MUHARREM HAKKI BEYÝN DAVETÝ



Yirmi yýllýk arkadaþýmdý Hakký. Arkadaþlýðýmýz iþ gereði bir tanýþýklýktan kaynaklanýyordu. Belki ayný ilçelerde oturmadýðýmýzdan hiç ailecek görüþememiþtik. Oðlunu anlatýrdý, doðuþuyla aileye getirdiði mutluluðu, okul yaþamýný. Yanlýþ anýmsamýyorsam beþ altý yaþlarýndayken maça getirmiþti bir kez de. Çok sevimli bir çocuktu.
     Son görüþmemiz iki üç ay önceydi. Oðlunu niþanlamýþ; çok mutluydu. Dünüründen bahsetmiþti. Çok iyi bir insanmýþ, iþ bilirmiþ. Ticari yönden çok yetenekliymiþ. “Hani o düþtüðü yerden bir avuç toprakla kalkan insanlar vardýr ya, öyle biri” demiþti.
     Þanssýzlýk, sevgili arkadaþýmla son geliþinde karþýlaþamadýk. Oysa iþyerime kadar bizzat davetiye getirmiþ. Sonra telefon etti; mutlaka bekliyorum, diye. Terbiye, keþkek, kabakaþýna dayanamayacaðýmý bildiðinden; özellikle anýmsatmýþtý.

     …

     Bugüne kadar hep erkek erkeðe görüþtük ama, bu kez düðün daveti; çoluk çocuk komþu ilçenin yolunu tuttuk. Düðün salonu þehrin giriþinde saðda, dedi ya, bulmasý da kolay. Kentin içinde az ilerledik, hemen elimizle koymuþuz gibi, saðda bir düðün salonu. Davetiyeyi evde unutmuþuz, ne gam. Göstermeye gerek bile yok. Giriþ bileti mi bu?
     Kapýda kendileri yok ama, karþýlayýcýlar çok þirin insanlar, sanki onlarýn da candan arkadaþýymýþýz gibi þirinlikler yaparak karþýladýlar. Belli ki bu iþ için tutulmuþlar. Ehil insanlar. Görevlerini gereði gibi yapmaya çalýþýyorlar.
     Bizim Hakký ortalýkta yok, ama olsun. Bugün onun en telaþlý günü. Kolay mý? Yettiydi yetmediydi, geldiydi gelmediydi; ne sýkýntýlar içindedir. Tertipleme iþi bu. Belki benim gibi ayakkabýlarý sürtmüþtür, sýkýntý içindedir.

     …

     Ýçeri geçtik. Orta yerlerde boþ masa yok. Zar zor kýyýda bir yer bulup iliþtik. Servis hýzlý. Anýnda köfte tepsileri, ayranlar geldi. Keþkek, terbiye, pirinç pilavý arkadan geliyor herhalde. Tabii kabakaþý en son. Tatlý her yerde en son yenir.
Arkadan baþka bir þey gelmeyince, düðün yemeðinin köfteliye döndüðü anlaþýldý. Bu da doðal caným. Ýki çeþit gider, çifte masraf. Hem kim yiyecek o kadar yemeði.
Asýl beklentim, bizim Hakký hala ortalýkta yok. Öyle ya, buraya kadar gelmiþiz. Kendisini görememek, bizzat kutlayamamak bir huzursuzluk yaratýyor insanda. Düðün evinin kýrk türlü iþi var, eþi dostu bir biz deðiliz ki, diye kendimi teselli etsem de gerçek bu.

     …


Bu arada taký töreni baþladý. Düðün sahibi yakýným ya, ilk kalkanlarla birlikte yürüdüm, hediyemi damadýn yakasýna iðneledim. Þöyle baktým, nerde birlikte maç izlediðimiz o küçücük oðlan çocuðu, nerde bu kocaman adam. Pek de yakýþýklý maþallah.
Bir ara kulaklarý saðýr edercesine baðýrtýlýp, orkestra iþlevi gördürülen elektronik aletin sesi kýsýlýr gibi oldu. Sunucunun sesi duyuldu:
- Ýstek üzerine damadýn babasýný tek baþýna harmandalý oynamaya davet ediyoruz.
Ýki ikramiye birden. Hem “Sözde müzik” kesildi dünya varmýþ, hem de bugün caným kardeþim Hakkýcýðýmý ilk kez göreceðim.
Ama önce bir baþkasý çýktý ortaya. O da harmandalý oynamaya baþladý.
Sunucu birkaç dakika sonra mikrofonu eline aldý:
- Damat beyin babasýný bu güzel oyun için teþekkür ederiz.
Hay Allah. Ben Hakký’yý bekliyorum ama, þimdi bu oynayan o muydu ? Ne kadar zayýflamýþ. Adeta bir deri bir kemik. Ah ah, sen böyle bir deri bir kemik kalacak insan mýydýn? Ne sýkýntýlar çektirdiler kimbilir.
Biliyorum; o dünür var ya, o dünür olacak adam! Düþtüðü yerden bir avuç toprakla kalkan o kurnaz tilki. Hep onun marifetidir bunlar. Ýþbilir adam ya, bütün masrafý Hakkýcýðýma yýktý, parasý bitince de senet imzalattý. Belki, kendi borçlarýna bile kefil etti zavallý arkadaþýmý.
Yoksa o hayat dolu insan niye böyle bir deri bir kemik kalsýn. Kahkahayý basýnca neredeyse çenesine toslayan gül göbek niye erisin bitsin. O sevimli adam niye böyle iskelet gibi kalsýn.

     …

Üzüntü içindeyim. Yan masada oturanlara dönüp, dertleþeyim bari, dedim:
- Bizim Hakký ne kadar zayýflamýþ yahu!
O da bir garip adam; azarlar gibi:
- Hakký deðil onun adý Muharrem, dedi.
Ne dersiniz þimdi bu adama? Dedesi Hakký’dýr, muharrem ayýnda doðmuþtur, olmuþtur Muharrem Hakký. Þimdi bunun için kavga mý edeceðiz?

      …

Bu arada oyunu biten Hakký yerine oturdu. Henüz görüþemedik ya, ben de fýrsat bu fýrsat, deyip yanýna gittim. Ama o da ne? Adam bizim Hakký’dan baþka herkese benziyor.
Tamam. Hakký kardeþim onca sýkýntýya, ziyete dayanamadý, yataklara düþtü. Bu da oðlanýn amcasý ya da dayýsý olmalý. Çýktý onun yerine oynadý. Oðlan, tam düðün gününde babasýnýn yokluðuna üzülmesin, diye. Unutturmaya, teselli etmeye çalýþýyor. Takdir etmek gerek, böyle davranýþlarý; büyüklüktür bu yaptýðý.
- Beyefendi, damadýn nesi oluyorsunuz?
Aslýnda yanýtýný yarý yarýya bildiðim bir soru bu. Ya amcasýdýr, ya dayýsý, baþka nesi olacak diye düþünüyorum ama, adam inatçý mý inatçý:
- Babasýyým. Bir þey mi var?
- !!!
Allah Allah, þimdi bu olmadý. Be adam “Amcasýyým” de “Dayýsýyým” de. Nerdee, “Babasýyým” dedi çýktý.
Olmuyor. Son bir yüklendim.


- Hakký beyin düðünü olunca?
Adam Hakký’nýn adýný duyunca yüzüme baktý:
- Sen müdür Hakký beyi soruyorsun. Onlarýn düðünü elli metre ilerde.