-     Ders mi veriyorsun?
-     Evet.

Kolay, kolay verecek olanlardan değildi. Almasını çok iyi bilirdi. Hayatında yaptığı ara sıra değişikliklerden birisiydi. Öğretmesi gereken dersler vardı. Alış verişti. Aradaki tek farksa, ürünler ve üzerinde duran fiyatları yoktu.

-     Dersini verdin mi?
-     Verdim. Verdim.

Savaştan zaferle çıkan komutan edasıyla yürüyordu. Savaşın evinden, Zafer’le çıkmış olduklarınıysa, Zafer’i yanında yürürken gördüğünde anladı. Kafasının karma karışık olmasına kızıverdi. Yoğun geçen zamanları yaşıyordu. Sorumluluk altında olmaksa onu ayakta tutuyordu.

-     Ders verdiğinde zorlanıyor musun?
-     Yok. Basit.

Denizin kıyısından denizin üstünde taş sektirmek kadar basitti. Atılacak olan ne varsa hiç düşünmeden, atıyordu. Fazla da düşünmüyordu. Taşın ebadı ve şekilsizliğini de kafasına takmıyordu. Elini sallıyordu. Denizin üzerindeki martılarda çığlıklar atarak karşılık veriyordu.

-     Dersini almış mı?
-     Almış, almış. Sorun yok.

Alırken görmüştü. Hatta görürken de yanındakilere de göstermişti. Görenlerde sadece başlarını eğip kaldırıyorlardı. Onlarsız yaşam olmazdı. Onlar olmasa, aranılacak olan Noter bulmak zordu. İyi ki vardılar. İyi ki yanındaydılar.

-     Ders alacak birileri olursa, ararım.
-     Ara, ara. Kolay bulursun.
-     Güzel. Hadi gel çok yorulmuşsundur. Dinlen.
-     Valla ya. Resmen bittim.

Küçüğüm. Ama eline avucuna sığacak kadar da değilim…