Uzun zamandır korku nedir bilmiyordum, dün ilk kez uzun bir aradan sonra yaşadım. Garip şeylerden değil artık yaşımdan korkar oldum. Artık büyümeyi bir kenara bırakıp, yaşlanıyoruz.
Çocuktum, düşerdim geçer der hiç umursamazdım, ne acısını hissederdim ne de yaralarım umurumda olurdu. Şimdi, en ufak yara bile acısından duramaz hale geliyorum, artık geçer diyip umursamazlık yapamıyorum.
Eskiden işimi yapar çıkarırdım aradan şimdi sanki yarın yaşayıp yaşamayacağımı biliyormuşçasına erteliyorum. Sözler verdim her birinize, tutabilecek zamanım var mı önümde bilemiyorum şimdi, son birkaç günde, kalbimde bir sancı hissediyorum. Birkaç saniye sürüyor, ama korkutuyor beni artık. Bu aileden gelen risk, üstüne sigaranın verdiği zarar sonunda önüme mi çıkıyor diye düşünüyorum. Ama önlem alıyormusun deseniz, tabi ki de hayır.
Sanırım en sonunda istediğim, gerçekleşiyor. Yavaş yavaş olsa da dahi.
Belki sonunda vazgeçiyordur hayat benden, İstanbul beni adam etmekten vazgeçtiği gibi. Belki en sonunda Tanrı bir dileğimi gerçekleştirmeye karar vermiştir.
Kim bilir…