Kirli, yorgun bir gündü tamamlanan. Çiseyen yaðmur egzoz ve homurtulara karýþarak benim gibi evinin yolunu tutan kent sakinlerinin tepesine inmekteydi. Çöp yýðýnlarýndan yükselen þu iðrenç kokuyu saymazsak özlemiþim tozun topraðýn kokusunu. Derin bir nefesle çektim doyasýya içime; daðý ovayý vadiyi. “Ah ulan ” dedim kendi kendime “ kaz daðlarýnýn tepesinde olacakta, iki yana açtýðýn kollarýnla bir kuþ gibi süzülecektin þimdi gri bulutlarýn arasýnda”

Yolun öte yakasýna geçiyormuþum fark etmedim, ýslak zeminde kayan bir fren sesi. Þoför el kol hareketleri içerisinde yanýndakine sürekli beni iþaret etmekteydi. Açýlan camdan dýþarý bir baþ sarktý. Baðýrýrken büzülen aðzýndaki aðýr makyaj ýslanmýþ, kandamlalarý gibi hýzlanan yaðmur akýntýsýna karýþmaktaydý. Aldýrmadým, duymadým söylediklerini. Ýltifat edecek hali yoktu ya! Bu kez uzaklaþan araçtan ayný baþ, orta parmaðýný kaldýrmýþ sallamaktaydý ortalýk yere. Patladým ben de “Haydi oradan isterik cadý sende. Dikleþerek sallananlarla bozmuþsun kafayý!”

Limandan tanýdýk birkaç gölge gülüþüyormuþ bana. Çektiði aðlarda kum gibi kaynayan hamsilere bakarken ki o tiz kahkaha boðuyordu ortalýðý.

“ Patron, sen ha!” dedim.

“ Kim olacak, ben ya! Ne o, görmeyeli düz yolda yürümeyi de unutmuþsun sen”

Omuz silkerek,

“ Dalgýnlýk iþte!”

Kahkaha krizleriyle törpülenen dili konuþmasýný büsbütün anlaþýlmaz kýlýyordu. Böðürtüler arasýndaki sayýklamasýyla deminki kadýna ne kadarda benzemiþti. Karanlýk çoktan çökmüþ, sokak lambasýnýn pusu delerek geçen þavký patronun kel kafasýnda ýþýmýþtý.

“ Bekâr admýýýn hi hi hiii ..þi olmaz. Hadi yolun sonundaki hi hi hii, kahvede sýcak bir þeyler içelim.”

Yanýnda ki diðer ikisini tanýmýyordum. Mazota bulaþmýþ pantolonlara bakýlýrsa balýkçý olmalýlar. Bir bardak çay içmeden katiyen býrakmazdý beni. Ayaküstü konuþmaktan usanmaz yoldan gelip geçene aldýrmadan saatlerce sürerdi konuþmasý. Hiç deðilse kahvede eþe dosta denk gelirde onlara havale ederdim þu ukala küfesini.

Kahvedeydik. Tavþankaný çaylar çoktan gelmiþti masaya. Belden boðuk, enlemesine yaldýzlý, üzerinde dumanlar, tam dört bardak çay. Dairevi hareketlerle þýngýrtýlar arasýnda döndürülen kaþýklara bakmaktan benim de bir an baþým döndü. Patron zor anlaþýlýr konuþmasýyla

“ Fýrtýnaya tutulan taka, sulara bata çýka zor ulaþmýþtý limana. Adamlar korkmuþ bir kere dinler mi artýk hiç seni! Karayý görünce topukladýlar hepsi de. Bir ben kaldým gemide. Hi hi hii þu bizim…”

Ýtiraz eden bir çalýþanýn cýlýz sesi keser sözünü,

“ Yapma ama be patron! Fareler bile can havliyle halatlarýn üzerinden kaçmaya çalýþmýyor muydu karaya doðru? Eliyle boyunu göstererek, “ Allah inandýrsýn nah iþte tam þu kadardýlar hepsi de vallahi,”