HASTA ZÝYARETÝ


      Dayýoðlunun evine gidiþimin asýl nedeni, artýk iyice yaþlanan yengemi görmekti. Elinde büyüdük sayýlýr; mahalleye kadar gelip görmeden gitmek olmaz. Saime yengem; her þeyimizle ilgilenirdi. Nerelere oturtacaðýný bilemez, karnýmýzý doyurmadan dünyada býrakmazdý.

      Yýllar nasýl da acýmasýz. Ev iþlerini neredeyse askeri disiplinle yapan, her an her þeyi hazýr olan kadýn, þimdi hasta yatýyor. Nasýl sabrettiðine inanamýyor insan.

Çocuklarý, torunlarý da ona çekmiþtir herhalde…

…

      Kapýyý çaldým; torunlarýndan biri açtý. Çocuk, görmeyeli, delikanlýlýk çaðýný dize getirmiþ, zor tanýdým. “Hoþ geldin amca” dedi, tereddütsüz. Ýnsan belli yaþlardan sonra çok deðiþmiyor. “ Hoþ bulduk” deyip girdim. Dayýoðlu Sacit, gelin, iki oðlan. Çocuklar birbirinin týpkýsý, ikiz gibiler; beni oturtacak yer aramaya baþladýlar. “Durun önce bir yengemi göreyim” deyip aramaya koyuldum, uyardýlar:

- Seni tanýyamaz. Söylediklerini de anlamaz.
     
Þöyle bir bakýp, uyuduðunu görünce geri döndüm. Bizimkiler ayakta, benim en rahat koltuðu seçip oturmam için bekliyorlar.

Çok vaktim yok, koltuðun yanýnda bulunan sandalyeye iliþtim. Yine hepsi birden:

- Olmaaz. Orada rahat edemezsin !

Ýçimden “Yahu !” dedim, “Rahat olup da ne olacak ?” Kýçýn yarýsýný sandalyenin üçte birine iliþtirip aðýrlýk merkezini sandalyenin herhangi bir güvenli noktasýna yýktýn mý, al sana rahat bir oturuþ.

Yok, olmaz; tedirgin tedirgin bekliyorlar. Sacit “Halamýn oðlu, kýrk yýlda bir evime gelmiþsin. Bunu bana yapmayacaktýn” der gibi anlamlý anlamlý yüzüme bakýyor. Oðlanlar da hazýr kýta, gözleri babalarýnda. Sacit bir kaþ hareketi yapsa, iki oðlan beni hoppala yapar gibi, uçurup en rahat bildikleri koltuðun içine fýydýracaklar.

Nitekim, Sacit bir ara “Ihým” gibi bir ses çýkardý. Ben ýhýmýn “ým” ýný duyduðumda yumuþak bir koltuðun içine gömülmüþtüm bile.

- Hah ! dedi ardýndan Sacit. Þöyle rahat et halamýn oðlu !

Sonra çocuklara nasýl bir kaþ göz iþareti yaptýlarsa, biri, az önce üstüne iliþip sonra cebren ve hileyle koparýldýðým sandalyeyi kaptý, ayaklarýmý da çevik bir hareketle kaldýrýp üstüne koyuverdi. Kan dolaþýmýný rahatlatmaya çalýþýyorlar.

Dayýoðlu hiç boþ durmuyor. Bir kaþý ile öteki oðlana talimat verirken karýsýna uyarýda bulunup, ardýndan yakýnýyor:

- Öðretemedim þunlara, öðretemedim !

O an küçük oðlan iki tane yastýk kapmýþ, geldi. Sandalye sert, koltuk rahatsýz olabilirmiþ. Birini ayaklarýmýn altýna, birini sýrtýma yerleþtirdi. Ardýndan da sorguya geçti:

- Amca rahat mýsýn ?

Hiç rahat olmaz mýyým diyeceðim ki, gelin haným:

- Mehmet abi, aç mýsýn ? Ýçecek ne istersin ?

