Bir rüyaydý sanki yaþananlar
Sen gülenler takýmýndaydýn ben ise aðlayanlar…
Süslenen dünyanýn gizlenen güzeliydin
Bu takýmýn kaptanýnýn vazgeçilmeziydin
Kendi kendime derdim bu ne çiledir Ya Rab!
Bu gönül neden bu kadar viran niçin bu kadar harap?
Susardým önce sonra haykýrýrdým
Bu elem bu Aþk da neyin nesi…
Ya bir notanýn esi, ya da bir sevdalýnýn nefesi
Sonra anlardým ki bu bir sevgilinin kafesi



Bir aðýtýn enstantaneleriydi yaþananlar
Kitabýný yazardý sevdanýn, sevdadan anlayanlar
Kapkaççýsýydým þiirlerin, hýrsýzdým nefsime uydum
Senden uzaktayken bir tinerci yahut sokak çocuðuydum
Aldatýldým anladým ki vakit çok geç
Ah deli gönül bu platonik Aþk’tan vazgeç!
Biliyorsun vazgeçilmezisin bu kaptanýn
Ya Mevla’ya açýlan bir Yunus’um Ya da Senin abdalýn
Yok, yok, yok! Senin evcilik oyununda küçük bir oyuncaðýn
Tarif mi edeyim kendimi iþte ta orada çelimsiz þu köþede duran
Ya bu büyük Aþk’ýn baþrol oyuncusuyum ya da ufak bir figüran…



Yaþamayan anlamaz, yaþayan anlar. Aslýnda yaþayamadýklarýmýzdýr yaþananlar.


Fatih KAYABAÞI