Kýrgýným Hem de Çok Kýrgýným

“Iþýk verirseniz, karanlýk kendiliðinden yitecektir.”-Erasmus-

Günlerce basýnda ve televizyonlarda ekonomimizin deðiþim rüzgarlarý esmiþti. Türk ekonomisinin can damarý olan ve Atatürk’ün kendi elleriyle kurduðu Sümerbank ve diðer kuruluþlarýmýz satýlýnca, tepkiler yükselmiþti. Gerek muhalefet partilerinden gerekse Türk insanýndan yükselen sesler ise;

“Babalar gibi satarým…” gibi sözler ile karþýlýk bulmuþtu.
Peki sonuç, ne olmuþtu?

“Satýldý”.

Daha sonra askerlik için çareler düþünüldü. Boþalan hazine bütçemize kaynak arayýþlarý baþladý. Paralý askerlik belki bir çözüm olacaktý. Güneydoðu kan aðlýyordu terörden. Her Türk insaný vatani görevini seve seve yapacaktý. Yok öyle “rapor, mapor” almak ile askerlikten kaçmak, yakýþýr mý bizim erlerimize? Ve hafýzalarýmýzý çekiçle çakýlan vidalarýn en büyüðü sözler çakýldý.

“Askerlik yan gelip yatýlma yeri deðildir.”

Doðru yan gelip yatma yeri deðil askere gitmek, asker olmak. Vatan topraðýný beklemek ve gerekirse canýný seve seve vermek gerek.
Þu bahar günlerimizde güzel þeyler düþünmek istedim. Yaþama dair en hisli aþk þiirleri yazmak istedim. Ama baþaramadým. Belleðimden çýkan ve beni endiþelere gark eden sözler gün ýþýðýna çýkar gibi çýkýyordu. Ardýndan bir araþtýrma yazýmda okuduðum anýlar geldi. Karanlýkta kalan her söz düþmekteydi belleðimden. Hele birkaçý beni öylesine acýttý ki, býraktým aþký ve meþki, býraktým havadaki baharý, býraktým en güzel aþk hikayelerini.
Peki neydi beni acýtan? Gitti düþüncelerim o tarihlere…

”Ne anneler varmýþ, ne evlatlar yetiþtirmiþ?” diye imrendiren, yüreðimi sýzlatan imrenilesi sorular sordum kendime.

“…Bilecik Ýstasyonu’nda ise baþka bir ana oðlunu askere uðurlamaktadýr. Oðluna verdiði nasihat Müslüman Türk annesinin dini ve vatýný için evladýný þehit vermeyi bir mukaddes vazife biliþinin vesikasýdýr:

- Oðlum, Hüseyin dayýný Þýpka’da, babaný Dimetoka’da, kardeþleri Çanakkale’de yatýyorlar! Sen benim son yongamsýn! Minarelerden ezan sesi kesilecekse, caminin kandilleri körlenecekse sütlerim haram olsun. Öl de köye dönme. Yolun Þýpka’ya uðrarsa, dayýnýn ruhuna Fatiha okumayý unutma. Haydi Oðul! Allah yolunu açýk etsin.

Ana nasihatlerini dinleyen oðluna son defa sarýldý, oðul anasýnýn elini bir daha öptü, trene doðru yürüdü. Türk kadýnýn bu yüksek ruh halini gören subay anaya yaklaþarak sordu:

- Ana, demek sizin ailenin bütün erkekleri þehit oldular ha? Ah oðul ah! Ne ailesi, ne sülalesi; elli yýl var ki, köyümüzün sokaklarýnda bir genç dolaþmaz oldu ve yine elli yýl var ki, biz gencimizi köyümüzün mezarlýðýna gömemedik, her biri, bir cepheye gönüllü gitti…

Analar yiðitlerini bir daha geri gelmeyeceklerini bile bile cepheye göndermiþtir. Biri Osman’ýný, diðeri Hüseyin’ini, bir baþka anne ise Hasan’ýný saçýný kýna yakarak vatanýnýn ve dininin bekasý için gözlerindeki yaþý yüreklerine akýtarak, ama bir o kadar da mutmain bir þekilde cepheye göndermiþtir…”(A. Tahsin, “Harp ve Kadýnlarýmýz”, Sabah, 24 Haziran 1331 - 7 Temmuz 1915, s. 3.)
Evet, bu ana oðluna kýsa dönem askerlik bedeli ödemedi. Bu ana tam teþekküllü bir hastaneye gidip oðluna “sakatlýk” raporu almadý. Bu evlat ana kuzusu deðil miydi? Vatan sözcüðünü düþündüm. Neydi sözlük anlamý?
Vatan, bir kimsenin doðup büyüdüðü; bir milletin hakim olarak üzerinde yaþadýðý, barýndýðý, gerekirse uðrunda canýný vereceði topraktýr.
Vatan, topraklarýndan baþka deniz ve hava sahalarýný da içine alýr. Gemiler ve uçaklar temsil ettikleri vatanýn bayraklarýný taþýr. Bu bayraðý tek baþýna çekmiþ olarak dolaþtýklarý zamanda o gemi ve uçak “vatan” sayýlýr.

