ALTINA HÜCUM

     

     Elindeki çantaya baktý. Ýçinden “Gitti bir çeyrek altýn daha” diye geçirdi.
Kurada on üçüncü çýkmýþtý Gülþen Haným. On iki haftadýr bulup buluþturup birer
çeyrek altýn yetiþtiriyordu güne. On üç çeyrek altýn haftaya kendisine gelecekti. Yatýrým diye düþündü. Biraz rahatladý.

     Çeyrek altýn paketini çantadan çýkarýp cebine koydu, ortaya koymasý kolay
olsun diye.
     …

     Merdivenleri hýzlý hýzlý çýktý. Kapý açýktý; yenile biri gelmiþ de
unutulmuþ olmalýydý. Biraz gecikmenin de telaþý ile buyur edilmeyi beklemeden içeriye
daldý. Salona girdi; içerisi týklým týklýmdý. Kýyýda zar zor bir yer bulup iliþti. Herkes çeyrek altýn paketlerini sehpanýn üstüne koymuþtu. O da köþesine özenle yerleþtirdi.


     Salonda deðiþik bir koku vardý. Hoþ bir kokuydu bu. “Bizim Meliha
böyle parfüme filan para vermez ya , dur bakalým” dedi, içinden. Ama, deðiþiklik bununla da kalmýyordu. Sallanan sarý lambalarýn yerini pahalý avizeler almýþ; gýcýrdayan koltuklar gitmiþ, yerini oturmaya kýyýlamayacak güzellikte yenilerine býrakmýþtý. Ýlk anda gördüðü deðiþiklik meraklandýrmýþtý Gülþen Haným’ý. Saðý solu bir güzel süzdükten sonra mutfaða döndü; baðýra çaðýra:

- Melihaaa ! Gömü mü buldunuz kýz?

      Mutfaktan hiç ses gelmedi. Salondakiler þaþkýn þaþkýn ona bakýyorlardý.
Gülþen haným salondakilere tek tek baktý. “Bizim günde bunlar var mýydý hiç dikkat
etmemiþim” dedi. Önemi de yoktu gerçi, bu saatten sonra. Ýþin sonuna gelinmiþti.
Haftaya toplayacaktý verdiði tüm altýnlarý.

     Ama o Meliha’ya takmýþtý bir kez. “Hani ekmek parasý yoktu. Hani
orta parmaðý tettirip gýrtlaða vurmalar; týn týn sesleri çýkarmalar. Þu avizelere bak
altýn suyuna batýrýlmýþ. Yok yok bas bayaðý altýn bunlar. Hem de yirmi dört ayar.”


Mutfaða doðru bir daha baðýrdý:

- Hani yok yoklar ne oldu? Kaybolursun böyle…


Salondakiler de hiç þakadan anlamýyorlardý. Önemli bir haber
veriyormuþ gibi, yine buna dikkat kesildiler. Altýn günü bu. Dedikodu yapacaklarýna,
sirk gelmiþ gibi bunun hareketlerini izliyorlardý. Bu da ilgi görmenin keyfiyle
mutfaktaki Meliha ile olup bitiyordu.
     
Bir ara gözü perdelere takýldý. “Hýýý” dedi “Perdeler de deðiþmiþ,
þýkký yok gömü buldu bunlar. Bilemedin, o züppe kýlýklý kocasý banka soydu. Züppe
müppe ya becerikli demek. Bizim herif müsfeddesi de azýcýk becerikli olsaydý da bir
günyüzü gösterseydi . Altýn günleri ile kýz çeyizi biriktiricem diye caným çýkýyor”.

      Gülþen haným bu düþüncelere dalmýþken, elinde pasta tabaklarý ile
üst komþu içeri giriverdi. Bizimki buna daha çok þaþýrdý. “Bak seeen” dedi “Hani bu
süslü Fatma bu evin kapýsýndan adýmýný atamazdý. Hani bacaklarýný kýrardýn?”

Bu þaþkýnlýkla bir daha seslendi mutfaða:

- Kýz Melihaa! Ne oldu, tükürdüðünü yaladýn mý?


     Bu kez konuþma sýrasý Fatma Haným’a gelmiþti:

     - Ne Melihasý kadýn. O, bu kapýdan içeri girerse kötü olur.

Fatma haným, kim bu der gibi de çevredekilere bakýyordu.

Bizimki ne diyeceðini bilemedi. Üstüne bir kazan soðuk su
dökülmüþ gibiydi. Ýçinden “Meliha nerde?” demek geçti, demedi. Þaþkýndý. Sehpaya
baktý, kendi çeyrek altýn paketini gözüne kestirdi. Ani bir hareketle kaptý ki, o an her
kes sehpaya yöneldi ve hep bir aðýzdan:

     - Hýrsýz vaaar!

     Gülþen haným “Hayýr. O beniiim!” diye baðýra çaðýra kendini
dýþarý zor attý. Bir kat aþaðýda dönüp ardýna bakacaktý ki, o kapý da açýktý ve
kapýdaki ses:

     - Nerde kaldýn Gülþen haným? Ýki saattir seni bekliyoruz.

Meliha hanýmýn sesiydi. Hemen içeri girdi. Kapýyý hýzlýca kapadý.

Salona geçti. Ýthal parfüm kokusundan eser yoktu. Sarý lamba
tavanda hala sallanýyordu. Kendini koltuða býraktý. Koltuk gýcýr gýcýr ses çýkardý.
Meliha’nýn on yýldýr deðiþtiremediði yoþuk perdeler yerli yerinde duruyordu. “Dünya
varmýþ” dedi içinden, arkasýna yaslanýrken.

Tüm konuklar þefkatle bakýyorlardý Gülþen Haným’a. Her biri
sýrayla hal hatýr sordu. Mutluydu. Yine mutfaða baðýrdý:

- Neler hazýrladýn Melihaam?