Ýteklemesiyle açýlýyor kapý. Eve uzanan yolda ýhlamur kokusu, çok sever. Çayýný deðil de kendisini. Koca birer aðaç olmuþlar þimdi. Dolgun tanelerde dolaþan elleri “ Haticeee!” haykýrýþýyla utanýp kavrýyor valizi. Yüksek topuklar zeminde sendeleniyor. “ Patlama geliyorum.” Baþ baþa vermiþte geliþinden habersiz çekiþip duruyorlar. Ýnatçý iki keçi gibiler. Anasý baþlamasýn bir kez, söyleniyor yine “ütüsüz pantolon giymezmiþ þu yaþta.”

Výzýltýlar perde olup örtüyor mahremiyeti. Bahçenin her yanýndalar, en çok salkýmlarda. Uðuldayan saydam kanatlarý ile göðün maviliðine dalýyorlar. Aðaç kovuðu, bir kaya dibine ulaþana dek öylece uçacaklar.

“Aðlama da söyle, neyin var? ”

“Çatýda yuvalarý varmýþ. Taþ atýp kaçtýlar. Dinlemediler ki beni.”

“ Ýyi halt ettiniz. Ýp atlasaydýnýz ya, ne iþiniz vardý bahçede! Sarýca arý bunlar.”

Çamur sürerken gülüþmüþtüler. Parmaklarý saçlarýnda gezinirken “ Zehirli olur iðnesi,” demiþti. “Çýkartmak gerek.” Öldürür müydü? Belli olmazmýþ orasý. Hepsi birden baþýný sarabilirmiþ. Aynayý uzatarak “ bak, çilli yüzünde kocaman bir de burun”. Pankiþ burunlusuydu evdekilerin. Mustafa’nýn ise hiçbir þeyi. Ýkide bir dirseði yüzünde. Sorsa gözlerini kýsýp diklenecek. Masada sýrtý kapýya dönük babasýnýn. Ýri kýyým gövdesiyle çardaðýn altýna sýðýnmýþ güneþten. Elinde býçak, önündeki kaba karpuz kabuðu doðruyor. Salya sümük koca dili uzanýrdý Alacalý’nýn. Baþý yemlikte sütle çatlayan damarlarýnýn saðýlmasýna göz yumardý. Bahçe canlanýrdý o vakit.

“ Hatice Abla, üç litre olsun.”

“Misafir mi var?”

“ Eltim hasta ona gideceðiz.”

Basamaktaki mendile býrakýlýrdý süt paralarý.Onca insan çalýntý anlarýn keyfini sürerdi. Yolunda gitmeyen her ne varsa aðýzlarda. Çoðu kaçamak yollardan. Eðlenceydi çocuk aklýna.

Kapasa gözlerini þimdi, “ kimim” dese. Kýzým der, baðrýna basar mý ? Avuçlarýna sýðmýyor kemikli eli. Tanýdýk. Öperken “ benim” diyebiliyor, “Leyla.”

Demirci körüðü gibi göðsü. Hýrýltýyla inip kalkmakta. Avazý çýktýðýnca haykýrmak istiyor. Kollarý boynunda. Çillerine kirpikleri damlýyor. Öyle kayýtsýz ki . Geriliyor adýmlarý. Mavilikle arasýnda bulut. Ürperiyor teni, üþüyor.

Dirseklere dek kývrýlmýþ yenleri. "Durma öyle ayakta " diyor. Kemerli burnunun üstünde gözleri çakmak çakmak . Bilir bakýþýný anasýna ettiði laflardan. Sessizlik ardýndan tufan. Yýllar uslandýrýrmýþ adamý. Sandalyeyi çekiþi, oturuþu. Sanki hareketleri daha bir aðýr . Gülmüyor yüzü. Öfkeyle de bakmýyor. Uslanmasa iyiydi. Ýç geçiriyor soluklanarak.

“ Görmeyeli nasýlsýnýz baba?”Sýcak sýcak yapýþýyor fanilasý.

“ Görmeyeli diyorum, iyi misiniz?”

“ Çok þükür. Dolanýp duruyorum bahçede. Hatice de iyi.”

Çakmaða uzanýyor eli. Rüzgar üfül üfül. Zippo. Yüzünde kocaman bir duman. Dalga dalga hareleniyor ela gözleri. “ Haticeee.” Ýncirin gölgesi omzuna iniyor. Kamburu… Düþündü de yoktu .