Ýngiliz generali Hamilton, topraklarýmýza adým atmýþ ama attýðý anda kabus yaþayacaðý tarihi ana da tanýk olduðunu þu sözlerle ifade edecekti.

“Türklerden baþka dini ve vataný uðruna canýný vermeye hazýr asker görmedim. “

“Bayraklarý bayrak yapan üstündeki kandýr/Toprak eðer uðrunda ölen varsa vatandýr.”

Demiþti bir þair.

Vatan topraðý altýnda binlerce þehidimiz yatar. Hatýralarý ile o vatan kutsal sayýlýr. Her Türk Çanakkale’ye gitmeli, görmeli ve orada canlý yaþanmýþ bir kanlý tarih var. Binlerce þehit yatmakta, yaþlarý 12 olan onbaþý rutbesi alan çocuk askerlerimizin kanlarý ile al yýldýzlý bayraðýmýz dalgalanýyor.

Hele bir þehidimizin ölmeden önceki anlattýklarý ellerimin titremesine neden oldu. Yazýmý yazamadým bir süre. Buyurun size iki yaþanmýþ tarihi bir aný:

Çanakkale savaþýnda Kahramanca savaþan Türk askeri,düþmanlarýný bile kendine hayran býrakmýþtýr. Bu savaþta bir kolu ile bir ayaðýna kaybeden bir Fransýz Generalinin ülkesine döndükten sonra anlattýðý bir savaþ hatýrasý þöyledir:

"Fransýzlar Türkler gibi mert bir milletle savaþtýklarý için daima iftihar edebilirler. Hiç unutmam Savaþ sahasýnda dövüþ bitmiþ yaralý ve ölülerin arasýnda dolaþýyorduk. Az evvel Türk ve Fransýz askerleri süngü süngüye gelip aðýr zayiat vermiþlerdi. Bu sýrada gördüðüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamýyacaðým. Yerde bir Fransýz askeri yatýyor, bir Türk asker kendi gömleðini yýrtmýþ, onun yaralarýný sarýyor, kanlarýný temizliyordu. Tercüman vasýtasý ile þöyle bir konuþma yaptýk:

-Niçin öldürmek istediðin düþmana yardým yapýyorsun ?
Mecalsiz haldeki Türk askeri þu karþýlýðý verdi:

-Bu Fransýz asker yaralanýnca cebinden yaþlý bir kadýnýn resmini çýkardý, birþeyler söyledi. Anlamadým ama herhalde annesi olacaktý. Benim ise kimsem yok. Ýstedimki, o kurtulup anasýnýn yanýna dönsün!..
Bu asil duygu karþýsýnda hüngür hüngür aðlamaya baþladým. Bu sýrada emir subayým Türk askerinin yakasýný açtý. O anda gördüðüm manzaranýn yanaklarýmdan süzülen yaþlarý dondurduðunu hissettim, çünkü Türk askerini göðsünde, bizim askerinkinden çok aðýr bir süngü yarasý vardý ve bu yaraya bir tutam ot týkamýþtý. Az sonra ikiside öldüler.”

Ýkinci aný:

“Yer Seddülbahir ve Conkbayýr. Tarih 1915. Adý Mehmet Çavuþ. Bu kahraman bir Anadolu çocuðu, Ýngilizlerin siperlerimize fýrlattýðý el bombalarýný korkusuzca hemen yakalayýp, karþý tarafa fýrlatarak zarar karþý tarafa olurdu. Ýngilizler bir süre sonra bunu anlamýþ olacak ki, bombalarý birkaç sayý saydýktan sonra atmaya baþladý. Mehmet Çavuþ’un bombayý yakalamaya çalýþmasý ile bomba patlýyor ve sað eli bileðinden kopuyor. Bu yiðit delikanlý vazife þuuru ile hastaneden tabur kumandanýna þöyle bir mektup yazýyor:

“Sað kolumu kaybettim, zarar yok, sol kolum var. Onunla pek ala iþ görebilirim. Beni müteessir eden yine kýtama iltihak edip düþmanla çarpýþmama mani olan þey yaramýn henüz kapanmamýþ olmasýdýr. Hastahaneden kurtularak halen harbe iþtirak edemediðim için beni mazur görünüz, affedeniz muhterem kumandaným.."

Aðladým…Aðladým…Aðladým…

Aðladým çünkü, kýrgýn yüreðim…

Vatan topraðý üzerinde yaþayan sapa saðlam aslanlar gibi erkek çocuklarýna “sakattýr, askerlik yapamaz” raporunu alan insanlara kýrgýným.

Kýrgýným çünkü, altýnda binlerce isimsiz yatan þehitlerimizin bize emanet ettiði yerler “babalar gibi satarým” diyerek satýlmaktadýr…

Kýrgýným çünkü, savaþa girmeden “Gazi” ünvaný alan ve haklarýndan yararlanan bizi temsil eden milletvekillerimiz baþýmýzda.

Kýrgýn olma hakkýmý kullanýyorum.

Emine Piþiren/Bursa/11.04.2009