Orta birinci sýnýftan ikinci sýnýfa geçeceðim diye beklerken iki dersten ikmale kalmýþtým. Annemin ders çalýþmam için kurduðu baskýlar yaz tatilimi zehir etmiþti.
Bu baskýnýn sonucu girdiðim bir dersin bütünleme sýnavýnda baþarýlý olmuþtum.
Son sýnavým Tabiat Bilgisi dersindendi. (Bu ders þimdiki tedrisatta yok galiba, ya da Fen Bilgisi olarak geçiyor olabilir)
Sýnava giderken yoluma çýkan Necati, “boþ ver imtihaný, ben de girmiyorum iþte, haydi langýrt oynamaya gidelim,” deyince imtihana gitmek yerine langýrt oynamaya gitmiþtim ve bu yüzden Orta Birinci sýnýfý iki defa okumak zorunda kalmýþtým. Orta Birinci sýnýfý ikinci defa okumaya baþladýðýmda o Necati’nin ortaokul ikiye baþladýðýný görünce, bana kurduðu tuzaðýn içimi ne kadar çok acýttýðýný anlatamam.
Çok aptal bir çocuktum, çok…
*
Okuldan edindiðim bir arkadaþým, yaz tatilinde yirmibeþ lira yevmiyeyle tuðla ocaklarýnda çalýþacaðým deyince, babamýn maaþý kadar bir parayý kazanmanýn cazibesiyle, çalýþacaðý iþe beni de götürmesini istedim.
Bu baþlangýçtan o yaz tatilini ve bir sonraki yaz tatilini tuðla ocaklarýnda çalýþarak geçirdim.
Hiçbir tuðla ocaðýnda uzun bir süre çalýþmýþ deðilim. Çok çalýþkandým; ama çalýþkanlýktan çok kurnazlýðý benimsemiþ insanlarla anlaþmazlýða düþerek kýsa bir süre sonra o iþ yerinden ayrýlmak zorunda kalýyordum. Tuðla ocaklarýnýn sayýsý haddinden fazlaydý ve yeni bir iþ bulmak sorun olmuyordu. En son, Hüseyin isimli birisinin iþ yerinde çalýþýyordum. Adam, hakkýmý yiyerek sudan bir bahaneyle haftalýðýmdan önemli bir miktar paramý kesmiþ ve tepki gösterince beni kovmuþtu. Çok aðrýma gitmiþti bu. O güne kadar aðrýma giden bütün tuðla ocaklarý maceralarýmýn da hýncýný çýkartmak için gece geç saatlerde adamýn iþ yerine giderek o gün dökülmüþ olduðu için henüz çamur halinde olan tuðlalardan, benden kestiði para tutarýndaki tuðlayý çiðnemiþtim.
Çok aptalca bir intikam biçimiydi bu; çünkü adam beni ertesi gün yakalamýþ, iþ yerine götürmüþ, ayaðýmdan ayakkabýmý alarak gece çiðnenmiþ tuðlalar üzerindeki ayak izleriyle ayný olduklarýný görünce de beni eþek sudan gelinceye kadar dövmüþtü. O dayak hiç aðrýma gitmemiþti çünkü asýl aðrýma giden, o tuðlalarý kendi ayakkabýlarýmla çiðneyecek kadar aptal oluþumdu.
Birkaç gün sonra, adamdan attýðý dayaðýn intikamýný almak için deðil; sadece, aptallýðýmý telafi etmek için, üç-dört numara büyük bir çizmeyle gidip, bu defa sahada kurumaya býrakýlmýþ bütün tuðlalarý çiðnemiþtim. Bu, adam için çok büyük bir zarar demekti. Tabii ki, ertesi sabah adam gene peþime düþmüþtü, ama bu defa “nah yakalardý!”
Neticede adam karakola giderek þikayetçi olmuþtu ama ayak izleri benimkileri tutmayýnca ve babam karþý tavýr koyunca (babam aydýn insandý; yasalarý kullanmayý bilirdi ve yasalara güvenirdi) adam þahitsiz ve yalan isnatta bulunmaktan suçlu bulunarak þikayetini geri almak ve babamdan özür dilemek zorunda kalmýþtý. Karakol baþkomiseri adama, benim bir tüyüme bile zarar vermemesini tembih etmiþti.
*
Hem, dünyanýn en yorucu iþlerinden birinde çalýþýyorsunuz, hem de çalýþtýðýnýzýn karþýlýðýnda alacaðýnýz üç beþ kuruþa sudan bahanelerle el konuluyordu. Bu yüzden tuðla ocaklarýnda çalýþmaktan çabucak soðumuþtum.