Öylece anlamsýzca bakýyorum geçen zamana. Sigara dumanýnýn havada savruluþunu andýrýyor geçmiþimiz. Ve þimdi bize dair elimizde kalan tek þey dokunmaktan bile korktuðumuz bir izmarit. Yok oluþumuzun yada savruluþumuzun fermanýný yazmýþýz geçmiþimizde. Doðru bildiklerimiz birer kambur olup binmiþ sýrtýmýza þimdilerde ve o kamburla dalga geçen yüzleri görüyor gözlerimiz, hakkýmýzda söylenenleri iþitiyor kulaklarýmýz ve kahrediyoruz yaþadýðýmýza ve yaþanmýþlýklara.
     Ucuz bir karakterdi bize göre ön yargýlarla yaþamak. Ve biz kendimizi tüm bu ön yargýlara teslim etmiþ olmanýn ucuzluðunda yaþýyoruz artýk. Ve sanýrým yaþam böyle akýp gidecek bizim için. Kürke verilen deðerin altýn, akçe ile ölçüldüðü, cebindeki kabarýklýk kadar akýllý olabileceðin bir sitemin içinde var olmuþuz. Bizim rulo yapýp öðretim görevlisinin kýçýna soktuðumuz diploma birçok insanýn döner koltuklarý ve ihtiþamlý masalarýnýn karþýsýndaki duvarý süslemekte. Ve o insaný yaratýklar salyalarýyla kirletiyorlar bizim olan saf ve temiz hayatý pervasýzca ve tüm ucuzluklarýyla.
     Bakýyorum biz þimdilerde katlanacak gücü kendimizde bulamayarak lanet okuyoruz kendimize. Bizim yaþam kaygýmýz olmamýþtý hiç, biz döner koltuða yapýþsýn istemedik kýçlarýmýzýn, beylik aðalýk yada paþalýk sevdamýz olmadý öyle gururla bakacaðýmýz. Ne yatlara iliþirdi gözümüz nede deniz manzaralý yüksek katlý binalara, lüks arabalarýn markalarýný bilmeyi halt saymazdýk, yada ayaðýmýzdaki ayakkabýnýn bilmem hangi marka olmasý bizi hiç ilgilendirmedi. Gözümüz bize yakýþana takýlýrdý hep ve hep o ahþap iþlemeleri kerpiç evleri yurt bilirdik ve gönlümüz balýkçý kayýklarýna sýðdýrýlan dostluklardaydý bizim. Biz insana tutunmuþtuk oysa insanýn insan gibi yaþamasýna. Sýnýflara sömürüye ve satýlmýþlýklara düþmandýk. Ne medet beklerdik namertten, nede susmayý bilirdik haksýzýn karþýsýnda. Yaðmurlu gecelerde karton üzerinde yatan yüreði üþümüþ insanlara çay taþýmayý onur bildik ve o insanlarýn yüzlerindeki bir tebessümle var olduk biz.
     Þimdilerde duvarýmýzý süsleyen diplomalarýmýz yok bizim. Cebimizde þiþkin deðil çok þükür ve arkamýzdan kalýn ensemize o iðrenç göbeklerimize bakýp küfredenlerden de ýrak yaþantýmýz. Ne yüksek katlý binalarda yaþayabiliyoruz nede lüks bir maðazaya girip bize bey denmesini kaldýrabiliyoruz. Gözümüz hala o eski boyasý atmýþ ha battý ha batacak denen balýkçý kayýðýnda bizim. Rastgeleden sonra tavaya atýlan balýklarýn buðusunda iki duble rakýyla tazelenen dost muhabbetlerin derdindeyiz umarsýzca.
     Kimseyi tanýmadan yargýlamadýk mesela, kimsenin tavuðuna kýþ demedik ve kimsenin yüreðine dokunmadýk biz. Ýki duble içerken bile kaygýlarýmýz aynýydý bizim. Ne çið eti soktuk soframýza ve çýplaklýðý konuþtuk; alkolle arýnan bedenlerimizi sistemin kirli çarkýnýn arasýna sokup bu döngüyü yok etmekti tek dediðimiz. Güleriz geçmiþimize dolar kahkahalarýmýz kabýna sýðmaz, O kýça giren diploma hala dilimizdedir bir kahkaha eþliðinde ve bizler söyleyemediklerimizin utancýyla yaþamaktansa söyleyip yediðimiz dayaklarýn bedenimizde býraktýðý izlerle gülmeyi seçtik onurluca.
     Soracaksýnýz þimdi “Biz dediðin kimler?” diye Bizler, bizler mi önce siz sorun kendinize acaba biz kimiz diye. Kiminize göre kendini beðenmiþ bir ukala, bir baþkasýna göre adi bir þerefsiz, Ona göre it,puþt hayvan herifin teki, buna göre geri kafalý dengesiz, þuna göre peþi sýra küfürlerin esirgenmediði birileri iþte. Bize göre ise güzel insan, gerçek bir dost ve hala bu sistem içinde insan kalabilen birkaç insan. Dertlerden sýkýldýðýnda kendini atýp nefes alabileceðin birkaç dost. Göz yaþlarýnýza ve kahkahalarýnýza nedensiz, sebepsiz, kaygýsýz gerçekten yürekten ortak olabilecek ve sizin için türlü fedakarlýklardan kaçýnmayacak birileri. Belki yok diplomamýz yada bunlarý yaptýðýmýzý gösterir duvarýmýza asabileceðimiz bir çerçevemizde yok bizim. Öyle sýralarda dirsekte çürütmedik haklýsýnýz ve cebimizde boþ belki ve kimsede bize bey de demez belki ama biz buyuz iþte.
     Biz, kimilerinizin ön yargýlarýyla boðulan, yuhalanan, lekelenenleriz. Biz hayat kaygýmýzý insanlarýn yaþam kaygýlarýnýn gerisinde tutan bir avuç kiþiyiz iþte. Ha biz mi insan kalmak için çabalayanlarýz. Biz “hayatýn mutlu olma þansý vermediði ve baþkalarýnýn mutluluðunu kendi mutluluðumuzun önünde tutanlardanýz” biz…. Ve belki sýrf kendimizi düþünmek nedir bilmediðimiz için böyleyiz biz. VE biz hala sizler için acaba ne yapabilirin derdine düþmüþ ve hala sizleri için koþturan o sizin göremediklerinizdeniz. Ve biz paylaþmak dediðimizde hala o boþ ceplerimizde kalan son lirayý ortaya koyan ve onu da dostla paylaþabileniz.
Þimdi siz býrakýn bizi de ya sizin gözünüzde biz kimiz ve neredeyiz? Siz söyleyin hadi…..



www.hamzaekiz.com