- Ne oynuyorsun?

- Ne olursa, oynarım.

Fark etmiyordu. Şişenin içinde görülen sıvı kırmızıydı. Ama mavide olabilirdi. Yer ve zamanın anlamı yoktu. Kalitenin önemi vardı. El değmeden hazırlanmalıydı. Hazırlıklıydı. Sular seller gibi yok edici değildi. Aksine fanusun içindeki balık gibiydi. Yerinde duramıyor, dolanıp arada sırada ağzını açıp kapatıyordu. Bir bütündü her şey o da bütünü tamamlayan en son parçaydı.

- Artık oynama.

- Neden?

Ayarlanması gerekiyordu. Ayarlarla oynamaya başladı. İnce ayar verme konusunda yetenek sahibiydi. Bütün kaba işler olabilirdi. Ama incelik bir başkaydı. Hassas bir konuydu. Bundan dolayı da ince parmaklara ihtiyaç duyuluyordu. Parmakları kalem gibiydi. İki ileri bir geri olan kısımsa, işin sırrıydı.

- Oynarken dikkat et. Bir şeyleri kırma.

- Sen merak etme. Sadece seyret ve gör.

Acemice davranmıyordu. Attığı her adımın, ölçeklerle değerlendirilemeyecek planları vardı. O nedenle rahattı. Rahat olduğu içinde, oynadığı meydanlar genişti. Oynuyor olmasının anlamlı olduğunu düşünüyordu. Kırma eylemi bir yana, çatlağa bile izin vermeyecek kadar oynuyordu. Oynarken de elleri ve kolları sürekli hareket halinde oluyordu. Yakıştığını hissedip durdu.

- Oynarken kaşın gözünde oynuyor. Ne güzel.

- Güzel tabi. Herkesin ki oynayamaz. Bunu da bil.

Denge ustasıydı. Çocukken tahterevalliye ilgisi vardı. Bu nedenle de spora karşıda yabancılık çekmiyordu. Doğuştan sporcuydu. Dengeleri alt üst edecek kadar da yetenek sahibiydi. Ama bu yeteneğini göstermekten yana değildi. Yanlışlıkla prize parmağını sokup, çıkarsa da vücudu dengeli tepki veriyordu.

- Sen her oynayandan anlarsın değil mi?

- İşi çabuk kaptın.

- Evet. Kaparım.

Oyuncudan anlardı. Ama ne oynandığından ise anlamazdı. Aynanın karşısında orasını burasını düzeltirken bile oynayan, kaş ve gözleri dışındaki organlarına hayranlıkla bakıp duruyordu.

İlk yardım çantasıyım. Ama arabanın bagajındaki takoz değilim…