Ben seni özlüyordum, sen ağlıyordun. Ben seni seviyordum, sen kızıyordun. Ben aşıktım sana, sen içkini yudumlarken gökteki yıldızlar kadar nettin bana. Ben seni unutmak istiyordum, sen en derin masallarına inandırıyordun beni. Ben nefret ediyordum senden, sen aitlik istiyordun yarın için. Ben dünleri özlüyordum, sen hiç bugünde olamadın. Ben gündüzleri yaşamayı istiyordum, sen gecelere hapistin. Ben parmaklıklardan korkardım, sen şeytanla dans ederdin. Ben uyumayı özlerdim sen hiç uyumamıştın. Ben korkmak isterdim, sen korkutmak. Ben yalnızlıktan korkardım, sen hep yalnızdın. Ben noktaydım, sen hep bir boşluk. Ben hep yeni başlangıçlar istedim, sen hep sonlarını gösterdin. Ben sahneden indim, sen hep yönetmendin oyuncuların hiç bitmedi.
Anladım ki, ilkin değilim ama hiç sonun da olmayacağım. Sen istediğini alana dek, bizler hep borçluyuz sana. Peki İstanbul, niye bu gözyaşları ardı ardası kesilmeyen, yine kimleri kandırıyorsun sahte gözyaşlarınla…
Kime bu masallar, yine hangilerimiz düşüyor yine ağına..
Hayatlarımızı aldın yerine sahte gülücüklerle dolu bir yaşam verdin bize, düşüncelerimizi aldın yalanlarla dolu bir dünya verdin, her şey güzel olacak dedin inandık, kandırdın bizi. Yaşama olan bağlılığımızı aldın, sen daha iyilerini hak ediyor diye sıvazladın sırtlarımızı. Her şeyin altın dediler, bize sevgini bile veremedin sen.
Hey Yeditepe İstanbul, sen bu yalanlarla bizi daha ne kadar tutacaksın elinde..