Evet, valimizi kaybettik. O Türkiye’nin valisiydi. Yaşadığı ilçedeki kaymakamın, ildeki valinin adını bilmeyenler onun ismini biliyordu. Çünkü o bu toprakların değerlerinden beslenen bir anlayışla yapıyordu işini. Onun bürokratlık anlayışında asık suratlılık yoktu. Halkına hizmet vardı. O,valisi olduğu şehirlere hâkim değil hadimdi.
Feryatlar, pimi çekilmiş bombalar eşliğinde uzun süren bir dans. Çalan müzik eşliğinde bildik şarkılar. Çılgınlık elbisesine büründürülmüş palyaçolar tüm dünyayı dolaşıyor.
Adapazarı sanki bir masaldı bu sefer. Sanki bir ceza… Bilgisizliğimize, bilgiden uzak oluşumuza, birbirimizi çekemezliğimize, kindarlığımıza, samimiyetsizliğimize, çıkarlar uğruna bir şeyler kullanmamıza bir ceza. Adapazarı’nı anlamak bizden çok uzak…
Günler ne de çabuk geçiyor.Uyuduk sabah oldu,uyandık akşam oldu.Yıllar bir sel misali üzerimize akıp gidiyor.Hani bir zamanlar çocuktuk.Seneler birbirini kovaladı,şimdi çocuklarımız oldu.
Âblar dolâblar yekdiğerinden âh çeker
Birbirinden müştekî mağdûrlar gaddârlar
gerçek veris, kendinizden vermektir.
çünkü sahip olduklariniz, yarin ihtiyaciniz olabilir
diye saklayip korudugunuz seylerden ibaret degil mi?
ve yarin, kutsal sehre giden hacilari takip ederken, kemiklerini,
iz birakmayan kumlara gömen fazla
Toplum olarak, insanların kötü yönlerini ve açıklarını aramaya meyilliyiz.Şüphe,zan ve tahminlerle hareket ederiz.En ufak bir lâf duyduğumuzda bunu süsleyip abartarak gördüğümüze yayarız.Söze hep zanla başlarız.
birtakım insanlar da var ki, yüreklerinden ne geçiyorsa aynen öyledirler...Onlar her akşam yastığa başlarını koyduklarında vicdan muhasebesi yapanlardır...Kalplerini cilalayanlardır...Yaptıkları iyi davranışlar ve konuştukları sözler yüreklerinden gelir..
Dostluklar kurarız, ihtiyaca binaen-öyle ya insan toplumsal olmalı- Kabullenmekle başlar aslında dostluklar , yalnızlık farkındalığı ile biter. Ya da her dostluk başarısız bir sortidir yalnızlığa. Dostluk biter, şartlar değişir, yalnızlık geri gelmiştir
Zamanımızdaki savaşlara gelince...Geçmişteki savaşlarla kıyaslanmayacak düzeyde hızlı ve acımasız...Eskiden bir yere savaş açılacağı zaman, ......
Türkmen kocası Yunus’a; “Ete kemiğe büründüm / Yunus diye göründüm” dedirtenin ferman evi bildiği, kaç gönülü en yüce makam bildik, hürmet ettik? Ya da kaçını hile ve desiselerimize alet edip darmadağın ettik, soruyor muyuz kendimize?
