları,huzursuz kahkahaları ve her an patlamak üzere bekleyişleri hastalık değildi artık.Doktorun odasından çıktığından beri tüm çözülmesi gerekenler kişiliği oluvermişti.
Kim, neyi çözebilirdi ki?Çocukluğuna inemez,yaşadığı yakın geçmişi iredeleyemezlerdi.Yalnış sebeplere en doğru sonuçları eklemişti,düzeltilecek hatalar yoktu.En büyük aşkların beraberinde cüssesi kadar hüzün getirdiği olaylara felsefenin,psikolojinin en olması gereken sonunu yakıştırmıştı.Yarasının tazeliğinde acıdan,kana bulanmış dudakları titrerken olanları paylaşmak,anlatmak,dinlenmek istiyordu.Oysa hiçkimsenin ağzından,üstüne çöken geceyi gökyüzüne geri yollayacak sözler çıkmıyordu.O özlediği koku,ellerini tutan sıcak dokunuş kimsede yoktu.Uğruna isyanlar çıkardığı,kapıları çarptığı,her anı ona koşarak geçirdiği,yanında saatlerin dakikalar olduğu aşk buhar olup uçmuştu.Daha saniyeler öncesinde delicesine sevildiğini hissederken,pamuk prensese zehirli elma yediren cadı aşkına püf demişti sanki; onun hayalleri,karşına aldıkları kadar ağır olan aşk,nargile dumanı gibi dağılıvermişti.Geriye yalnız nikotin kokusu ve ciğerindeki olum gibi yanma hissi kaldı.
Ondan sonraki her gün yalnızca payına düşen saatleri doldurarak geçti.Her sabah uyandı,yordamına uysun diye ikişer zeytin bir kibrit kutusu boyutunda peynirle kahvaltılar yaptı.Hayat artık duyguların tadını unuttuğu bir rejim listesi gibiydi.
Doktora gitmesini babası istemişti,gitti.Hasta değildi ki o;yine de gitti.Doktorun vereceği depresyon ilaçlarının etkisinde kabus göremeyeceği derin uykulara dalmak için gitti.O ne kadar derine dalarsa,kabus da nefesini tutup onunla kederin dibine vurdu.O odadan çıktığında uykusuzluk alıştığı bir bekleyiş,kabusları kötü kalpli ycadının ona özel yazdığı masallardı.
Yalnızlığı boşlukta sallanırken ağlayan kalbi görüşünü kapatıyordu.Gözleri açık ama kör,karşıdan gelenleri görmeden her birine omuz geçirerek ilerliyordu.Neden çok sonra omuzları acıyınca durumun farkına varmıştı.
Aşkın ipi çoktan pazara çıkarılmıştı da ucuza alıcı bile bulmuştu.Birilerinin duvağında sökülmüş,her an kopmayı bekler gibi sallanıyordu.Paltosunun önünü kapattı.Hiçbir şey düşünemediği halde sesleri duymaktan yoksundu.
Sonbaharda yapraklar sararıp düşmekteyken bile lodosun yönünde işveyle sallanır,birbirlerine dokunurlar.Ayrılıksa bambaşkadır.Tayfun gibi sarsıcı ve bir o kadar da sakindir.Yapayalnız kalıp yastıklara sarılmak,güvenmek isteyip yeni yeşermişken koparılmak gibidir.Ayrılık böyledir işte;içinde İstanbul'un saatte iki yüz kilometre hızla akan trafiğinde,sevdalıya yanan kırmızı ışığı göremeden yürümeye devam etmek gibidir.
Doktorun odasından çıktığında o bir hasta değildi artık.Merdivenleri koşarak indi ve düşüncelerini sonbahar bıraktı.Morarmaya yüz tutmuş dudaklarında soğuk rüzgar.