Zamanı, zambak kokulu avuçlarına ipek bir mendil gibi düren muhayyel periye…
Gece yarısına bir saat kala kaleme almaya başladım mektubumu. Aklımda, zambakları kıskandıran ellerin. Leylakları çıldırtan hâllerin. Kâğıt ve kalem dersen meftun adını duyalı. Muhayyel iklime giden mahreci belli zarfımın mazrufu sensin. Yüreğimin en mutena yerinde desensin.

Aslında, mektup yazmayı da pek bilmem. Öylesine ularım sözcükleri peşpeşe. Yarım yamalak anlatırım meramımı. Arzuhal babında yazdıklarım mektuptan ziyade. Zarfımın üzerinde ne isim ne adres var. O yüzden gülüyor bana postacılar. Yabancı, bilindik caddeler sokaklar. Kentler, ayrı bir muamma. Harfler, uygun adımda gitmekten ziyade, adi adımı tercih etmekteler yazdıklarımda. Bir damdan bir bacadan bahseder kelimeler.

Akşam alacasında mum ışığında yazılmış mektuptan farkı yok, gece yarısı yazdıklarımın. Kâğıdın gözleri mahmur. Kalem lâl olmuş gibi. Olanca kahrını ben çekiyorum gecenin. Çünkü, senin özlemin bu saatlerde bir başka çörekleniyor yüreğime muhayyel peri.

Sana aşina olan gözlerim, uykuya yâd makamında, muhayyel iklimlerin ufuklarını gözlemekte. Mektuplarım, adressiz zarfların yaralı bağrında sükûtun ağırlığı altında inlemekte. Kim bilir daha kaç gece nıfsılleyde Leyla’ya mektup yazan mecnun misali kalem ve kâğıtla halleşeceğim. Ve sen bu sergüzeştten habersiz hangi meçhul iklimde taze sabahlara merhaba diyeceksin.
Ben senle dopdolu iken, senin aklına bile gelmeyeceğim. Turna katarları geçip giderken üstümden, turnalara imreneceğim senin iklimine ulaşacaklar diye… Sonra, oturup tekrar kâğıtla kaleme sarılacağım. Sırrıma aşina iki ezeli dosta... Hurufat ehlini imdada çağıracağım. İçimden geçenleri tam olarak aktaramasam da senin kokunu, senin edanı taşıyan sözcüklerle yine meçhule mektuplar yazmaya devam edeceğim.

Baki selâm diyerek sözlerimi bitirirken, kalbimle dilimi birleştirmeye çalışarak sana dualar ediyorum. Şimdilik huzurundan ayrılıyorum. İzninle muhayyel peri…
Ankara,(saat:23.19) 01.03.2010 İ.K