"Yazmak, aslında var olmamak için muhteşem bir bahane bulmaktır." ― Albert Camus"
"Yazmak, aslında var olmamak için muhteşem bir bahane bulmaktır." ― Albert Camus"
Acıların yarınlarda müjde kokan ciceklerdi..Düsünsene karların altındaki citlenbikleri...Aylarca toprakla kar arasında kalırlar..Ama içlerinde hicbir zaman umutsuzluguna yenilmezler
Her şey seni gösteriyor,
Yakınlarda olmalısın,
Belki de hala yanı başımda usulca ağlamaktasın…
Şimdi o jeton elimde ve ben gerçek dünyaya dönmekte zorlanıyorum. Sadece bir jeton. Ama o hayalimdeki harikalar diyarının kapı anahtarı.
"Sabahın altı buçuğu sevdam!Alacakaranlığım! Ve yeni güne yüzümü dayayışım!Sen güne sanki ilk “Merhaba”deyişim…"
Günah, güzel olan her şeyi yasak ediyor. Belki de bu yüzden çok güzel geliyor insana...
Bence, aslı astarı olmayan uydurma bir kabareyken tüm bu bedeli ödenmiş, çoktan fişlenmiş kimlikler; hayat sandığımızdan çok ciddiye alıyormuş bizi meğer!
İmzamı bıraktım yüreğinin en derin yerinde...
Dokunduğun her tende parmaklarının uçlarında ateşler yanıyor biliyorum. Oysa yumuşacık, tutku vadeden bir aleme kapılmayı bekliyorsun. Olmuyor biliyorum. Olmayacak da sevgili. Çünkü ben imzamı bıraktım teninde…Binlerce parmak dokunsa da tenine, gül tenimin kokusunu silemeyecek. Benim dudaklarım hesapsız açıldı dudaklarına, başka
Fakir soframdaki bereketimdir gülüşlerin..Varlığındır onca acıya dayanma sebebim..Ve acıya tok, mutluluğa aç gönlümün sevgi ekmeği..
Ve şimdi seni özlediğimi bile anlayamayacak kadar uzaksın benden...
Bunun için vardık hepimiz,
yaşamak için vardık bu hayatta, yaşatmak için.
Birbirini büyütmek; kök salmak derine; gözlerde yürekleri görmek. Nedir iki yüreği bu kadar yakınlaştıran ya da tanıdık kılan birbirine? Aşk mı, acı mı, amaç mı uğruna adanan?
Yaşama merhaba denildiğinde her bebek ağlar;aslında insanoğlunun mendile ihtiyacı ilk doğduğu gün başlar ve herkes elleri tutmaya başladığı andan itibaren bebeklik gözyaşlarını silebilecek bir mendil bulabilme çabasıyla başlar hayat.
