GELMEYEN SON ÇAÐRI


“Öyle her gördüðün sofraya baðdaþ kurulmaz!” Ýþte büyüklerin bu uyarýsý, çoðumuzun bir yandan takdir edilmesine, öte yandan da defalarca aç kalmasýna sebep olmuþtur.
Misafirlikte karýn doyurmak zordur; hele hele çekingen biriyseniz. Ev sahibi bir kez çaðýrýr, bir daha çaðýrýr, ýsrarla bir daha çaðýrýr; artýk bu kadarla yetinmek gerekir. Yoksa fýrsat kaçar. Haydi dersin içinden, “Sesini de yükseltip, okkalýca bir daha çaðýr. Hatta, zorla sofraya oturtacakmýþ gibi, el hareketleriyle de davetini pekiþtir.” Biz de görgüsüzlük olmasýn diye geri duruyoruzdur. Ev sahibi o son ve en etkili çaðrýyý yapsa, artýk ne yabancýlýk kalacak ne çekingenlik. Öyle ya adamýn “Otur sofraya” diye bir býçak çekmediði kalýyor.
Bundan sonrasý çalakaþýk.


     …

Bu konularda özenli yetiþtirilmemiþ insanlar da çýkýyor:
Çocukluðumda bir Hasibe teyze vardý; karþý komþumuz. Her boyda, yaþta çocuðu olan Hasibe teyze, adeta çalar saat gibiydi. Hep yemek saatlerinde o önden çocuklar arkadan tek sýra halinde sokak kapýsýndan girerler, ayný disiplin içinde sofranýn çevresinde ikincibir daire oluþtururlardý.
Nedense o gün yalnýzca en küçükleri olan sümüklü Fuat’ýný getirmiþ. Annem buyur etti; Hasibe teyze “Tokuz” dedi. Biz devam ediyoruz; ama Fuat tek durmuyor. Arada dilini çýkarýp her iki yandan akmýþ sümüklerine deyirip geri çekiyor; gözü de sofrada...
Abim çok hassas, Fuat’ýn güzel çocuk yarýþmasýna gönderilecek resmini görse, içi bir hoþ olacak kadar. Arada beni dürtüyor. Ben de usulca “Devam et. Kafaný çevirme” diye uyarýyorum. Ama Fuat kýpýrdak. Ýhtimal sofraya oturacaðým, diye annesini dürtüyor. Annesi “Hýmm” filan yapýyor.
Bir yandan da kýzýyor, söyleniyor:
- Niye tokuz dedin ha!

      …

Abim, Fuat’tan kurtulmak için, hem hýzlý hýzlý yiyor, hem de kendisi yiyip savuþuncaya kadar sofraya gelmesin, diye caydýrmaya çalýþýyor:
- Anne be, bu patlýcaný neden bu kadar acý piþirdin? Zehir gibi! Aðzýmdan ince baðýrsaðýma kadar bütün güzergah yangýn yerine döndü.
Bir yandan da elini yelpaze edip, sözde içini serinletiyor.
Ama iþtah kaçýrmak için söylenen sözler Fuat üzerinde ters etki yapýyor. Baþlýyor mýzýldanmaya:
- Anaaa, çok güzelgahmýþ, acý patlýcan yiyecem iþte!

      …

Bir gün halamdayýz. Halam yemeðini yedirmeden dünyada býrakmaz. O gün, aksilik ya, akþama kadar hiç bir þey atýþtýrmadýðým bir gün. Kurt gibi açým, derler ya, öyleyim.
Sofra kondu, doðal olarak herkes benim gibi aç. Ama onlar ya evin çocuklarý ya da benim gibi ýmsýk olmayan, giriþken çocuklar. Hemen sofradaki yerlerini aldýlar. Baktým “Burasý da senin yerin” diye ayrýlmýþ bir yer yok. Kenardaki kanepede oturdum kaldým.
Açken her þey hoþ gelir ama, bunlar özellikle çok sevdiklerim. Halam yeniden odaya gelip beni kenarda görünce:
- Haydi otur sofraya.
Biraz kibarlýk yapýcam ya:
- Ben yedim de geldim.
Bu kadar davet iyi de, sofradakilerin de biri, þöyle yüzüme bakýp yarým kiþilik yer gösterse, “Haydi çok ýsrar ettiniz” deyip yumulacaðým. Dönüp bakmýyorlar bile. Haydi onlar bir yana, halam “Tok mok anlamam. Otur sofraya” diye kibarca bir paylasa. Hele hele çekip oturtacakmýþ gibi elini uzatsa…
Hiç biri olmuyor. Artýk ben halamýn, son bir kez usulca, “Haydi otur” demesine bile razýyým. Bir þey demiyor. “Tokun aðýrlamasý zordur” diye mi düþünüyor, yoksa “Çocuk zaten tokmuþ, eziyet etmiþ gibi olmayayým” diye mi düþünüyor, kimbilir?

     …

Ne Fuat gibi olmalý ne de benim gibi.