Bir kelebeğin pürüzsüz kanatlarında getirdiler seni bana.
Kozasından yeni çıkmış bir kelebeğin kanatlarında gördüm ilk seni.
İlk defa yazdığım kalem çiçek oldu, yazılan narin bir yaprak...
İlk defa bu kadar küçük gözlerin bu kadar büyük bakabileceğini gördüm.
İlk defa gördüm böyle bir duyguyu.Hani şarkıda da diyor ya "...yemyeşil çimenlerde sırılsıklam koşmak ister... bu gri şehrin tüm yollarını rengarenk boyamak ister..." işte seninle boyadım gri şehrimin sokaklarını.Seninle birlikteydim yemyeşil çimenlerde koşarken...
Değiştin bazen.Umut oldun, sevgi oldun, huzur oldun.
Küçük dudaklarda büyük tebessümler oldun.
Sabah sabah mis gibi kokan kahvenin ilk yudumu oldun boğazımda.
Evden çıktığımda, temiz havada aldığım ilk derin nefes oldun...
Sokakta büyük bir hevesle yürürken, insanlara karşı yaptığım ilk koca gülümseme oldun dudaklarımda...
Senin sayende güldüm insanlara.Senin sayende baktım umutla...
Seni bir kelebeğin kanatlarında getirdiler bana...
Çünkü sen sendin.Sen gözlerimdeki bir küçük damla...
Çünkü senin adın mutluluk.Hiç beklenmedik bir anda...
Çünkü senin adın mutluluk...
Senin adın mutlulukla...