Ah, Hayat ! Borcun Var.

Ah, hayat !
Bazıları için
Sen ne çok ağırsın.
Ne kolay alırsın umutları,
Ne kolay harcarsın…
Şımartıyorsun birilerini hesapsızca,
Peki ya azarladıkların!
Gözyaşlarını ve umutlarını çaldıklarına
Borcun var.

Ah, hayat !
Üzerine gidersin zaten yıkılacak kadar
Eğilmiş olanların.
Sen nasıl bir şeysin?
Tutup kaldırsana düşenleri,
Elini uzatsana.
Sil gözyaşını desene.
Arada bir duraklasana.
Umudu kırılmışlara çare gerek.
Yaraları sarsana…

Ah, hayat!
Dolsa kadehler, içsek,
Yılların yorgunluğu geçer mi?
Yüreklerde dert biter mi?
Son durağa gelse de
İçindekiler inmek ister mi?
Sana küsenlerle barış artık
Al gönlünü, sil hüznünü…
İncil der ki:
İlk taşı günahsız olanınız atsın.
Ne dersin, bir sürpriz yapmaz mısın?
Güçsüze dönüp bakmaz mısın?
Derde deva olmaz mısın?
Senin armonin içinde
Uyum sağlayamayanlar
Savrulup gittiler,
İlk taşı sen attın hayat.
Bunu bilmez misin?
Bir koliye doldurup
Göndereceğim geri
Senden aldıklarımı.
Küçük bir koli,
Taşımakta zorlanmazsın.
Ya senin aldıkların?
Verme, istemem.
Sende kalsın.

Müşerref ÖZDAŞ