Kuyulu Kahve. Topal Cemal’in. Babasý girer, o çýkardý. Saðda soldaymýþ. Selamýný kim alýrsa. Üç katlý evi önce o dikti mahalleye. Köln’e çalýþmaya göndermiþ oðlunu. Yoksa nerdeymiþ onda o yürek. Babasý. Dinlemeliydi. “ Haticeee!” “ Dur seslenme, ben bakayým içeri.”

Ýki taþ basamaðý atlamasý gerek. Topuðunu kaptýrýyor çatlaða. Penceredeydi kýrmýzý eþarbýyla. Hani gökkuþaðý belirir yaðmurun ardýndan. Kat kat bulut süpürülür ötelere. Yüzü öylece ýþýl ýþýl. Tutuyor kolundan yanýndaki boþluða çekiyor. Tahta divan gýcýrtýyla inleyip sýrtlýyor çöküþünü. Kolay mý onca yýldan konuþmak. Yüzüne uzanmýþ kulaða tekrarlaya tekrarlaya. Çantasýndan çýkardýðý mendili uzatýyor

“ Çok þükür, rahat geçti yolculuk.”

“ Nerede o?” diyor, Sesi kadife yumuþaklýðýnda. “ Gelmedi mi?” Az sonra kapý koluna uzanacak mini mini ellerin itiþ kakýþla içeri koþuþmasýný umuyor besbelli.

“ Gelemedi. Çok yoðun ya...”

“ Onca yol bir baþýna. Zor olmadý mý? ”

Tavanda ki kiriþ çürümüþ. Bir örümcek iplik iplik ayaklarýyla sarkýyor aþaðý.

“ Uçakla geldim. Öyle rahat ki.”

Atkýyla paltosunu alýp çýkmýþtý evden. Para istemiþti yine. Çalýþamadýðý günlerdi. Hani borç alsa Maria’dan gidip zýkkýmlanacak. Dua et sönmesin demiþti. Her taraf kar tipi. Kapý pencere açýk. Nasýl sönmez! Aklýn baþýnda mý senin. Baþýnda. Sönmüyor mum inadýna.

“ Özlemiþsindir kahvemi.” Köpüðü üzerinde buram buram kokan, özlenmez mi hiç! Kaç yýldýr demliyorlar, çay gibi . Unutmuþ.

Elinde bez. Maria, ne çok bilir herþeyi! Kaç kez o diye çaðýrýldý. Þaþtýlar yüzüne bakarak, sordular. Ýþveren orada, versin cevabý. Omuz silkmiþti süpürürken. Öðleden sonra, hafta sonlarý. O da sýra gelirse. Ýki büklüm kalana dek çalýþýrdý Ýtalyanlar. Bekle doðum sancýsý tutsun diye. Diplomadan geçmiþler dil de yok.

“ Orta þekerli yaptým”.

“ Kapatýrým ama.”

“ Kapa bakalým.”

Duyulmak isteneni söylerdi anasý, yakýþtýrdýklarýný. Moruna bakar yüzlerin, alýna. Týkýrtýyla kapadý. Umut tükenmezdi ki. Ama önce sabýr, keyfini beklemeli telvenin.

Gözlüðü yukarý iteliyor ilkin, sonra titreyen ellerini nereye koyacaðýný bilmezmiþ gibi perdeyi aralýyor. Babasýnýn baþý beliriyor pencerenin dibinde. Su verdiði her çiçeði duymak ister gibi kulaðý saksýlara eðilmiþ.

“Ýçeri gelsene adam. Acelesi ne! Sularsýn sonra.”

Çalkalanýyor kova. Beyaz bir akýntý olup yaseminleri örtüyor.

“ Mustafa’dan var mý hayýr haber? ” Haber var da… Hayýr? O kadarýna aklý erse.

“ Çoluk çocuk iyiler onlar da. ”

“ Gelecekmiþ dediler.”

Kýyamet koparsa olur dediði. “ Ödenecek birkaç taksidi varmýþ. Meraklanmayýn yakýnda düþer yola.” Gözleri ýþýyor bir an. Kýrýþýklýk artýyor, alný kat kat derinleþiyor. Terzi ne de olsa bilir kumaþýný.

( Ýthaf Edilmiþtir)