Yine ayný baþlangýç cümleleri dökülüyor dilimden. Yine nasýl baþlayacaðýmý bilmiyorum ve yine soruyorum “nereden baþlamalýyým?”. Her baþlangýç neden bu kadar zor olur ki?

Uzaklarda yýldýzlar var çok ama çok uzaklarda…

Önceleri lambalarý olurlardý gecelerimizin. Çekirgeler öterken, rüzgâr aðaçlarýn yapraklarýný dans ettirirken sessizliðin sesine renk katarlardý. Binlercesi saçýlmýþsa gökyüzüne, görüyorsak her birini bir hayal de iliþtirirdik en parlak olanýna. Yýldýzýmýz vardý, umutlarýmýzý taþýyan. En parlaðý en büyüðü en kaybolmayanýydý yýldýzýmýz, umutlarýmýz büyük olsun, asla yitmesin diye. Yanýp sönüyorsa göz kýrpýyordu bize, bizi duyduðunda.

Sana hayalimi iliþtirdim çocukluðumun yýldýzý. Hep büyük olduðuna inandým. Kaybetmeye çalýþsam bile yok edemedim seni hapsolduðun yerde. Parlaksýn, hem de en parlaðý binlercesinin içinde. Beni en mutlu eden ses, sana bakýnca benimleydi. Kaderimin armaðanýsýn, biraz da seçimim. Hayallerimin kaynaðýsýn, biraz da yaþamýmýn. Beni býrakma, artýk umudumsun. Umudumu yitirirsem, seni yitiririm, seni yitirirsem, sesimi yitiririm. Bana bir þans ver, ben buna muhtacým. Sen bilmesen de seni gönlüne yýldýz yapmýþ biçare eski çocuk var. Yýldýzým gözünü kýrpar mýsýn bana bir gün? Buna çok ihtiyacým var. Beni anla. Lütfen…

Funda, 5 haziran 2008
Perþembe…