Sana dair hiç geniş zamanlarım olmadı. Hep ,dar zamanlarda telaşem oldun. Kadere bak ki batmakta olan ikindi güneşi demlerinde aşinam oldun. Bu mektubu da iki arada bir derede yazıyorum... Çoktandır bir haberin de gelmiyor. Badı sabaya soruyorum iklimini o da bilmiyor.
Anlaşılan, hasret hikâyemin kahramanı olmaya devam edeceksin. Bir zamanlar bakışlarında eriyen yüreğim, bu demlerde hasretinle kavrulmaya devam edecek…


Sensiz Ankara , bir ölüler şehri hüviyetine bürünüyor. Caddeleri bom boş gibi. Senin olmadığın her mekan yavan. Yaşamanın tadı tuzu yok.
Güller hüzün açıyor. Bahar ağır aksak. Burada olsaydın güller seni örnek alır, daha bir ıtırlı daha bir ışıklı açılırdı seherlerde. Zaman ikimizi kıskanırdı.
Takvimler ve saatler senli zamanları ayrı bir gururla taşırdı bağırlarında…


Hasret hikâyemi daha fazla uzatma ey muhayyel peri! Ya sen gel şenlesin Ankara, ya beni gümüşî sularında aşkın oynaştığı nadide iklimine çağır.
Şu üç günlük dünyada üç nefesi birlikte alıp verelim. Beyaz zambakları kıskandıran ellerini bir kez koklayayım. Senin demlediğin çayı, buğu buğu yükselen asude
demlerde yudumlayalım. Kıskansın bizi devran, imrensin ünsiyetimize melekler. Sen meçhul ve muhayyel iklimlerde olsan da bil ki kırık gönlüm seni ebediyen bekler.


Bilmiyorum ey muhayyel peri! Bu mektubum eline ulaşabilecek mi? Sözcüklerden, buğu buğu yükselen hasretimi hissedebilecek misin? Ulaşsa da ulaşmasa da sana yazma itiyadım asla değişmeyecek. Hurufatla o yüzden aramı iyi tutuyorum. Kâğıt ve kalem zaten iki ezeli dostum sırdaşım. Sana dair hislerimi bugüne değin çekinmeden paylaştım onlarla. En deruni hislerimle, en güzel alışkanlığım tutkum ,heyecanım. Seni sonsuzluğun sahibine ısmarlarım. Bâki selam…
ankara,22.03.2010