- Tokum. Bir çay içeyim, dedim.

Sacit bu diyaloðu hiç mi hiç onaylamadý. Ahaliye þöyle bir ters baktý. Hizmet sektörü iþ baþýnda. Ben iki yeðenin kollarýnda cumburlop yemek masasýna. Yemekler dizildi. Hani “Zenginler iki kaþýkla mý yiyor ?” derler ya, ben resmen dört kaþýkla yiyorum. Arada bir “Býraaak boðuluyorum” diye haykýrýyorum. Bý’sýný esgeçiyorlar, “Raaak” kýsmýný da geðirdim yayýp sokuþturmayý sürdürüyorlar. Arada “Yarasýýýn !” nidalarý. Yine dört koldan dört kaþýk, arada salatalý çatal çeþitlemeleri ile hizmete devam ediyorlar.          

Yoðun ilgi, hatta buna “Ýlgi iþkencesi” de denebilir, geçtikten sonra yengemin sesi duyulmaya baþladý.

- Geldiler mii ?

Ne geldi mi ? Bu kez de ben dayýoðlu’nun yüzüne baktým:

- Annem, dedi, altmýþ yetmiþ yýl öncesinde yaþýyor. O geldi mi dediði þu: Ýþgal yýllarýnda, köye sýk sýk Yunan askerleri gelir, yiyecek içecek toplarmýþ, karnýný zor doyuran bizimkilerden de bulduklarýný alýr giderlermiþ. Aç kalýrmýþ köylü.

- Vermeyeceeem !

Yengem bu kez de bir þeyleri vermiyor. Sacit alýþýk, çevirmen gibi ben sormadan anlatýyor. Yunan askerleri ne kadar beygir, eþþek, katýr varsa toplarmýþ yük taþýmak için. Yengemin bindiði, midilli tipinde küçük bir eþeði varmýþ. Yengem aðlayýnca eþeðini almamýþlar. Bir gün alacaklar, diye hep korku içinde yaþamýþ.

- Ýndiler mi ?
     
Gündüz Yunan askeri gelir hayvan haþat, yiyecek içecek ne varsa toplarmýþ ya, gece de rahat yokmuþ. Hava kararýr kararmaz, bu kez çeteler düze iner, onlar toplarmýþ ne var ne yok. Bir de erkeksiz ev görmeyegörsünmüþ namussuzlar.

- Ayýrdýnýz mý ?

Bunda da Yunan askerini, çeteleri savuþturacak kadar yiyecek býrakýn, aç kalmayalým kendimize de ayýrýn demek. Ayrýlan, yiyecek içecek.

Bir süre sessizlikten sonra bu kez; “Memeeet !” diye baðýrdý.

Buna hepsi þaþýrdý. Tabii ben de. Ardýndan yine ayný ses:

- Memeeet !

Bu kez beni çaðýrdýðýndan emin olup, yanýna gittim.

- Geçmiþ olsun yenge. Ben Mehmet.                

- Ben de Ahmet demedim oðlum. Nasýlsýn iyi misin ?

- Ýyiyim.

- Bunlar misafir kýymeti bilmez. Aç mýsýn, tok musun ? Seni rahat ettirebildiler mi ?

     …

Dedim ya, yengem çok misafirseverdir. Kimseyi doyurmadan býrakmazdý. Ama yengemin bu kez sorduðu soru ilginçti.

- Mehmedim, Mustafa nasýl ?

Hay Allah bu da kim ? Babamýn adý da Mustafa, ama dayýmla arasý açýk diye yengem onu hiç sevmezdi. Sormazdý da.

- Hangi Mustafa yenge ?

- Hangisi olacak ? Mustafa Kemal…

- Ýyi. Çok iyi.

- Onun izinden hiç ayrýlma. Hep yanýnda ol !

- Hep yanýndayým yenge.

- Aferin. Sen çocukluðundan belliydin. Zýpýrlýk bilmezdin.