UMUTLAR TÜKENÝRSE

Ne zaman tükenir umutlar? Umutlarýn tükendiði yerde vedalar baþlamaz mý? Ve sevgiye açýlan her yeni parantezde yeni bir umut taþýnmýþ, en baþa yerleþtirilmiþtir dünden.

Eski yaralar sarýlacaktýr. Yeni yaralar da alýnacaktýr. Kendine iyi bak der, arkamýzý dönüp gideriz. Kendimizden kaçarýz çoðu zaman. Bu cümlenin içinde öyle hüzünler, öyle iç çekiþler, öyle bir sevgi de gizlidir ki… Veda ederken “ Ne olur sanki geri döndürebilsek zamaný, keþke gitme kal diyebilsem ya da o bana dese.. “ duygularý da gizlenmiþtir. Ama bir þeylerin parçalandýðýný, düþüp daðýldýðýný ve bir daha birleþemeyeceðini, eskisi gibi olamayacaðýný biliriz ve susarýz. Yürekten geçenlerin küçük bir parçasýný bile dudaðýmýzdan dökemeyiz, düðümlenir kalýr boðazýmýzda.

Allah’a emanet edelim sevgimizi. Vedaya hazýr deðilsek veda etmeyelim. Zaman kaybý ve üzüntüden baþka bir iþe yaramaz. Her vedanýn içinde biraz da seni seviyorum gizlidir. Sevmediðimiz birine neden veda edelim ki. Vedalar keþkeler de barýndýrýr. Sevilen ve veda edilen hep içinizde saklýdýr.

Zaman en iyi ilaçtýr derler. Yaralarýn iyileþmesi zaman alsa da, izleri kalsa da mutlaka iyileþecektir. Belki yeni yaralar da alacaðýz sonradan, çizikler, sýyrýklar, daha da derin yaralar…

‘’Mutsuz köyün kavalcýsý ‘’ rumuzlu bir arkadaþým þöyle demiþti bir gün bana:” Ben þimdi anladým bendeki hüznün sebebini. Ben gülümseyemiyorum. Yanýmda olsa da sevdiðim, uzakta olan yüreði kanatýyor içimi. Bunu biliyordum da kendime itiraf edemiyordum sanýrým. Dýþarýdan bir baþka yürek bunu söylediðinde, fark ettirdiðinde anladým. Þöyle iç huzuru ile gülümseyemiyorum. “ Evet, aþk varsa ortada gülümsemenin de acýnýn da dibine vuruyoruz. Aþký anlamak, tanýmlamak çok zor.

Unutmaya baþlarsýnýz. Bir gün en ummadýðýnýz yerde çýkýverir geçmiþ karþýnýza. Eski sýzýnýzý anýmsarsýnýz. Merhaba dersiniz belki de çekinerek. Küçük bir çocuk olabilir yaný baþýmýzda eski sevdiðinizin elinden sýký sýký tutan. Baþýný okþarsýnýz, boðazýnýz düðümlenerek. Bakýþlar buðulanmýþtýr. Sesiniz titrer ‘’ Nasýlsýn?’’ derken.

Zamanýn hýzla tükendiðini fark etmiþsinizdir. Ve eðer hala yalnýz iseniz sol yanýnýzdaki sýzý daha da artar. Elinizi uzatýrsýnýz merhaba derken. Geçmiþin aðýrlýðý üstünüzdedir. Bakmayý özlediðiniz o gözler tam karþýnýzdadýr ve bakýþlarýnýzý kaçýrýrsýnýz. Oysaki ne çok istersiniz o an bile derinine bakabilmeyi ve bir iz bulabilmeyi, görebilmeyi. Ama yapamazsýnýz. Bakabilseniz de eski yaralarýn yeniden kanamasýndan baþka iþe yaramaz zaten. Küçük oðlanýn veya küçük kýzýn ipeksi saçlarýný okþarsýnýz belki bir kez daha, sanki sevgilinin saçýna dokunur gibi.

Kilo almýþtýr belki biraz, belki de sizin saçlarýnýza aklar düþmüþtür, onun yüzü solmuþtur… Duygulanýrsýnýz, gözleriniz yanar. Ve yine bir “ Hoþça kal “ der gidersiniz.” Kendine iyi bak” Yeni bir vedadýr bu. Kaybettiklerinize ve geçmiþ zamana veda, kendinize veda, serseriliðinize veda... Gözleriniz dalar gider. Son bir kaçamak bakýþýn ardýndan yine gözden kaybolur eski sevda. Kalýrsýnýz çaresizliðinizle tek baþýnýza.

Önünüzde uzanýp gider yollar ve zaman. Belki de en uzun yol kendimizi bulmak için çýktýðýmýz yoldur.
Ve belki yine bir gün, yeniden; '' Nerede kalmýþtýk '' dediðimizde, geride kalan zamanla þimdi arasýnda yitirilenleri nasýl telafi edeceðimizin de telaþýna kapýlýrýz. Korkarýz belki de. Ama yine de kalýnan yerden devam etmeyi göze alabilmiþsek içimizdeki yaþama sevinci ayaklanmýþ ve bize yol gösterecek demektir. Yavaþ ve ürkek adýmlarla da olsa, karanlýklarda el yordamýyla da olsa devam edebilmeliyiz.


Richard Bach, der ki:
“Vedalar canýný sýkmasýn. Yine buluþabilmek için bir ‘hoþçakal’ gereklidir.”
Hoþça kalýn, umutla kalýn, sevgiyle kalýn.
Müþerref ÖZDAÞ