Çok uğraştım keşkelerimin arasında boğulmamak için. İçimde hiç eksik olmayan bir tedirginlik. Kaybetme korkusu...
Gözümü açtım, kapattım. Güneş doğdu, battı. Şarkılar söylendi, bitti. Sen hep vardın. Biliyorum, hep olacaksın. Hatalarımın ve başarılarımın getirdikleriyle birlikte hayatımın içinde var olacaksın. Şimdi, öpmeye utandığım, kıyamadığım güzel yüzün zamanla yine güller açacak. Kokun teninde hep tutsak, gülüşün dudaklarında asılı kalacak. Çünkü sen öğrettin bana güçlü olmayı. Direnmeyi, bazen kırılmayı ama yine de ayakta olmayı. Sen vardın çünkü, hep olacaksın.
Arkadaşım, kardeşim, sevgilim, annem, babam... Tüm varlığımsın.
Kızgınlıkların, öfkelerin, üzüntülerin içinde gülmeyi ve merhameti öğrendiğim kollarının arasından çıkmak istemiyorum hiç, çıkmayacağım da. Ağladığımda da, güldüğümde de yanında olacağım. Çünkü sen yücelttin benim kalbimi, beynimi. Şimdiye kadar öğrendiğim ne varsa sen öğrettin bana.
Seninle birlikte, kaybettiklerimizle devam ediyoruz hayata. Ama bir elimizde de kazandıklarımız var, mutluluklarımız.
Gerçektende bambaşka bir yerden gelmiş olmalısın sen. Evet, bütün anneler başkadır ama sen hepsinden de başkasın. Hayırların ve evetlerinle bir bütünsün.
Hiç dokunulmamış hayallerin arasında hayat bulmuş bir yağmur damlası gibi saf ve berrak.
İçinde koskocaman sevgiler barındırabilecek kadar asil ve kusursuz bir ruha sahipsin sen. Belki de Allah'ın özenle yarattığı nadir insanlardansın. Çünkü çok başkasın anne, tüm insanların arasından kolayca sıyrılıp kendini gösterebilecek kadar özelsin. Sayamayacağım kadar çok güzelliğe sahipsin. Yavaşça keşfedilen, derinlere indikçe kendini gösteren bir insansın.
Lütfen meleğim, asla üzme kendini. Asla değişme. Hep böyle mükemmel ol. Çünkü sen tanıdığım en kusursuz insansın.

Seni herşeyden çok seviyorum, sen benim nefesimsin.


Dünyanın en güzel kadını;
Nihal Yavuz'a...