Ben hiç uyumam.

Beni siz yaptınız, böyle tasarladınız, kardeşlerinizi yoketmek için varettiniz beni.

Bunu siz istediniz.

Öyleyse... hodri meydan.

İçinizde en uykusuzların bile er geç uyuduğunu, uyuyakaldığını bilirim de... ben asla uyumam. Aklımın ucundan geçmez, beni tasarlarken düşündüğünüz amaca ters düşmek. Ne için varsam onu düşünürüm gece gündüz.

Tetikte beklemek dersiniz ya hani siz. İşte oyum ben. Ta kendisiyim, tetikte beklemenin.

Sizin en karanlık tutkunuzum ben.

Tetiğime dokunan parmağınıza ilettiği ne kadar karanlık hayalleri varsa beyin dalgalarınızın, bende can bulur hepsi. Benim menzilimde sönerken canlar, can bulur sizin en kana susamış istekleriniz, bana olan tutkunuzun o müthiş temasında.

Hiç yan bakmayın bana. Neyseniz siz, oyum ben.

Güç isteyene gücüm, kan isteyene devayım ben.

Taraf tutmam asla. Menzilime koyduğunuz ne varsa yokeder ve asla dönüp bakmam ardıma.

Bugün senin eline geçer, cehennemi sererim karşıtının ayaklarına. Yarın ateşimden kurtulanın elinde, sen durursun çıplak ve çaresiz karşımda. Bir dokunuş yeter, bakmam hiç renge, davaya. Tek renk bilirim renklerden: kırmızı.

Eline geçtiğim beyaz sanır kendini... ve siyah bilir beni doğrulttuğunu. Oysa ben kırmızı görürüm her şeyi. Bugün ötekini... Yarın seni...

Bir gün savaş alanlarınızda boy gösteririm, bir başka gün dağlarınızda.

Bir gün ezik bir gencin titrek parmağı ucunda tararım okul koridorlarınızı, bir başka gün saçarım "özgürlük" diye yollara düşene, o gün beni elinde tutanın özgürlük anlayışını.

Hangi fraksiyonun zulasında çoğalırsam çoğalayım, eninde sonunda kabusa çeviririm sokaklarınızı.

Dedim ya, neyseniz siz, oyum ben. Uyumam hiç, beklerim tetikte. Bir kez varettiniz ya beni, duramazsınız artık önümde. Arkamda olan hep siz olasınız istersiniz... ve önümdeki de öteki.

Karanlık tutkularınızın en kanlı hayallerine ulaşmak için yarattınız bir kez beni. Saklasanız da en gizli kuyulara... dalmam, dalamam sizi rahat bırakacak uykulara.

Üstelik bir başka tutkunuzun en karlı metasıyım artık modern zamanlarda.

Gemilerin ambarlarında günlerce yol alırım, kara Afrika'ya... sarı Asya'ya... Bildiğim tek renge boyamak için oraları... onulmaz bir tutkuyla sevdiğiniz koyu bir kırmızıya.

İşte buradayım... tam orta yerde.

Güce susamışa... ateşten suyum.

Belinde durduğuma... kibirli utkuyum.

Tümden yoketmek istermiş kimi düşseverleriniz beni. Boş laf, derim. Hiç kızmam, öfkeden kızarıp bozarmam hiç. Beni varedenlerin soğuk ellerinde, takırdar ve işimi görürüm.

Ta ki... ellerinde can bulduğum o adamlardan başkası kalmayıncaya dek ortada, sessizce işlevimi yerine getiririm.

Ama şunu da iyi bilirim:

Canları söndürmek için varedildim ben, boş oturamam, eninde sonunda ve ne yapıp edip bulurum bir yolunu... o soğuk ellerin sahibi kibirli ve karanlık yüzlere, doğrulturum namlumu.

Ve şunu iyi belliyesiniz isterim:

Tümden bitmedikçe bana olan hastalıklı tutkunuz, er geç söndüreceğim hepinizin içinde yanan o ateşi.

Çünkü ben, hiç uyumam.