Hani, şair “Yalnızlık paylaşılmaz /Paylaşılsa yalnızlık olmaz.” demiş ya. Bal gibi de paylaşılır. İnsan bazen çayını yalnızlıkla yalnızlığı çayla bile paylaşır. Ben yalnızlığımı çayımın buğusunda açan gülle paylaşırım. Ve bu ünsiyeti bardaklar kıskanır. O öyle bir gül ki hayali, her akşam istisnasız ziyaretime gelir. Bu yüzden masada daima fazladan bir çay bardağı bulundururum…


Ocağa çaydanlığı vurur vurmaz, gönlüme yâdı düşer, adında gül kokan muhayyel perinin. Kaynayan suda buğu buğu hayali yükselir. Onun hayaliyle çayım bir başka demlenir. Yalnızlığım, onun hayaliyle incelir. Çat kapı hüzün gelir…


O, güller içinde simgedir. Sırrı çözülemeyen imgedir. Misalin masalı, masalın misalidir. Ondan kurtuluş yoktur. Aşk meydanında sâridir… Bazen güvercin, bazen hüt hüt, bazen zümrüdüanka misalidir.


Çoğu kez, erguvan mevsimine döndürür gönlümü hayali. Çayımda dem olur. Yalnızlığımın içinde kaybolur… İçinde bulunduğum an onu solur. Ama o yanımda yoktur. İşte, o anın adıdır yalnızlık. Yalnızlık çayıma katık, hayalimde zambak elleri, devran döner durur.


Remzi gül olan, nefesi gül kokan güllerin kıskandığı , lâlerin saygıyla andığı o. Ateşin harı, sevdanın rüzgârı, sümbüllerin efkârı o. Demliğimin buğusunda yükselen hayal peri, çayımın buğusunda açan emsalsiz gül. Ben hep çayımı onun hayaliyle paylaşırım. Lâkin hiç değişmez yalnızlığım. Hep yalnızlık olur yoldaşım ,sırdaşım…
Ankara,21.03.2010 İ.K